Bjarmi - 01.12.2004, Blaðsíða 14

því. Þegar við boðum fagnaðar-
erindið fólki af annarri trú þurfum
við að vera tilbúin að hlusta á það
af sömu einlægni og þegar við
boðum. Fólk ólíkrar skoðunar talar
oft ekki saman og þá nær það ekki
heldur saman. Það er mikilvægt
fyrir okkur sem kirkju Krists að
setjast niður saman, ræða hvernig
við sinnum þessum málum og
hvernig við nálgumst fólk af öðrum
trúarbrögðum. Það verður alltaf
spenna til staðar, en hún getur verið
skapandi, hún á ekki að vera ógn
eða neitt sem veikir okkur. Það er
mikilvægt að vinna að gagnkvæm-
um skilningi, en það þýðir ekki að
við verðum sammála. T.d. var
þekktur leiðtogi múslima i Egypta-
landi sem náði að skilja þrenningar-
kenninguna eftir samræður við
kristna leiðtoga, en þetta er atriði
sem margir múslimar vilja ekki
Orðin „réttlæti", „frelsi“ og „friður“
þýða ekki alveg það sama í huga
múslima og kristins manns.
ræða eða heyra minnst á.
Samræður verða misjafnar eftir því
hver á í hlut. Mikill munur er á að
ræða trúna við múslima eða fólk
sem er hindúatrúar. í þvertrúar-
legum samskiptum ræðum við ekki
aðeins innihald trúarinnar, heldur
líka hvernig við getum staðið vörð
um trúfrelsið í landinu, sem er
sameiginlegt hagsmunamál allra
trúarhópa og jafnvel önnur sam-
eiginleg hagsmuna- og réttindamái.
En er ekki hætt við því að við
missum djörfungina eða komum
okkur aidrei að boðuninni ef við
erum alltai í samræðum?
Vissulega er það hætta. Starf og
hlutverk kirkjunnar er þríþætt, eins
og er i kristniboðsstarfinu. Kirkjan
boðar kærleika Guðs í orði og verki.
Þrennt þarf að fara saman. í fyrsta
lagi að við leitum sannleikans um
Guð með samræðum. í öðru lagi að
kirkjan sinni boðun fagnaðarerindis-
ins eins og hún er kölluð til. í þriðja
lagi að kærleiksþjónustan verði hluti
af starfi kirkjunnar. Þetta þrennt,
samræður, boðun og kærleiksþjón-
usta þarf allt að fara saman.
Auðvelt er að falla í þá gryfju að
sinna aðeins einum þessara þátta.
Ef við stundum kærleiksþjónustu en
boðum aldrei fagnaðarerindið erum
við búin að aftengja verkin frá þeirri
grundvallarhugsjón sem kristin-
dómurinn byggir á, kærlkeika Guðs
sem mætir okkur í Jesú Kristi. Við
þurfum að halda þessu öllu saman
þó svo að sumir einstaklingar og
jafnvel kirkjur kjósi að helga krafta
sína einu sviði umfram önnur. Þetta
er meðal þess sem kirkjurnar þurfa
að ræða sin á milli.
Kærleiksþjónustan er öflugasti
vitnisburðurinn á meðal múslima.
Þegar við ræðum saman getum við
líka komist að þvi hvar við getum
hugsanlega unnið saman t.d. að
bættu þjóðfélagi. En þar er að
mörgu að gæta. Orðin „réttlæti",
„frelsi" og „friður" þýða ekki alveg
það sama i huga múslima og
kristins manns, en báðirtrúa þeir
því að réttlæti sé samkvæmt áætlun
Guðs. Með samskiptum okkar
byggjum við upp traust og gagn-
kvæman skilning. í samræðum
þurfum við einnig að komast að og
fjalla um kjarna trúarinnar, en hætt-
an er á að við tölum um allt annað,
þ.e. aðeins það sem við getum
verið sammála um og við týnum
aðalatriðinu. Samhliða þvertrúar-
legum samræðum þurfa að eiga sér
stað samkristin samskipti þar sem
við sem erum kristin ræðum saman
um þessi mál. Við þurfum að hafa
á hreinu hvert er hlutverk okkar
sem kristinnar kirkju. Einna mikil-
vægast í þessu sambandi er á
hvern hátt samræður og boðunar-
starf tengjast í þvertrúarlegum
samskiptum. Við berum ábyrgð á
því að eiga samræður víð annað
fólk og að vitna fyrir þvi um trú
okkar. Sannfæring okkar getur verið
afar misjöfn, en við getum átt frum-
kvæðið í því að tala við fólk af
öðrum trúarbrögðum. Er það ekki
hluti af því að vera gestrisin?
Er ótti við islam mikill á Bretiandi?
Við finnum fyrir ákveðnum ótta
við islam. Hann er mestur á meðal
fólks sem þekkir ekki islam. Það fer
einnig eftir reynslu fólks. Ef afstað-
an byggir eingöngu á fréttaflutningi
fjölmiðla verður hún önnur en ef við
þekkjum múslima af samskiptum
okkar við þá. Margt fólk á Bretlandi
þekkir reyndar múslima í nágrenni
sínu en er samt óttaslegið. Þegar
ég hugsa um múslima er ég ekki að
hugsa um eitthvað fjarlægt heldur
fólk sem ég þekki og hef unnið
með. Þarna á ég raunverulegt sam-
band við múslima. Okkur hættirtil
að dæma alla múslima eins, en þeir
eru ekki allir eins og trúa ekki allir
því sama. Seinni árin tengja margir
múslima við hryðjuverk. Þar eiga
fjölmiðlar sinn þátt. Þetta er líka
áskorun til kirkjunnar. Við þurfum
að horfast í augu við tvennt: Annars
vegar að tala rétt og satt og yfirfæra
ekki eina áherslu yfir á alla i hópn-
um. Hins vegar það að sum lönd
heims framfylgja mjög harðri stefnu
sem við getum ekki horft framhjá.
Það er ekki allt í lagi alls staðar og
hvað gerum við í því? En oftast eru
14