Heilbrigðismál - 01.01.1970, Blaðsíða 6

Baldnr Johnsen yfirlœknir, forstöðum. Heilbrigðis-
eftirlits ríkisins var ritstjóri blaðsins um árabil.
þjóðarinnar. Eins og vér erum sannfærðir um, að
fáfræði og hjátrú eru vanþroskaeinkenni þjóðfé-
lagsins, eins erum vér sannfærðir um, að þessi
vanþroski er læknanlegur með góðri næringu og að
sú næring, sem til þarf, er aðgengileg og auðskilin
fræðsla."
Síðan prófessor Dungal skrifaði þetta, hefur af-
staða lækna til fræðslu fyrir almenning breytzt
mikið og andstaðan gegn því, að fólk sé frætt um
einkenni krabbame'ns og varnir við því, virðist nú
vera orðin hverfandi enda er ekki um að villast, að
sú fræðsla hefur mjög stuðlað að því, hvað fólk
er nú oiðið miklu meira á verði gagnvart krabba-
meininu en fyrr á dögum. Það dregur ekki eins cg
áður að fara til læknis, þegar það verður vart ein-
kenna, sem vekja grun um, að það geti verið í upp-
sglingu.
Með aukinni þekkingu hefur fólki orðið ljóst, að
f!est krabbamein eru læknanleg, sé komið nógu
snemma til læknisaðgerða. Almennt er ekki lengur
litið á krabbamein sem vonlausan sjúkdóm, er ekki
verði rönd við reist og engin ráð séu til að buga.
Nú vitum við, að rúmlega þriðjungur alLra krabba-
meina læknast og helmingur þeirra væri læknan-
legur með þeim aðferðum, sem eru tiltækar í dag,
ef samvinna fólksins og læknanna væri sem skyldi.
Þótt Fréttabréfið hafi jafnan flutt allskonar fræðslu
um k abbamein og varn:r gegn því, hefur það ekki
bundið sig við það eitt, heldur leitazt við að fjalla
um hvaðeina, sem varðar heilbrigði cg orðið getur
þjóðinni til heilsuverndar og mannheilla.
Bj. Bj.
VASAPENINGAR
Börnum er ákaflega mikilvægt að fá vasapeninga,
hversu smá sem upphæðin kann að vera. Þau eiga
að fá þá reglulega og þar sem þess er kostur, þurfa
þeir að svara til aldurs barnsins, en mega þó aldrei
vera óhæfilega miklir. Þó barn fái aldrei vasapen-
inga, getur það ekki bælt niður þá eðlilegu og
meðfæddu löngun, að eiga eitthvað. Segjum, að
öll bekkjarsystkinin eignist skemmtilegt leikfang,
en eitt barnið sjái engin ráð til þess að safna fyrir
því eða e'gnast það á annan hátt. Fyrr eða síðar
getur skapazt sú hætta, að það freistist til að taka
það ófrjálsri hendi. Þegar börnin hafa fengið sína
vasapeninga, eiga ekki neinar kvaðir að ve'a á þeim.
Barnið á að fá leyfi til að nota þá að eigin geðþótta,
hvort sem það vill kaupa sér eitthvað í munninn,
leikfang, öngla eða eitthvað þess háttar, það skiptir
ekki máli, og þó foreldrunum finnist það alger hé-
gómi, getur það verið stórkostlega þýðingarmikið
fyrir barnið. Það lýsir sér vel í sögunni um litla
drenginn, sem keypti pund af blönduðum nöglum.
Foreldrar hans litu á kaupin sem hreina fjarstæðu
og án þess að gefa honum tækifæri til að skýra
málið, ráku þau hann grátandi með þá út í búðina,
til þess að skila þeim aftur. Það upplýstist þó
seinna, að barnið hafði iðulega heyrt föður sinn
segja: Það finnst aldrei nagli í þessu húsi, þegar
maður þarf á honum að halda. Og drengurinn
hafði safnað aurunum sínum, til þess að geta komið
sigri hrósandi með naglana, þegar pabbi var í vand-
ræðum.
4
FRÉTTABRÉF UM H EI LBRIGÐI SMÁL