Bjarmi - 01.12.2003, Side 14

um efnum. Þaö er
ekki okkar aö benda á
náungann og spyrja: Hvaö
meö þennan? Af hverju gefur
hann ekki meira? Okkar er hins
vegar að gæta aö okkur sjálfum.
Gefa gætur að því, er Kristur kall-
ar til okkar: „Fylg þú mér!"
Við þurfum að þroska með okkur
það viðhorf Krists tii veraldlegra
eigna, að við eigum ekki að leitast
eftir auðæfum auðæfanna vegna.
Þess í stað eigum við að keppa að
því, að nota þau á réttan hátt, sem
ábyrgir ráðsmenn, sem Guð hefur
gefið okkur í hendur.
Hverjum eigum við að gefa?
Það er mikilvægt að viö tökum
þátt í því að bera fjárhagslegar
byrðar starfsins i Guös ríki, hvort
sem þaö eru þarfir safnaöarins,
félagsins eöa kristniboösins. Viö
berum öll sameiginlega ábyrgð á
boðun orðsins, okkar á meðal og í
fjarlægum löndum. Til þeirra þjón-
ustu þarf bæði starfsmenn og
starfsaöstöðu, nákvæmlega á
sama hátt og var á dögum Ritn-
Viljum við prófa okkur sjálf, þá er
því í raun fátt betri mælikvarði á
kærleika okkar til Krists, en einmitt
afstaða okkar til peninga og eigna.
ingarinnar þegar safnaö var til
helgidómsins (2. Mós. 25:2) og til
þarfa öldunga safnaöarins (I.Tím
5:17-18).
Það ætti því aö vera fastur liö-
ur, aö viö fáum tækifæri til þess
aö leggja fram gjafir okkar í hvert
sinn ervið komum saman til
guðsþjónustu eöa samkomu i
Drottins nafni. Þetta hefur því
miöur oft veriö vanrækt í okkar
kirkju hér á íslandi.
Þegar við gefum á einhvern
annan hátt til kirkjunnar, félagsins
eöa einhvers þurfandi þá er þaö
gjöf eöa ölmusa, og ég vil vissu-
lega ekki gera lítiö úr sliku, ööru
nær. En þegar við fáum tækifæri
til aö leggja gjafir okkar beint í
hendur Drottins í söfnuöinum
verður það með sérstökum hætti
„guðsþjónusta" eöa fórn.
Þaö kemur einnig skýrt fram í
Ritningunni, aö við eigum aö gefa
til Guös þakkar, eins og þaö hefur
lengi veriö nefnt á okkar landi,
eða m.ö.o. aö minnast hinna fá-
tæku og þurfandi okkar á meöal.
Og gleymum þá ekki, aö náungi
okkar er hver sá þurfandi og/eöa
nauöstaddi einstaklingur, sem
okkur gefst tækifæri til að styðja.
Búseta, litarháttur, trúarafstaöa
eða annað þaö sem okkur hættir
stundum til aö nota sem afsökun
fyrir því að ganga framhjá, skiptir
engu máli.
Hvernig og hvenær
eigum við að gefa?
Lesum við skrif Páls postula í 8.
og 9. kafla síðara bréfs hans til
Korintumanna sjáum viö, aö viö
eigum aö gefa meö gleði og af
örlæti eftir því sem viö megnum,
en ekki meö ólund eöa meö nauö-
ung. Viö eigum aö gefa í einlægni
og heiöarleika og án þess aö ber-
ast á. „En þegar þú gefur ölmusu,
viti vinstri hönd þín ekki hvaö sú
hægri gjörir, svo aö ölmusa þín sé
í leynum." (Mt. 6:3-4).
Af orðum Ritningarinnar er lika
auðvelt aö draga þá ályktun, aö
okkur beri aö gefa reglulega og af
yfirvegun. Því ættum viö aö not-
færa okkur þá möguleika, sem
ætlaö er aö hjálpa okkur til að
hafa reglu á gjafaþjónustu okkar.
Okkur gefast t.d. ýmsir möguleikar
til aö styöja starfiö í Guös ríki meö
því aö veröa meðlimir í formlegu
gjafakerfi. Þaö ætti líka aö vera
regla að viö tökum þaö til hliðar
sem viö ætlum aö gefa, um leiö og
teknanna er aflaö, þannig aö gjöf
okkar veröi ekki bara einhver til-
viljunarkennd afgangsstærö.
Hversu mikið
eigum við að gefa?
Þegar kærleiki Krists kallar okkur til
þjónustu og ábyrgrar ráðsmennsku,
þá kemur fljótt upp spurningin:
„Hversu mikið á ég aö gefa?"
14