Alþýðublaðið - 08.08.1923, Blaðsíða 3

3
Hjálparstöð hjúkrunaríél »gs-
ins »Líknar« «r opin:
Mánudaga . . . kl 11—12 f. h.
Priðjudp.ga7 ... — 5 --6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. —
Fðstudaga ... — 5—6 e. --
Laugardaga . . 3—4 *• —
Brauðhuífar
mjög ódýrir í
Kaupfélagina.
þá, er með henni leyndust. Lík-
legt er, að Matthías hafi nokkuð
til sins máls er hann ijóðar:
»Hailgrímur kvað í hejfar nauð-
um heilaga glóð í freðnar þjóðir.«
Orð Jóns Vídalíns munu einnig
hafa vakið dug og drengskap
hjá mörgum, enda neitar höf-
undur því eigi, en hann eignar
íslendingasögum nokkuð mikið
og skilyrðislaust.
E»ví skál ekki neitað, að þjóðin
gat drukkið í sig dug og dreng-
skap úr íslendingásögum. En
lindir þeirra eru ekki tærar.
Útbireiðið Alþýðubiaðið
hvap sem þið epuð og
hvept sem þið fapiðl
Vepkamaðupinnf blað jafnaðar-
manna á Akureyri. er bezta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. JPlytur góðar
ritgerðir um Btjórnmál og atvinnumál.
Kemur út einu sinni í viku. Kostar
að eins kr. 5,00 um árið. Geriet áskrif-
endur á atgreiðslu Alþýðubiaðsine.
Rennúr í þær forarleðja svivirð-
inga og lasta. Verða þeir, er
drekka, að láta grön sía, en þá
list kunna ekki allir. Skáidfegurð
mikil er í sögum vorum. Mái-
snilli er þar og mikla að finna.
Sagt er þar einnig frá ýmsu
ettirbreytnisverðu. En ágæti þes*u
nær iesandinn ekki án þess að
kynnast undirfei li, svikum, ráni,
þjófnaði, meiðslum, brennum,
morðum, láusung, lífiátum og
öðru því líku hátterni. Hér er
vikið að þessu sérstaklega, at
því að ritdómarar hafa ttðum
Kaupiö
a8 eins gerilsneydda nýmjólk
frá Mjólkurfélagi Reykjavíkur;
hún flytur ekki meb sér
taugaveiki nó aðrar hættu-
legar sóttkveikjur,
send heim án aukakostnaðar.
Sími 1387.
lokað augum tyrir þessum göli-
um sagna vorra, þegar þeir hafa
borið þær saman við aðrar sagnir
innlendar og útlendar.
Hverju orði er það sannara
hji Sigurði Kristóter, að seinni
alda menn hafa samtímis þulið
Jónsbók og framið ýmsa glæpi.
Og vitanlega hafa þeir menc,
spm meiddu bræður sína, drápu
þá úr sulti eða brendu þá lif-
andi, hvorki stjórnast af dreng-
skap gutlaldarmanna, höfðing-
lyndi meistara Jóns né guðseðli
Hailgríms Péturssonar. En á það
jSdgar Rice Burrough*: Dýp Tapzansa
Hann þurfti heldur ekki leDgi að bíða, því brátt
kom unglingur einn á báti út á ána. Hann réri
bátnum letilega út í strauminn. Þegar út á miðja
ána kom, hætti hann að róa, lagðist í bátinn og
lét hann berast meb stiaumnum.
Paulvitch fylgdi bátnum eftir niður með
ánni,
Enskri mílu neðan við þorpið reis unglingurinn
á fætur og réri bátnum að landi. Paulvitch faldi
sig í kjarri á bakkanum þar, sem hann bjóst við,
'að báturinn mundi lenda.
Svertinginn dró bátinn í hægðum sinum að
landi undir gr'ein á stóru tré, er slútti yfir ána.
Rússinn lá eins og höggormur í limum trésins.
Illileg augu athuguðu bátinn og manninn, sem hjá
honum var, og heili hvíta mannsins tók að reikna
út, hvort líkamsburðir hans mundu standast afl
svertingjans.
Hin bráðasta nauðsyn ein gat rekið Alexander
Paulvitch í líkamlega hættu, og það var áreiðan-
lega bráð nauðsyn, er setti hann nú í hreyf-
ingu.
f*að var að eins tími til þess að ná Kincaid í
rökkurbyrjun. Ætlaði svarti skrattinn aldrei að
hætta að tosa í bátinn? Paulvitch bölvaði og
glenti sig. trnglingurinn geippaði og teygði sig.
Hann athugaði með mestu nákvæmni örvar sinar
í örvamælinum, reyndi boga sinn og leit á eggina
ji veiðihníf síuum.
Aftur teygði hann sig og geispaði, leit upp eftir
árbakkanum, ypti öxlum og lagðist endilangur í
botninn á bátnum til þess að fá sér dúr, áður en
hann legði á mörkina til fanga.
Paulvitch stóð hálfgert á fætur og glápti græðg-
islega á fórnarlamb sitt. Unglingurinn dró ísur.
Loksins fór hann að hrjóta. Tækifærið var
komið.
Rússinn laumaðist nær. Grein brotnaði, og piltur-
inn rumskaði. Paulvitch brá upp skammbyssu sinni
og miðaði á svertÍDgjann. Eitt augnablik stóð hann
kyr, og komst surtur þá aftur í værð.
Hvíti maburinn færði sig enn nær. Hann vildi
ekki hætta á það, að hann misti marksins. Nú
hallaði hann sór yflr unglinginn. Kalt stálið í
hendi hans fæi ðist nær og nær brjósti piltsins, unz
það nam staðir við hjartað, er barðist hraust-
lega.
Eitt flngurátak var milli piltsins og eilífðarinnar.
Æskan g?óði enn á brúnum kinnunum; bros lyfti
sundur vörunum. Gat hvorki æska né gæfa stöðvað
hönd Rússans? Var samvizka morðingjans gersam-
iega sofnuð?
Alexander Paulvitch þekti engin slík hugtök.
Hann bretti skeggjaðri efri vörinni um leið og
vísifingur hægii handar tók í gikkinn á skamm-
byssunni. Hár hvellur kvað við. Ofurlítið gat kom
í ljós yflr hjarta unglingsins, svart af púður
bruna.
Pillurhm hálfreis & fætur, Brosið breyttist í
x