Bjarmi - 01.06.2003, Blaðsíða 27

flugiö og hóf skothríö á okkur. Viö
reyndum að hlaupa í allar áttir,
bróður mínum tókst aö komast
bak við tré þannig aö ekkert af
skotunum hæföi hann. Þýskurvin-
ur minn varö fyrir skoti. En ég
hljóp heim öskrandi og flugmaður-
inn hæföi mig ekki. En hann sneri
flugvélinni viö, kom aftur á eftir
mér og skaut á mig en samt hæfði
hann mig ekki. Þessi reynsla gróp-
aðist i litla sál og er enn þá Ijóslif-
andi fyrir mér sextíu árum seinna.
Seinna þegar foreldrar mínir voru
sendir í fangabúðir var ég tekinn
meö valdi frá foreldrum mínum.
Ég man enn eftir því þegar móöir
mín var aö reyna aö kveöja mig,
en þaö voru einhverjir menn meö
mig í bíl sem keyrðu í burtu. Mér
var komið fyrir á upptökuheimili,
þar gerðist líka ýmislegt sem ekki
átti að gerast.
Hvernig hefur þér gengið að vinna
úr þessari reynslu?
Það er margt í lífi mínu sem
sýnir ákveöinn tómleika, sérstak-
lega gagnvart móöur minni, ég
gat t.d. ekki grátiö fyrr en ég var
tólf ára. Móðir min reyndi oft að
fá mig til aö gráta en þaö bara
geröist ekki. Önnur afleiðing
stríðsáranna var aö ég var lit-
blindur til 12 ára aldurs. Ég gat
ekki greint muninn á rauðu og
grænu. Ég var frekar hljóður
drengur, ég hugsaöi margt en gat
ekki tjáö mig. í skóla átti ég oft
erfitt meö að að tjá huga minn,
þannig aö mér gekk ekki of vel.
Það var ekki fyrr en ég fór í bibl-
íu- og kristniboðsskóla aö ég gat
fariö aö tjá hugsanir mínar betur.
Síöan þegar ég var kominn á
kristniboðsakurinn i Tælandi
mætti ég Jesú á mjög persónuleg-
an hátt sem friöarhöföingja. Á
þeim tíma áttaöi ég mig á því aö
ég gat tjáö mig frjálslega og aö
tjáning mín varö lifandi. Út frá
þessu fór þjónusta mín af staö
sem miðar aö því aö hjálpa fólki í
krafti friðar Guös.
Hvers vegna ákvaðstu að gerast
kristniboöi?
Þegar ég var 12 ára vildi faðir
minn að ég færi i iðnskóla. Það
var eiginlega vegna þess aö þau
áttu ekki peninga til að kosta mig
í annan skóla. En um þetta sama
leyti kom kristniboði í heimsókn i
skólann minn. Hann sagði frá
starfi sínu í Indónesiu. Þessi
skólaheimsókn varö til þess aö ég
ákvaö að fara til kristniboösstarfa
og náms. Þar hitti ég konu mína
Will. Eftir biblíuskólanámið þurfti
ég að þjóna í hernum um tíma, en
að því loknu giftum viö okkur og
fórum siöan til Tælands sem
kristniboöar.
Ertu þá að segja að sálgœsluþjón-
usta þin hafi byrjað á kristni-
boösakrinum?
Já, það er rétt. Þar fór þessi
þjónusta mín í sálgæslu fyrst aö
koma fram í lífi mínu og vaxa.
Kristniboðar, starfsmenn og Tæ-
lendingar byrjuðu aö koma til
okkar hjónanna og ræöa um ýmis
mál viö okkur. Sumir af þessum
einstaklingum höfðu lent í áföll-
um en aðrir þurftu að fá lausn í
hjónabandsmálum, fjölskyldumál-
um o.þ.h. En okkurtil mikillar
undrunar voru sumir sem höfðu
orðið fyrir kynferðislegu ofbeldi
Seinna þegar foreldrar mínir voru sendir í
fangabúðir var ég tekinn með vaidi frá for-
eldrum mínum.
og misnotkun. Þetta var málefni
sem ekki var mikið talað um á
þessum árum. Þessum einstak-
lingum sem höföu oröið fyrir
þessum áföllum haföi í raun aldrei
Teo í ræöustól í
Kristniboðssalnum á
námskeiöi í maí sl.
Þessum einstaklingum sem höfðu
orðið fyrir þessum áföllum hafði í
raun aldrei verið hjálpað. Þeir voru
búnir að bera þennan sársauka alveg
frá æsku.
veriö hjálpað. Þeir voru búnir að
bera þennan sársauka alveg frá
æsku. Nú sátum viö uppi með
vanda ef svo má segja. Eins og ég
sagöi var þetta ekki til umræöu á
þessum árum. Þaö vissi enginn
okkar almennilega hvernig ætti að
taka á þessum málum. Ég fór aö
vinna meö læknum og þeir létu
mig fá bækur um sálgæslu sem ég
las, og það kom mér af staö í
þessari þjónustu.
Var það þá sem þú byrjaðir að
starfa meðai þolenda kynferðisof-
beldis?
Nei, eftir aö ég kom heim fór
ég aö starfa meö bróöur Andrési
hjá Open Doors en ég starfaði þar
sem framkvæmdastjóri um tima.
En ég saknaði alltaf sálgæsluþjón-
ustunnar. Svo ég bað Guö um að
gefa mér hana aftur og hætti hjá
Open Doors. Það var eins og viö
manninn mælt, tólf tímum seinna
kom fyrsti skjólstæöingurinn minn
27