Búnaðarrit - 01.01.1950, Blaðsíða 294
290
BÚNAÐARRIT
Finnska sauðkindin er röskleg og nokkuð minni en
íslenzka sauðkindin. Bóndinn á smábýlinu, ineð
nokkra ha. af ræktuðu landi hefur nokkrar kýr.
Kýrnar gefa honum aðaltekjur búsins, liann hefur
a. m. k. einn hest, og ef til vill nokkur svín og hænsn.
Á svona býli er ekki landrými fyrir margt sauðfé,
og reynslan sýnir, að hann hefur bara fáar kindur,
oft 2—7 ær. Sauðfé lifir ekki í skógum, jiað er mis-
ráðið að láta sauðfé ganga sjálfala í skógum, þar
skemmir það smáplöntur, sem eru þjóðareign, og af
þeim áslæðum er ekki um annað að velja en fórna
mikilli vinnu og efni i girðingar, vegna sauðfénaðar-
ins. Við höfum mjög viðátlulítil beitilönd handa sauð-
fénu og afleiðing þess er, að bæði ræktuð og óræktuð
beitilönd verður að girða. Þetla veldur miklum aukn-
um kostnaði og erfiðleikum í sauðfjárrækt vorri.
Þrátt fyrir þetta finnst þó finnska bóndanum, eink-
um á smábúum, það svara kostnaði og vera nauð-
synlegt fyrir sig að liafa sauðfé.
Hagskýrslur sýna, að það eru smábændurnir, sem
eiga mestan hluta af sauðfénu. Á stærri býlunum er
sums staðar sauðfé, en sums staðar ekki og sjald-
gæft er að sjá hjarðir, sem telja fleiri en 50 ær. Ég
vil sérstaklega benda á það, sem sérkennilegt er fyrir
sauðfjárræktina í Finnlandi, hvað hjarðirnar eru
venjulega smáar. Venjulegt er, að á býlum séu 2—
15 ær.
Hvers vegna finnst finnska smábóndanum þýðing-
armikið fyrir sig að hafa sauðkind? Vegna þess að
hann fær tekjur af þeim, ekki beinar tekjur, en hann
sparar sér ýmis konar útgjöld. Af sauðfénu fær hann
ull, sem er spunnin heima, hann fær kjöt, og hann
fær hlýja og góða skinnjakka, sem nauðsynlegt er að
hafa við útistörf í kuldanum. Ég fullyrði, að það er
lieimilisiðnaðurinn sem orsakar, að Finnland hefur
alls 1 millj. sauðfjár. Vera má að mönnum sé það