Búnaðarrit - 01.01.1987, Blaðsíða 195
BÚNAÐARI’ING
177
sérstaklega að rannsaka, einkum að því, er varðar verzlun
og vinnslu vörunnar.
Það þarf engan að undra það, þótt sjaldan eða aldrei hafi
verið meira rætt og ritað um landbúnaðarmál en á síðast
liðnu ári og það, sem af er þessu. Horfur í landbúnaði eru
ekki góðar, þótt tíðarfarið hafi oftast leikið við bændur að
undanförnu eins og aðra landsmenn.
Búvörulögin eru umdeild, en þau eru nauðsynleg. Það
væri ekki betra ástand í landbúnai, ef allir fengju að
framleiða eins og þeir vildu, og markaðsmöguleikar þeir
sömu og við búum við. Það væri ófremdarástand. Kjarni
búvöulaganna er að því, er mér finnst, tvíþættur: Annars
vegar að tryggja bændum fullt verðlagsgrundvallarverð
fyrir visst magn af kjöti og mjólk samkvæmt samningi þar
um á milli landbúnaðarráðherra og Stéttarsambands
bænda. Samningar hafa verið gerðir fyrir 3 ár og tekizt vel
ekki sízt, þegar innanlandsneyzla búvöru er höfð í huga.
Hins vegar tryggja lögin þeim, er fara út í búháttabreyting-
ar, fjármagn, og það er mikils virði að hafa innan landbún-
aðarins áfram til ráðstöfunar það fjármagn, er áður fór í
útflutningsuppbætur á búvörum. Það tekur sinn tíma að
byggja upp ný bú og koma þeim í arðsamt horf, hvort
heldur það er refa- og minkabú, fiskeldi, ferðaþjónusta eða
annað. Því er nauðsynlegt að lengja aðlögunartímann, sem
ákveðinn er í lögum til næstu aldamóta. Það byrja ekki allir
í einu að búa, gamlir menn hætta og yngri taka við, viss
fjöldi á ári. Bezt er fyrir alla að þetta takist vel, en til þess
að svo verði, þarf að tryggja fjármagn til þessara mála fram
í tímann, svo að menn viti í upphafi, að hverju þeir ganga.
Þá vil ég á það minna í leiðinni, að nauðsynlegt er að
athuga vel reglugerðir búvörulaganna og bæta úr ýmsum
ágöllum á þeim, svo að þeir, sem fara illa út úr fullvirðis-
rétti, en hafa frambærileg rök máli sínu til stuðnings, fái
leiðréttingu mála sinna. Það er venja að endurskoða lög og
reglugerðir, þegar reynsla er fengin fyrir því, hvernig þau
13