Bjarmi - 01.12.2003, Síða 6

Oft hefur verið bent á það í
sambandi við Hjálparstarf kirkj-
unnar, til dæmis, að þær jólagjafir,
sem eru eðlilegastar og sjálf-
Ef menn hefðu sáð þetta fyrir sér
fyrr á árum hefði þeim þótt þetta
vera algjört kraftaverk. Þetta verður
að teljast mjög jákvætt tákn um
endurnýjun í lífi kirkjunnar.
sagðastar í augum kristins manns,
eru þær sem bæta úr þörf ein-
hverra, fólks sem þarf á hjálp að
halda. Þar með er vitaskuld ekki
sagt aö maður eigi að vanrækja
sína nánustu, börnin sín eða for-
eldra sína og svo framvegis. En
tíðinni. Ég fyrir mitt leyti hugga
mig viö það að ég kunni að vera
búinn að fá einhverja sjónskekkju,
nú þegar ég fer aö nálgast 100 ár.
Þá segi ég með sjálfum mér: Það
er ekki nauðsynlegt að sjá allt.
Eða eins og séra Jóhann Þorkels-
son sagði eitt sinn. Hann var orð-
inn heyrnarsljór, og var staddur í
Reykjavíkurapóteki og var að fá
sig afgreiddan þar. Þar var mann-
þröng og þá vatt sér upp að hon-
um fylliraftur sem fór að guðlasta
og klæmast. Séra Jóhann sagði
ekki neitt. Þegar hann hafði feng-
ið afgreiðsluna snéri hann sér frá
borðinu og sagði stundarhátt:
„Það er gott að þurfa ekki að
heyra allt." Gamall maður hefur
rétt til þess að loka augum og
eyrum fyrir því sem hann vill ekki
Sérðu hvaö fólk geturgert viö
þessum vanda?
Þá komum við aftur að því
sem viö vorum að ræða áðan.
Mikilvægt er aö átta sig á að við
þurfum ekki að vera þrælar aldar-
farsins eða láta undiroka okkur í
þessu efni. Viö þurfum ekki að
láta neitt vald kúga okkur, hvorki
peningavald né gróðaklær. Við
þurfum ekki að liggja í duftinu
frammi fyrir auglýsendum. Allt
þetta gífurlega stórskotalið sem
beint er að okkur, til dæmis í
grennd við jólin, við getum spyrnt
á móti, lokað á þetta. Viö þurfum
ekki aö láta einkalíf okkar eða
heimilislíf verða undirokað af ut-
anaðkomandi öflum. Eða hvað?
Spyrji hver sjálfan sig.
r '^r * , > • í í h n

.* Á v i J h

allt hófleysi er óhollt og hóflaus
iburður í gjöfum missir marks.
Það veit hver sem kynni hefur af
börnum. Ekkert er auðveldara en
að ofgera barnssálinni.
Hvar erum við stödd
á íslandi í dag?
Við erum náttúrulega hér á ís-
landi spegilmynd af heiminum,
eins og hann er í okkar heims-
hluta. I þeirri mynd eru margvís-
legir drættir, misjafnir aö sjálf-
sögðu. Sumir ógnvekjandi ef til
vill, aðrir uppörvandi. Maöur á
mínum aldri á helst ekki að leggja
fyrir sig að fella dóma yfir sam-
heyra og sjá. Hann hefur lika þau
dýrmætu réttindi, ef hann er trú-
aður krisitinn maöur, aö geta falið
alla þessa veröld og alla sem í
henni búa og allt sem er og allt
sem framundan er og verður - I
hendur hins eina sem allt sér og
allt skilur. Hann mun leysa allt að
lyktum.
Nú er langt um liðið frá árinu
1938 þegar þú tókst vigslu. Hvað
sérðu jákvœtt og ef til vill neikvœtt
i þeirri þróun sem átt hefursér
stað innan kirkjunnar?
Ég vígðist til fámenns presta-
kalls sem nú er nánast I eyöi,
Breiöabólsstaöar á Snæfellsnesi.
Vissulega er margt jákvætt í þróun
kirkjunnar síðastliðin 65 ár, margt
sem má benda á, gott og gleði-
legt. Æskulýðsstarfsemi kirkjunnar
hefur stóraukist. Margþætt starf á
vegum safnaðanna víða er áber-
andi og setur sterkan svip á
kirkjulíf. Kirkjusókn er misjöfn nú
eins og í mínu ungdæmi. Hlutfall
kirkjugesta, þess fólks sem sækir
kirkju reglulega, hygg ég að sé
ekki lakara, þegar allt er talið.
Auövitað hefur kirkjum og söfn-
uðum fjölgað í þéttbýli, þó svo
kirkjan hafi átt í erfiðleikum meö
aö halda í horfi. í þeim söfnuöum
sem ég þekki til hér á höfuðborg-
arsvæðinu er mjög fjölþætt starf,
til dæmis i Hallgrímskirkju sem ég
sæki mest vegna gamalla róta
sem ég á þar. Þar er mikið starf.
Og eitt er áberandi og breyting
sem verður aö teljast til stór-
merkja ef ég má orða það svo,
það er þátttaka í altarisgöngum.
Við getum ekki trúað á fyrirgefningu syndanna
eins og það sé sjálfsagður hlutur, því að
fyrirgefning syndanna byggist á því sem
Kristur krossfestur hefur á sig lagt og gert.
6