Bjarmi - 01.12.2004, Blaðsíða 15

öfgarnar fréttaefni, ekki lif venjulegs
fólks.
Hvaöa ábyrgö berum við?
Við þurfum að vera minnug
þess að annað fólk hér á jörð,
sama hverrar trúar það er, er sam-
ferðafólk okkar og köllun okkar er
sú að mæta þörfum þess. Við
getum leitað leiða til að vinna
saman að ýmsu sem kemur öllum
til góða. Þjóðkirkjan hér á landi ber
sérstaka ábyrgð á að tryggja trú-
felsi, svo að fólk annarrar trúar og
annarra kirkjudeilda fái að rækta trú
sína. í þvi felst að þetta fólk fái að
hafa það sem það þarf til að iðka
trúna, svo sem bænastað, prest og
fleira. Þetta er sérstök ábyrgð meiri-
hlutans gagnvart minnihlutanum.
Þjóðkirkjan er öflug stofnun og
hefur mikið vald. Ef við viljum
tryggja að gildi sem byggja á trú
eigi sinn sess í opinberu lífi verðum
við að tryggja það að hin ýmsu
trúarsamfélög hafi aðgang að hinu
opinbera rými um leið og við sem
skipti við önnur trúarbrögð (sem
finna má á slóðinni http://www.kirk-
jan.is/annall/truarbrogd/2004-10-
20/10.30.29).
Það hefst á þvi að visa til hins
þríeina Guðs, fjallar síðan um að-
stæður okkar nú á tímum og mikil-
vægi þess að við greinum áætlun
Guðs í þeirri trúarlegu fjölmenningu
sem við búum við. Loks er að finna
tólf atriði um þvertrúarleg samskipti
fyrir kristna menn. Þetta er til leið-
beiningar og verður vonandi notað
af kirkjunum og úti í samfélaginu í
daglegum samskiptum fólks.
Hvers vegna er í einni
greininni þess krafist að kristin
fræöi séu kennd?
Á Bretlandi höfum við haldið að
fólk þekkti kristindóminn, en við
getum ekki gert ráð fyrir því lengur.
Sums staðar er jafnvel kennt um
önnur trúarbrögð en ekkert um
kristna trú vegna þess að gert var
ráð fyrir að þar vissi fólk nóg. En
það er mjög mikilvægt að fólk þekki
5 minútur. Síðan var 5 mínútna
þögn þar sem hver og einn bað
fyrir sig. Við litum ekki á þetta sem
málamiðlun. Ef þetta gerist held ég
að leita verði slíkra lausna.
Á Bretlandi höfum við haldið að fólk
þekkti kristindóminn, en við getum ekki
gert ráð fyrir því lengur.
Trúfrelsi hiýtur að vera mikilvægt í
þessu sambandi. Hvaö meö öli þau
lönd heims þar sem kristin boöun og
jafnvel iökun trúarinnar er bönnuö?
Trúfrelsið og að standa vörð um
það er mjög brýnt. Kristið fólk í
mörgum löndum múslima líðurfyrir
trú sína, sama er að segja á Ind-
landi. í Pakistan hefur verið ráðist
harkalega gegn kristnu fólki og í
Sádi-Arabíu er iðkun trúarinnar
bönnuð. Sums staðar eru gömlu
kirkjudeildirnar leyfðar en engar
evangelískar kirkjur. Spurningin
+ t
kirkja verðum að halda i sjálfsskiln-
ing okkar sem kristins samfélags
sem hefur boðskap að flytja. Á
Bretlandseyjum eru víða starfandi
prestar, bæði frá okkur og öðrum
trúarbrögðum, sem sinna t.d. trúar-
legum þörfum stúdenta í háskólum
og sjúklinga og aðstandenda á
sjúkrahúsum.
Breskt þjóðfélag hefur tryggt
tjáningu trúarinnar á oþinberum
vettvangi. Þar kemur fjölbreytnin
fram. Kirkjuhefðin er fjölbreytt sem
hjálpar okkur að lifa með fjölbreytni
þegar kemur að trúarbrögðunum.
Nú hafa þjóökirkjur Norðurlanda og
Enska kirkjan sent frá sér sameigin-
lega stefnuyfirlýsingu söfnuöunum
til leiöbeiningar. Hvers vegna?
Fjöldi trúarbragða og breytt
samfélag kalla á viðbrögð. Þetta
höfum við reynt á Bretlandseyjum
undanfarin 40-50 ár. Samfélagið
hefur verið að breytast og er að
breytast. Þessar kirkjur sem eru í
samstarfi um ýmis málefni hafa
tekið saman sérstakt skjal um sam-

grundvöll trúarinnar. Þá verður líka
auðveldara að nálgast annað fólk.
Kristindómurinn er ekki bara ensk
trú, eða trú hins hvita. Við erum
með margar kirkjur á Bretlandi sem
mótast af afrískri og asískri kristinni
hefð. Við búum við fjölmenningar-
kristindóm.
Ein greinin fjallar um aö fólk af
mismunandi trúarbrögöum geti
þurft aö koma saman til sameigin-
legs helgihalds. Ekki geta allir
verið sammála þessu?
Nei, það er rétt, þetta er mikið
hitamál. Það er ekki auðvelt að
standa fyrir þvertrúarlegu helgihaldi.
En það geta komið upp aðstæður
þar sem fólk af mismunandi trú vill
geta komið saman - reyndar á mis-
munandi forsendum - í nærveru
Guðs, t.d. í tengslum við hjóna-
vígslur og útfarir. En þetta er ekki
auðvelt. Þannig var það t.d. eftir
mikinn harmleik heima í Leicester.
Fólk kom saman í opnum garði, á
hlutlausu svæði. Fyrst ávarpaði
biskupinn og síðan imaninn, hvor í
brennur vonandi á okkur: Hvað
getum við gert fyrir bræður og
systur í trúnni? En við getum ekki
sagt að múslimar á Bretlandi beri
ábyrgð á þessu ástandi. Okkar er
að gefa gott fordæmi um hvernig
þetta getur verið. Ég veit að það er
erfitt. Ég veit um kristið fólk í lönd-
um ofsókna sem spyr: „Hvers
vegna eruð þið svona vingjarnleg
við þetta fólk sem fer svona illa
með okkur hér heima?“ Þarna er
mikil þjáning sem við höfum örugg-
lega ekki verið nógu dugleg að
hlusta eftir. Margt kristið fólk hefur
yfirgefið þessi lönd vegna trúar
sinnar. Reyndar er lika fólk annarrar
trúar sem hefur líka flust á brott
vegna erfiðleika í samskiptum við
yfirvöld.
Hér sláum viö þotninn í samtaliö
enda dr. Michael á leið upp I
Háskóla íslands aö halda opinn
fyrirlestur á vegum guöfræöideildar.
Viðmælandi Michaels er ritstjóri Bjarma
ragnar@sik.is
15