Búnaðarrit - 01.01.1969, Side 189
BÚNAÐARÞING
179
1 lögum og reglugerð um þessi mál, er sveitar- og
bæjarstjórnum gert skylt að eitra fyrir refi og minka.
Þessum lagaákvæðum er mjög hæpið og óvarlegt að
framfylgja, og væri því æskilegra, að um eiturlieimild
væri að ræða, en ekki lögboðna skyldu.
Að fenginni 5 ára reynslu, sem eiturbannið liefur
staðið, mælir margt á móti því að framlengja eiturbann-
ið eða afnema með öllu eituraðgerðir fyrir refi og minka.
Sé fyllstu vandvirkni gætt, er liægt að framkvæma
eitrun fyrir umrædd vargdýr, án þess að öðrum dýrum
stafi nokkur veruleg liætta af.
Á stærri dýrasvæðum mun vart gerlegt, sökum mikils
kostnaðar, að lialda refum í skefjum án notkunar eiturs.
Við grenjavinnslu kemur fyrir, að illa gengur að vinna
1—2 síðustu yrðlingana, þeir geta liafa livekkzt svo
(sloppið úr boga eða af öngli), að langan tíma tekur
að vinna þá og getur jafnvel skipt sólarliringum. Þegar
slíkt á sér stað langt frá byggð eða bílfærum leiðum, er
helzta úrræðið, ef bæði fullorðnu dýrin liafa verið felld,
að eitra fyrir yrðlingana, áður cn grenið er yfirgefið.
Ekki liefur umrætt fimm ára eiturbann sannað álit
þeirra, sent töldu, að eituraðgerðir ælu upp bitvarg. Síð-
ustu tvö árin liafa mörg ung bitdýr, sem aldrei liafa
nálægt eitri komið, verið unnin. Það skal tekið fram,
að í liaust bar óvenju mikið á bitvörgum í öllum lands-
lilutum, svo ekki virðist um neina liugarfarsbreytingu að
ræða lijá refum, þótt þeir liafi ekki kynnzt eitrinu.
Reykjavík, 11. febrúar 1969,
Sveinn Einarsson.
Mál nr. 9
Frumvarp til laga um breytingu á lögum nr. 53, 5. júlí
1957, um lax- og silungsveiði. Sent af landbúnaðarráSu-
neytinu.