Heilbrigðismál - 01.04.1965, Blaðsíða 16

Kueðja íshafsprestsíns
Biskupinn yfir Norður-Hálogalandi,
Monrad Norderval er þeim fágætu hæfileik-
um búinn að geta verið bæði djarfmæltur
og hreinskilinn, en eiga þó frábærum vin-
sældum að fagna meðal norsku þjóðarinnar.
í grein sem ég las um hann nýlega segir:
íshafspresturinn er ekki einungis þekktur
um allan Noreg, heldur langt út yfir endi-
mörk lands síns. Hann á virðingu allra og
ást margra. í vitund þjóðar sinnar er hann
jafnoki Kristian Schelderups biskups.
Sl. haust kom út bók eftir hann: Vegur-
inn mikli. Hún er mikil l)ók, þótt hún sé
ekki stór. Greinin, sem hér fer á eftir, er
þýdd úr bókinni. Ég þakka þá sæmd að
mega birta liana. Svarið við þeirri ósk minni
er svohljóðandi:
Tromsö 22. 4. 1965
Þnkka vinsamlega bréfið yðar frá 15. þ. m.
Vitanlega megið þér birta þessa grein, og
annað sem ég hefi skrifað, eins og yður þólin-
ast.. Ég skrifa með það fyrir augum að ná
clrápstaki á hinu illa, öfuga og rangsnúna,
en leitast við að koma góðu til leiðar. Þvi er
mér umhugað um að það komist sem lengst
út meðal mannanna barna. Þaltka yður
einnig það sem þér gerið í þá átt. Vonandi
eigum við eft.ir að hittast. Ég hefi nokkrum
sinnum komið t.il íslands. Landið er töfr-
andi, fólkið skemmtilegt. Ég þekki vel org-
anmeistarann í Reykjavík, Pál Isólfsson.
fíerið honum kveðju mína. Þá minnist ég
?neð áncegju tannlæknisins Biltvedt sem var
í Reykjavik, en er nú á Sauðárkróki. Ef þér
hittið hann, bið ég að heilsa honum og
norsku konunni hans.
Með beztu kveðjum.
Yðar Monrad Norderval
ÞJÓÐ ARLÖSTUR
Það eru 2 ár síðan ég varð að bjargast
konulaus í nokkra mánuði og borða á kaffi-
húsum og veitingastöðum eftir því sem verk-
ast vildi. Það voru fyrst og fremst unglingar
og táningar, sem slæptust þar og héngu fram
á borðin. Ég varð að viðundri yfii því sem
ég sá þar.
Það voru ekki einungis strákarnii, heldur
einnig stelpur, 13—14 ára, sem sátu þar í
runum og röðum, þreytuleg til augnarina,
með lafandi kjálka og síreyktu. Kveiktu í
nýrri sígarettu með stubbnum af þeirri
fyrri. Það var furðulegt.
Ung móðir kom til mín og barmaði sér yf-
ir anganum sínum. Hún sagðist aldrei fá
stundlegan frið fyrir honum. Hann vældi
jafnt og þétt, nætur sem daga og hún skildi
ekki neitt í neinu, því hún gerði allt fyrir
drenginn og annaðist hann eftir öllum
kúnstarinnar reglum.
Skilurðu þetta ekki, góða mín, sagði ég,
það ætti þó að vera augljóst mál. Barnið
vælir af tóbaksleysi, auðvitað. Hann er bú-
inn að venjast sígarettum í 9 mánuði og svo
eru þær skyndilega teknar af honum, það
ler ekki á milli mála að hann hlýtur að
grenja, greyið. Þú sérð sjálf að þetta er ni-
kotinhungur.
Á stríðsárunum hurfu vettlingarnir unn-
vörpum úr vösum fólksins á meðan það sat
í kirkjunni eða bænahúsinu. Hreppstjórinn
lagðist á gægjur og greip sökudólginn að
verki, snáða á 10. ári. Það kom í ljós, að
hann selcli I>jóðverjum þá fyrir sígarettur.
Hver fær sígaretturnar hjá þér, spurði
hreppstjórinn. Ég reyki þær sjálfur, svaraði
sá stutti.
16
I'RÉTTABRÉF UM HEILBRIGÐISMÁL