Bjarmi - 01.12.2004, Qupperneq 9

sem sr. Friðrik og Sigurbjörn höfðu
biblíulestra, hvor á sínum stað. Hún
taldi það skyldu hverrar konu að
rækja eftir föngum þessa biblíu-
fræðslu „til að geta kallast lifandi
meðlimur í kristilegum félagsskap".
Fyrstu stjórn Trúboðsfélags
kvenna skipuðu þessar konur:
Kirstín Pétursdóttir forstöðukona,
Ingveldur Guðmundsdóttir gjaldkeri
og Guðrún Lárusdóttir ritari. Mér
skilst, að um þetta leyti hafi
Ingveldur verið forstöðukona Hvíta-
bandsins, sem þá var kristilegur
félagsskapur.
Allir fundir félagsins hófust með
lestri úr Guðs orði og þeim lauk
með bænagjörð. Við athugun á
fundargerðum undrast ég, hve
margar kvennanna höfðu djörfung
til að stjórna fundum, lesa og biðja
upphátt. Sumar hljóta að hafa verið
óvanar því. Greinilegt er þó, að
margar fleiri einlægar trúkonur en
þær, sem áður eru nefndar, hafa
verið í félaginu og haft því nóga
djörfung til að taka til máls. Flestar
eru þær mér ókunnar. Þó má sjá í
fundargerðum nafn Ólafar, móður
sr. Bjarna dómkirkjuprests og syst-
ur hennar Guðnýjar. Norska konan,
Helene Halldórsson, var um tíma
forstöðukona félagsins. Nafn
Ástríðar Petersen sést líka oft. í
minningu þeirrar konu arfleiddi
sonur hennar, fyrir nokkrum árum,
Kristniboðsfélag kvenna að eignum
sínum að sér látnum. Ber sjóðurinn
nafn hennar.
Kristniboðsfélag og
Ólafur kristniboði
Á nafnaskrám má sjá, að brátt
náði félagatalan nokkrum tugum.
Fljótlega var þó nokkuð um útstrik-
anir. Skoðanir voru skiptar um til-
gang og starfsemi félagsins. Sumar
konurnar vildu, að það stofnaði
vöggustofu, en aðrar að það væri
kristniboðsfélag, enda skipti það
seinna um nafn. Lyktir málsins urðu
þær, að nokkrar konur hurfu á
braut, en þær, sem vildu styrkja
kristniboð, urðu eftir. Studdu þær
þó líka á annan hátt ýmis mannúð-
armál hér heima eftir bestu getu.
Ber líf og starf Guðrúnar Lárus-
dóttur best vott um það. En pening-
ar þeir, sem félagið aflaði á þessum
árum voru sendirtil Danmerkur.
Það varð konunum mikið gleði-
efni, er Ólafur Ólafsson hafði sam-
band við félagið. Hann var þá nem-
andi á kristniboðsskóla í Noregi.
Þann 15. febrúar árið 1918 var
samþykkt á fundi að senda honum
300 krónur, og svonefndur Ólafs-
sjóður var stofnaður fyrir framtak
kvennanna. Sumarið 1919 kom
Ólafur og var á félagsfundi. Á kaffi-
samveru afhenti forstöðukonan
honum þá 200 krónur. En þess ber
að geta, að á þessum tíma var verð-
gildi peninganna allt annað en nú.
Lengi hafði félagið ekki aðra
tekjulind en félagsgjöld og gjafir
meðlimanna. Seinna komu konurn-
ar saman á saumafundum og gáfu
til kristniboðsins andvirði þeirra
muna, sem þær unnu.
Samskotabaukur fyrir kristniboðið
var líka settur upp í Dómkirkjunni.
Fyrstu árin var félagið á hrak-
hólum með fundi sína vegna hús-
næðisleysis. Veturinn 1904-5 buðu
hjónin, Inger og David Östlund,
konunum að hafa fundi í húsakynn-
9