Bjarmi - 01.12.2004, Page 25

hvers konar eirðarleysi og mér varð
sama um hlutina. Samt hélt ég alltaf
í vonina og þá hluti sem ég hafði
upplifað i KFUM og K. Þar var mikið
talað um að frelsast og ég hélt að
ég hefði verið trúaður en samt skildi
ég ekkert hugtakið almennilega
innst inni og að það þýddi í raun að
gefa allt.
Nokkru síðar kynnist ég svo
kirkjunni aftur, ég var beðinn að
vera með i popp- og jazzmessum
og fórum ég og kunningi minn að
leita að gospelkór til þess að hafa
þetta veglegt. Við fundum engan
gospelkór i Reykjavik nema á
Hernum og okkurfannst það
svolítið fyndið til að byrja með að
fara á Herinn. Það kom okkur mjög
á óvart að þarna væri starfandi kór
með u.þ.b. 70 manns og nánast allt
kvenfólk og við fórum að vinna
saman og þetta gekk Ijómandi vei.
Þetta voru erfiðir tímar hjá mér og
ég fór að sækja í það að hitta þetta
fólk. Upp frá þvi fór ég taka þátt í
starfinu og byrjaði í gospelkvartett
og spilaði á bassa i kórnum. Ég
mætti á samkomur á Hernum og
þar fann ég mikla hlýju og kærleika
og þarna var fjölskyldutilfinning
sem ég hafði ekki fundið í langan
tíma. Eitt kvöldið heima hjá mér
brast svo eitthvað inni i mér og ég
féll á hnén og frelsaðist. Sjálfum
hafði mér fundist herbúningurinn
svolitið spaugilegur en sá eftir að
ég frelsaðist hvað þessi afstaða
sem búningurinn felur í sér er mikil-
væg. Löngun í hluti sem mér hafði
áður þótt áhugaverðir hvarf alveg
og ég fór að einbeita mér að Jesú.
Á þessu timabili var ég að berjast
við tilfinninguna að ég ætti ekki neitt
gott skilið og átti erfitt með að trúa
þvi að ég ætti einhvern timann eftir
að vera hamingjusamur, mér fannst
lifið vera barátta. En eftir að ég
frelsaðist þá kom allt önnur tilfinn-
ing og mér fannst ég geta unnið
allan heiminn fyrir Guð. Það er erfitt
að útskýra þetta en Guð breytti í
raun persónu minni og gaf mér nýtt
líf. Síðan hafa ótrúlegir hlutir gerst í
lífi mínu.“
Um þetta leyti kynnast Siggi og
Rannvá á Hjálpræðishernum, en
Rannvá var hér á landi í tónlistar-
námi. Þau byrjuðu að syngja sam-
an i kvartett og svo leiddi eitt af
öðru og þau gengu í hjónaband í
lok árs 1995. Þau bjuggu nokkur ár
i Reykjavík og Siggi fann fyrir köllun
t»að er erfitt að útskýra þetta en
Guð breytti í raun persónu minni
og gaf mér nýtt líf.
til þess að fara út og þjóna en
Rannvá fannst það ekki koma til
greina. Einn daginn breyttist það og
hún fékk sömu köllun og sagði við
Sigga: „Það er eins Drottinn sé að
segja mér að ég eigi að fara út og
starfa fyrir hann,“ og Sigga létti
mjög. Hann hafði haft þessa köllun
lengi en ekki komið sér að því að
ræða það við Rannvá. En þarna
fundu þau að Drottinn var að kalla
þau til starfa fyrir sig. Þau fóru eitt
ár til Suðureyjar í Færeyjum þar
sem þau voru í starfi fyrir litinn
flokk en siðan var ferðinni heitið til
25