Bjarmi - 01.12.2004, Síða 10

um Aðventista, en Inger var ein af
stofnendum félagsins. Siðar fengu
þær inni i Melstedshúsi hjá KFUM
og K. Sumarfundir voru stundum
hafðir utan dyra, bæði í görðum
forstöðukvenna og úti í Engey.
Árið 1905 bundust Hvítabandið,
Kristileg safnaðarstarfsemi og
Trúboðsfélag kvenna samtökum til
að safna fé í byggingarsjóð. Að
síðustu varð Trúboðsfélagið eini
eigandi sjóðsins. Þegar húsið að
Laufásvegi 13 var keypt, var það fé
stærsta framlagið. Það var vigt árið
1931 og fékk nafnið Betanía. Eftir
Við heildaryfirlit á fundargerðum dylst
ekki einlægt trúartraust, kærleikur og
fórnarlund Jieirra, sem mótuðu starf
félagsins fyrr og síðar.
það rættist vel úr húsnæðismálum
og starfsemin varð fjölbreyttari.
Trúfesti kvennanna
Félagið virðist lengi hafa notið
þess, hve traustar gáfu- og trúkonur
voru valdar í stjórn. Áratugum
saman sinntu þær störfum, svo að
stjórnarskipti urðu ekki oft. Mikill
var því harmur félagskvenna, þegar
formaðurinn, Guðrún Lárusdóttir
drukknaði ásamt tveim dætrum
sínum sumarið 1938. Á sérstökum
minningarfundi 8. september það
ár, héldu nokkrar kvennanna ræður
og þökkuðu Guði fyrir líf hennar og
starf. Meðal þeirra var María Jóns-
dóttir, sem Guðrún hafði áður valið
til að sinna formannsstörfum, þegar
annir hennar sjálfrar voru mestar á
Alþingi. Á eftir flutti Ólafur kristni-
boði ræðu út frá orðum Hebrea-
bréfsins í 13. kafla og 7. versi:
„Verið minnugir leiðtoga yðar, sem
Guðs orð hafa til yðar talað. Virðið
fyrir yður, hvernig ævi þeirra lauk
og líkið eftirtrú þeirra". Gat hann
um leið orða eiginmanns Guðrúnar
um, að lestur Guðs orðs og daglegt
bænalíf hennar hefði alltaf gefið
henni kraft til að halda merki
Drottins hátt á lofti.
Eftir skyndilegt fráfall Guðrúnar
virðist Kristniboðsfélagið vera í
nokkurri lægð, og konurnar örlitið
hikandi um tíma. Þær stoðir, sem
mannlega talað höfðu borið félags-
skapinn uppi, voru annað hvort
fallnar eða orðnar gamlar. Bráðlega
rættist þó úr, er Unnur Erlendsdóttir
kom í félagið og tók við formennsku,
og aðrar mætar og traustar konur
stóðu við hlið hennar. Síðan hafa
margar slikar gegnt þar forystuhlut-
verki með miklum sóma.
Við heildaryfirlit á fundargerðum
dylst ekki einlægt trúartraust, kær-
leikur og fórnarlund þeirra, sem
mótuðu starf félagsins fyrr og síðar.
Að blessun Drottins var yfir því og
að hann sjálfur var með í verki, er
líka Ijóst. Mig langar til að nefna litla
sögu, sem ein félagskonan sagði
mér fyrir 40 árum, en þá átti hún
sjálf langa ævi að baki. Nokkru eftir
aldamótin 1900 flutti hún til bæjar-
ins og þekkti fáa. Einhver ráðlagði
henni að fara á fund í Trúboðsfélagi
kvenna og kynnast konunum þar.
Unga konan fylgdi þessu ráði og
mætti I Melstedshúsi á fundi, sem
Anna Thoroddsen stjórnaði. Hún
undi sér þar vel þangað til stjórn-
andi sagði í fundarlok, að nú skyldu
þær krjúpa niðurtil bæna. Allar
konurnar krupu, nema sögukona
mín. Hún sat sem fastast og hét
því, að hingað kæmi hún ekki aftur.
Þegar bænastundinni lauk, þaut hún
á dyr sem skjótast. Þetta var um
vetur. Úti var snjór og einhver
svellalög. Konan hafði ekki hlaupið
nema nokkur spor, þegar henni
fannst skyndilega fótunum kippt
undan sér og hún féll á bæði hnén.
„Jæja, nú varðst þú að krjúpa
niður," sagði hún við sjálfa sig. Hún
leit á atvikið sem bendingu frá Guði
og hét því liggjandi á hnjánum á
götunni, að héðan í frá skyldi hún
alltaf vera fús til að beygja kné sin
fyrir Jesú, hvar og hvenær sem
væri. Hún var trúföst félagskona,
stjórnaði oft fundum og rækti þá vel
meðan heilsan leyfði. Við bjuggum
um tima í sama húsi. Ég minnist
hennar sem fallegrar gamallar konu
„með guðsbamasvip", eins og mér
er tjáð, að Anna Thoroddsen hafi
stundum sagt um fólk.
Breyttir tímar
Timinn leið. Eftir seinni heims-
styrjöldina breyttist þjóðfélagið og
heimurinn mikið. Kína lokaðist
kristniboði. Sr. Jóhann Hannesson
kom heim ásamt fjölskyldu sinni.
Ungir kristniboðar voru sendir til
Afriku til að byggja upp kristniboðs-
starf, sem við bárum ábyrgð á.
10