Bjarmi - 01.12.2004, Qupperneq 13

samskipti og hvað við getum gert til
að auka gagnkvæman skilning og
virðingu. Þvertrúarleg samskipti
glima við sýnilegan mun og að-
greiningu og þjálfa okkur í að lifa í
fagnaðarerindi sáttargjörðar. Enska
kirkjan er mjög mótuð af samkirkju-
hugsun og í þvertrúarlegum sam-
skiptum reynum við að starfa
saman með öðrum kirkjudeildum.
Við höfum reynt að safna saman
fulltrúum kirkjudeildanna, en það er
ekki einfalt því að við erum ekki öll
sammála um það hvernig skuli
standa að svona starfi og hve langt
skuli ganga. Fólk innan sömu
kirkjudeildar er ekki sammála um
áherslur i þessu efni og oft er meiri
munur innan kirknanna en milli
þeirra um þessi mál.
Hvernig hefur fólk skipst í hópa?
Undanfarin 20 ár hefur afstaða
fólks greinst I þrjá meginstrauma.
Mikilvægasta sþurningin er þá um
hjálþræðið og leið okkartil Guðs,
þ.e. hvort fólk annarrar trúar getur
frelsast og ef svo er, þá hvernig.
Á Englandi og í kirkjunni minni er
fólk ekki sammála um áherslur í
þessum efnum. Sumtfólk segir:
Jesús er eini vegurinn til hjálpræðis,
hver og einn þarf að taka við
honum til að frelsast (aðgreining,
exclusivism). Aðrir segja: Já, Jesús
er vegurinn, en í öðrum trúarbrögð-
um getur fólk gengið á þeim vegi,
þó svo að það þekki hann ekki
(umlykjandi, inclusivism) enda sé
hjálpræðið í Jesú ávallt að frum-
kvæði Guðs sem kalli manninn til
samfélags við sig óháð aðstæðum
hans. Enn aðrir segja: Öll trúar-
brögð hljóti að leiða til sama guð-
lega veruleika og engin trúarbrögð
geti verið sannari eða betri en önnur
(fjölhyggja, pluralism).
Mismunandi áhersla birtist I
guðfræðinni og starfi kirkjunnar. Við
höfum mismunandi skoðanir á því
hvernig stunda skuli boðunarstarf,
hvert eigi að vera samband boðun-
arstarfs og samræðna. Ég er ekki á
því að við getum flokkað alla í
þessa þrjá flokka. Þessi flokkun
hjálpar okkur til að fá yfirlit og
greina meginstraumana, en línurnar
eru ekki alveg skýrar þannig að
setja megi alla i einhvern þessara
flokka. T.d. er áhersla þeirra sem
trúa þvl að Jesús einn sé vegurinn
sú að hver og einn verði að trúa á
Jesú Krist til að frelsast. En þá er
ekki búið að svara spurningunni:
Hvað ef fólk hefur ekki getað trúað
á hann, af þvl að það hefur ekki
heyrt um hann? Fær það þá tæki-
færi eftir dauðann? Ef fólk svarar
því játandi þá hefur það nálgast
afstöðu hinna umlykjandi.
Ég persónulega spyr mig: Hvers
vegna er þetta mikilvægasta spurn-
ingin? Fyrir mér er einnig mikilvægt
hvernig ég lifi sem kristinn einstakl-
ingur innan um nágranna mína.
Flvaða þýðingu hefur það? Hvernig
birtist réttlæti Guðs í lífi mínu?
Hvað merkir það að fylgja Jesú
Kristi? Við verðum að leita svarsins
á breiðari grundvelli og svara þessu
út frá því: Hver er Guö sem faðir,
sonur og heilagur andi?
Ég veit að umlykjandi afstaða
getur gert okkur löt, ef allir eru
hvort sem er á leiðinni, þurfum við
þá nokkuð að boða trúna? Eigum
við þá nokkuð að stunda kristni-
boð? Það er hættan, en minnumst
þess líka að ekki er auðvelt fyrir
okkur að dæma í þessu efni. Ef við
erum I þörf fyrir að dæma aðra
erum við ekki með góðar fréttir. Ég
man eftir manni heima sem stóð
með gjallarhornið og sagði við fólk-
ið sem gekk hjá og var flest hindúa-
trúar: Þið munuð öll glatast! Þetta
voru ekki góðar fréttir og fólk hafði
eðlilega ekki áhuga á að vita meira.
Hefði hann bent á leiðina og björg-
unina hefði það verið öllu þetra.
Siðustu 15-20 árin hefur guð-
fræðileg umræða færst yfir á það
sem er sameiginlegt. Reynt er að
taka inn fleiri þætti, ekki aðeins
spurninguna um hjálpræðið. Sam-
tíminn leggur áherslu á hið
sameiginlega og vill gera lítið úr
muninum eða því að til sé algildur
sannleikur I trúarefnum. Það hefur
Köllun kirkjunnar er að boða fagnaðar-
erindið. En það er erfitt ef við vitum
ekki hverra við viljum ná til, hvernig
fólk af annarri trú hugsar og ef við
berum ekki virðingu fyrir því.
líka sín áhrif á umræðuna. í fjöl-
menningu er gjarnan dregið úr hinu
sérstaka og horft á það sem sam-
einar.
Við þurfum að sþyrja okkur hver
sé grundvöllur okkar, á hverju bygg-
ir sjálfsskilningur okkar? Hver er
staða Ritningarinnar og hefðarinnar
í þvl sambandi? Samræður okkar
og sjálfsskilningur eiga ekki aðeins
að vera kenning, guðfræði eða
trúarbragðafræði, heldur hafa áhrif á
það hvernig við lifum og ræktum trú
okkar, þ.e. hvernig við komum fram
við annað fólk.
En hvers vegna þurfum við aö stunda
samræður við fólk af annarri trú?
Köllun kirkjunnar er sú að boða
fagnaðarerindið. En það er erfitt ef
við vitum ekki hverra við viljum ná
til, hvernig fólk af annarri trú hugsar
og ef við berum ekki virðingu fyrir
13