Fríu Føroyar - 22.12.1942, Síða 1

NUMMAR 24
Innivist her hava øll sum krevja, at føđilandiđ
skal gerast frítt og Føroyingar sjálvráđandi.
22. DESEMBER 1942.
Abyrgd hevur blađskrivarin Andrias Ziska
Telef. 3.37 Tórshavn.
1. ÁRG.
Fviðui? &l /erð.
Um gleđibođskapin skrivar apostulin Lukas:
Boð gekk út frá, Augustusi keisara, at øll' verðin skuldi
skrivast í manntal.
011 fóru tá at lata seg skriva, hvør til sín bý.
Eisini Josef fór úr Galilea, ur bygdini Nazaret, upp tiljudea,
til Davids bý, sutn eitur Betlehem — tí hann var av Davids
húsi og ætt — at lata seg skriva, saman við Mariu, .síni trú-
lovaðu, sum var við barn.
Og tað liendi, meðan tey vóru har, kom tíðin, tá ið hon
skuldi eiga.
Og hon føddi sori sín, tann fj’rstafødda, og sveipaði hann
og legði hattn í eina krubbu; tí tað var ikki rúm fyri teimum
í herberginum.
Har á leið vóru nakrir hirðar, sum lógu úti á markini
og hildu náttarvakt yvir f)-lgi sínunt.
Og hygg, ein harrans eingil stóð fyri teimum, og Harrans
dýrd lýsti rundan um teir; pg teir blivu ógvuliga bangnir,
Men eingilin segði við teir:
sÓttist ikki, tí hyggið, eg kunngeri tykkum eina stóra
gleði, sum skal verða fyri alt fólkið:
Tykkum er i dag ein frelsari føddur, sum er Kristus,
Harrin í Davids staði.
Og hetta skulu tit hava til tekin: Tit skulu finna eitt
barn sveipað, liggjandi í eini krubbu.«
, Og í sonui stund var hjá einglinum ein stórur himmalskur
herskari, sum lovaði Gudi og segði:
»Æra veri Gudi í tí hægsta, og friður á jørðini, í menn-
iskjum góður tokki!«
* •
*
Henda 1942 ára gamla kunngerð hevur til mannaættir
borið troyst, styrki og vón. 011 tey, sum trúgva, óttast ikki,
men føla af frelsarin er føddur, at tann sum trýr á hann ikki
skal glatast, men eigur ævigt lív.
Ncsr kennist friður á jørð?
Á henda spurning hevur Johannes, dovparin, svarað, tá
fólkið spurdi hann:
»Tann, ið hevur tveir kyrtlar, skal geva honum sum
ongan hevur, annan, og tann, ið hevur mat, skal geva uppá
sama máta.« sKrevjið ikki rneir, enn tykkum er fyriskrivað.*
íPressið ikki pengar út av nøkrum við voldum ella sviki, og
latið tykkum noyða við løn tykkara.*
Friðartala frelsarans til mannaættina:
»Sæl eru tit fátæku, tí Guds ríki er tykkara.
Sæl eru tit, sum nú hungra, tí tit skulu verða mettað.
Sæl eru tit, sum nú gráta, tí tit skulu læa
Sæl eru tit, tá ið menniskjuni hata tykkum, og tá ið tey
ikki vilja vita av tykkum, og tá ið tey háða tykkum og kasta
navn tykkara frá sær sum nakað ilt, fyri tnenniskjasonarins
skyld.
Gleðjð tykkum tami dag og leypið av frøi! Tí hyggið,
løn tykkara er stór í himlinum. Tí tippá sama máta gjørdu
fedrar teirra við profetarnar.
Men ve y'vir tykkum, tit ríku ! Tf tit hava longu fingið
tykkara troyst.
Ve yvir tykkum, tit sum nú eru mett! Tí tit skulu
hungra. Ve yvirTykkum, tit sum nú læa! Tí tit skulu syrgja
og gráta!
Ve yvir tyrkkum, tá ið øll menniskjur tala gott um ty’kk-
um! Tí uppá sama máta gjørdu fedrar feirra við teir følsku
profetatarnar.
Men eg sigi við tykkum, sum hoyma: elskið ffggindar
Jykkara, gerið teimum gott, sum hata tyrkkum, vælsignið tey’,
sum forbatina tykkum, og biðið fyri teimum, sum spilla tyrkk-
um út.
Tá ið ein slær teg undir annan vangan, so rætt honum
hin eisini, og tá ið ein tekur kappan frá tær, so sýt honum
heldur ikki kyætilin.
Gev hvørjum, sum biðir teg, og um eín tekur tað, ið títt
er, tá krev tað ikki aftur.
Og suni tit vilja, at menniskjuni skulU gera móti tyrkkum,
soleiðis skulu tit eisini gera møti teimum.
Um tit elska tey’, sum elska tyrkkum, hvat er tað at takka
tykkurn fyri? F.isini syndarar elska teyr, sum elska teir.
Og um tit gera væl ímóti teimum, sum gera væl ímóti
tykkum, hvat er tað at takka tykkum fyri? Eisini syrndarar
gera tað sama.
Og um tit læna teimum, sum tit hopa at fáa aftur frá,
hvat er tað at takka tykkum fvri? Eisini syndarar læna syrnd-
arum uppá at fáa líka nógv aftur,
Nei, elskið figgindar tykkara, og gerið vael, og lsenið
uttan at vænta nakað aftur! So skal løn tykkara verða stór,