Fríu Føroyar - 20.10.1942, Blaðsíða 1
» ... ...
Til tey, ið eftir sita.
Absalon á Trøllđnesi,
frælsismennið friða.
Tá kend, góð menniskju andflst, fær hugurin at tala
troystarorð stórt vald. Tá kennist í mannabarmi ein longsil at
tala góð orð til te)', ið eflir sita.
Ikki øll eru før fyri at tala troj’starorð, men tey menn-
iskju, sum eiga troystargavuna, hava fingíð eitt hitt besta
menniskjan kann eiga." Tey eru lil vælsignilsi fyri tey sorgar-
bunđnu.
Tveir góðir menn fóru frá okkum, 9da og ioda oktober:
yacob Kjelnæs
°g
Símuu av Skavði —
tveir álitismenn, livør í sínum yrki. Tómligt er leingr, tá góðir
menn fara frá okkum. Álvarstánkar siga tá, at øll eru vit
undir somu lóg. Vit fara aftaná. Nær, hvussu skjótt, vita vit
tíbetur ikki, men at vit øll skulu andast, eiga vit at minnast,
og (á mega vit royna at liava eisini hesar tveir menn H1 fyri-
dømi, tí teir hava livað eitt vakurt, friðarligt lív, liava viljað
øllutn menniskjum alt gott.
Jacob Kjelnæs var síni bestu manndómsár í Suðuroy hjá
Thomsen, men ellisárini hevur hann livað her í føðistaðnum.
Longu tá hin veraldarbardagin herjaði var hann her, og lá
vóru vit saman í arbeið; sum handilskønir menn vóru vit,
saman við bakarunum Jacob Nolsø og Johatt Restorff, út-
nevndir av rættinum til at sýna og .skilja vørurnar, sunt konnt
úr Ameriku við skipinum »Herbert May«. Teir tríggir eru nú
ikki longur millum okkum her, men betri metin at arbeiða
saman við enn teir tríggir tá, havi eg ikki kent.
Eitt so stórt stórmenni var Símun av Skarði, at míni orð
her eru ikki góð og stór nokk at siga ftam mína hávirðing
f)-ri tað hann hevur verið fyri Føroyar og okkum Føroyingar.
Um okkara land og framtíð tess hava vit talað góð orð
samati í hesum seinastu árum. Vit kendu hvønn annan har.
Álit hevði hatin á landsmenn sínar, eins og eg havi tað.
Menn fara, men minni um mann livir.
Til áminning skal her takast úr skaldargávum Símunar:
Absalón á Trøllanesi.
Lag: Grani bar gulliđ av heiđi.
Tann, í huga djarvur er
og móti torir mæla
ti, snm bara vani cr
og ti, teir »klóku j tala,
Hann sá væl, at her á landi
neyðin duldist ikki;
frælsmanns megi týndist bnrt
av beiskum citurdrykki.
Sum ein góður sáðmaður
hann fræið mundi sáa:
Gev tí gætur, og tú sært,
at tað vil ávøkst fáa.
Skyggir nú sólin í llðir.
Gævi Gud, at komandi tíðir
ala baldar unglingar;
gcrast tá Føroyingar fríir.
Hesi orð Símunar til Absalon á Trøllanesi, hóskaðu iíka
væl eisini til Símun av Skarði sjálvan.
Kærleikan til føðilandið F'øroyar hevur Símun sýnt í
sanginum hesum:
Lag eftir P. Albcrg.
Tú alfagra land mítt
min dýrasta ogn !
A vetri so ranđhvltt.
á sumri við logn,
tú tekur meg at tær,
so tætt í tin favn.
Tit. oyggjar so mætar,
Gud signi tað navn,
sum menn tykkum góvu,
tá teir tykkum sóu.
jfa, Gud signi Føroyar, mitt land!
liin roðin, sum sklnur
á sumri í líð,
hin ódnin, sum týnir
mangt liv vetrartíð,
og myrkrið, sum fjalir
mær bjartasta mál,
og Ijósið, sum spælir
mær sigur i sál:
alt streingir, ið tóna,
sum vága og vóna,
at eg verji Føroyar, míit lanđ.
Eg nlgi ti niður
í bøn til tin, Gud:
Hin heilagi friður
mær falli í lut!
Lat sál mína tváa sær
í tíni dýrd!
So torir hon vágd.
hann fær manga beiska stund,
og ntanga tunga løtu
harðan andstreym rógva má
og slóða nýggja gøtu.
Slikan mann eg nevna vil,
um tú vilt á meg liða: