Bjarmi - 01.12.2003, Blaðsíða 12

Sr. Gísli Júnasson
Hvers vegna
eigum við að gefa?
Skortur og neyð blasa víða við
og stöðugt er leitað eftir stuön-
ingi okkar við góð og göfug
málefni. Líknarfélög og hjálpar-
samtök reyna að ná athygli okk-
ar og margs konar menningar-
starfsemi sömuleiðis. Þarfirnar
eru svo margar.
þetta ekki nóg?" „Hef ég ekki gert
mína skyldu?"
„Á ég ekki nóg með mig og
mína, þótt ég þurfi ekki að bera
ábyrgö á velferð annarra?"
„Veröur ekki hver og einn að
bera ábyrgö á eigin lífi og af-
komu?"
„Munar hvort sem er nokkuð
um það, sem ég gaeti hugsanlega
lagt fram? Ekki get ég borið hjálp-
arstarfið, kristniboðið eða kristi-
lega starfiö uppi fjárhagslega!
Það verða aðrir að gera, sem hafa
meira á milli handanna en ég."
Hafa ekki slíkar spurningar og
vangaveltur einhvern tíma leitað á
okkur öll? Hvers vegna eigum við
að gefa?
I þessu greinarkorni vil ég í ör-
stuttu máli leitast við að draga
fram viðhorf Heilagrar ritningar til
slíkra spurninga.
Við eigum að gefa vegna
þess að við sjálf og allt það
sem „okkar er“ er frá Guði.
Þaö er grundvallaratriði kristins
mannskilnings að viö þiggjum lífiö
og allar gjafir þess úr hendi Drott-
En um leið erum við líka minnt
á það, að við berum mikla ábyrgð.
Við megum nefnilega aldrei gleyma
þeirri staðreynd að þegar upp er
staðið er þetta allt hans.
Þá má ekki gleyma kirkjunni og
öllu kristilega starfinu, sem reynir
aö kalla okkur til ábyrgðar. Og svo
vill „kerfiö" að sjálfsögðu sitt. Við
erum krafin um skatta og margvís-
legar skyldur til að standa undir
þjóðfélagskerfinu öllu; mennta-
kerfinu, heilbrigðiskerfinu, trygg-
ingakerfinu o.s.frv.
Því er þaö, aö
margir spyrja: „Er
ins, skapara okkar og lausnara. Við
erum hvert og eitt sköpuð I „Guðs
mynd", þ.e.a.s. til samfélags við
skapara okkar og til samfélags
hvert við annað. Hann kallar okk-
ur til lifs með sér, til samfélags
við sig, og til þjónustu I ríki sinu.
Á þetta minnir Jesús mjög skýrt I
mörgum af dæmisögum sínum,
t.d. um ráðsmanninn eða þjóninn,
sem fær talentur húsbóndans til
ávöxtunar og varðveislu. Og þenn-
an sama boðskap finnum við i
Ritningunni allri.
Viö erum minnt á það, að við
höfum öll fengið stórkostlegar
gjafir úr hendi skaparans og að
við höfum sem ráðsmenn Guðs
fullt frelsi til að fara með gjafir
hans eins og við viljum. Ok.kur er
treyst.
En um leiö erum viö líka minnt
á þaö, að við berum mikla ábyrgð.
Við megum nefnilega aldrei
gleyma þeirri staöreynd aö þegar
upp er staðið er þetta allt hans.
Viö erum því ábyrg frammi fyrir
honum, sem er gjafari og eigandi
þess alls, sem við njótum og
freistumst jafnvel oft til að álíta,
að sé okkar einna aö njóta. Við
erum ábyrg fyrir því, hvernig við
notum þessar gjafir, hvort við
hrifsum allt til okkar sjálfra eöa
erum fús að miðla til annarra og
leyfa þeim aö njóta þess með okk-
ur, sem Guð hefur gefið.
Þaö er raunar þessi ábyrgð og
sú köllun sem henni fylgir, sem
gefur lífi okkar tilgang. Hún tjáir
okkur, aö lif okkar er ekki bara
einhver tilviljun þar sem engin
12