Heilbrigðismál - 01.07.1965, Blaðsíða 9
Þótti bók sú, er hann skrifaði um allt er
hann sá þar harla merkileg á sínum tíma.
Nú fyrir nokkrum árum hafa 2 Banda-
ríkjamenn, sem báðir heita Wolf að eftir-
nafni, fengið samskonar tækifæri og eftir
fjögra ára látlausar rannsóknir gáfu þeir út
bók um allt er þeir urðu áskynja.
100 ára frannsóknir og framfarir á sviði
læknisfræðinnar, frá dögurn Beoumont,
hafa gert þessum læknum kleift, að fram-
kvæma allskonar athuganir sem Beoumont
liafði engin skilyrði til að leysa af hendi.
Bók þeirra er því á allan hátt nákvæmari og
merkilegri en bók hans.
Maðurinn sem þessir læknar eiga frægð
sína að þakka heitir Tómas.
Hann er íri að ætt og uppruna. Eins og
títt er um marga þeirrar þjóðar menn er
Tómas viðkvæmur í lund, grillugjarn og
ofsalega bráðlyndur.
Hann fór því jafnt og þétt út úr jafnvægi
og hugur hans var löngum sem haf í róti.
Ekki er grunlaust um að þeir félagarnir
hafi stundum átt sinn þátt í þeim hrelling-
um sem Tómas mátti þola meðan á rann-
sóknunum stóð, þó þeir þættust vitanlega
þar livergi nærri koma.
Tómas var 56 ára þegar rannsóknirnar
hófust. Ástæðan fyrir því að þessar rann-
sóknir gátu farið fram á Tómasi, var slys
sem liann varð fyrir þegar hann var 9 ára.
Knæpuhaldari í næsta húsi við heimili
ltans, gaf föður hans eitt sinn sjóðandi heita
og þykka gi'ænmetissoppu. Faðir hans bar
drykkinn heim í bjórkollu, sem af tilviljun
var hendinni næst. Hann skaut kollunni inn
í eldhús og gekk síðan út. í sömu andránni
kom Tómas litli inn í eldhúsið heitur og
þyrstur frá leikjum úti við.
Hann greip kolluna, sem var úr þykkum
leir og ekki orðin lieit í gegn og hugðist fá
sér vænan teig af vel köldu öli. Hann tók
stærðar gúlsopa af hinum sjóðheitadrykk. Af
ótta við ákúrur, ef hann spýtti út úr sér á
eldhúsgólfið, renndi hann sopanum niður.
I RÉTTABRÉF UM HElLBRIGfllSMÁL
í sömu andxá greindi hann ofsalega bruna-
kennd í munni, hálsi og maga, en því næst
féll hann meðvitundarlaus á eldhúsgólfið.
Bruninn var svo alvarlegur að vélindið
lokaðist alveg. Eina úrræðið var því að gera
op inn í magann, gegn um magálinn og
næra hann í gegn um það.
Tómas var ákaflega hiæddur við lækna
og fékk mestu skönnn á þeim vegna allra
þeirra þjáninga sem þeir urðu að baka hon-
um í sambandi við slysið. í 30 ár leyfði hann
engum lækni að líta á magaopið og forðað-
ist af fremsta rnegni að láta nokkurn mann
vita um það.
En loks neyddist hann til að leita læknis,
vegna þess að holdsauki myndaðist í börm-
urn opsins og blæddi svo úr að ekki varð við
ráðið.
Læknirinn sem hann leitaði til skar holds-
aukann burtu og minnkaði um leið slím-
húðarkragann sem gúlpaði út í kring um
magálsopið og þrengdi það svo að fæðan
leitaði síður út um það. En þetta fór öðru-
vísi en ætlað var. Slímhúðarkraginn sem
áður lukti opinu saman stóð nú hálfopinn
eftir aðgerðina og magainnihaldið leitaði
nú meir út en áður.
Ekki minnkaði óbeit Tómasar á læknun-
um við þetta. Það kostaði því feikna erl’iði
og fortölur fyrir þá félaganna Úlfana (Wolf
og Wolf) að fá hann til rannsóknanna.
Eftir langvarandi fortölur og tilboð, lét
hann þó tilleiðast, sennilega eingöngu vegna
fátæktar, atvinnuleysis og hræðslu við að
geta ekki framfleytt konu sinni og börnum.
Tómas óttaðist fjárþröng framar öllu
öðru og hafði ríka sóma- og skyldutilfinn-
ingu.
Hann hafði því löngum þungar áhyggjur
út af afkomu sinni og framtíð fjölskyldunn-
ar. Enga skömm gat hann hugsað sér meiri
en að geta ekki séð sjálfum sér og sínum
farborða.
Atvinna hans var hinsvegar æði stopul og
oftast léleg.
9