Fríu Føroyar - 22.12.1942, Page 2

Nr. 24
FRÍU FØROYAR
1. firg.
og tit skulu vera børn hins Hægsta; tí hann er góður móti
teimum ótakksomu og óndu.
Verið miskunsom, líkasum faðir tykkara er misskunsamur.
Og dømi ikki, so skulu tit' ikki verða dømd; fordømið
ikki, so skulu tit ikki verða fordømd; fyrigevið, so skal tykkum
verða fyrigivið; gevið, so skal tykkum verða givið; eitt gott
stappað, rist rokað mál skal verða givið tykkum í fangið; tí
við tí máli, tit máta, skal tykkum verða mált aftur.<
Tá mannaættin ger eftir liesum orðum frclsarans, tá
verður gleði og friður á jørð.
Tá gj&vdisl frzduF.
Meðan heimurin stunar undir lemjing bardagsins nú aftur
so øðiliga, koma jólini, friðarhátíðin, til okknm við minnum
um hin fyrra veraldarbardagan og um jólini 1918, tá friður
var komin aftur til heimin, í november.
Hugnaligari og glaðari jól minnast vit ikki, men ~vóna
skjótt at kunna fáa sovorðin vælsingnað jól aftur.
Jólaaftan 1918 varð jólablað prentað her í húsinum hjá
mær, skrivað av svágri mínum Chr. Holm Isaksen, og her
skal takast upp í jólablað »F'r(u Føroyarc hesi tvey minni um
jólablaðið 1918 og blaðskrivarin Christin í Geil:
. Lag: Julen har bragt velsignet Bud.
Nú hjá okkiun aftuv stundin er,
hin friðarhátlðin góða.
Ah, signaðu jól, vcelkomin verð7
frá smáum varrum man Ijóða.
Tindrandi barnaeygu btá
sum bjartar stjørnur tey lýsa.
Tað hjarta, sum hesar stjørnur sá,
skal jólagleðini hýsa.
Gleðin er barnahugur.tín,
í kvøld hann vitjar teg aftur. .■
Kom, dansa og gleð teg, skattur mín,
vit ganga um gólvið so lcettir.
Úr tínu lítlu, mjúku hond
ein ylur at hjartanum streymar
við minnum um liósu jólalond,
og scelastu barnadreymar.
Lýsið mcer inn í gleðiland
tit blonku, trúføstu eygur!
Tú leiði meg trygt við tíni hond,
so kátur og kinnareydur.
Fagurt tað er í barnaverð,
har øll eru góð og fegin,
har ongatíð sól til hvíldar fer
og aldri doyr jólagleðin.
Signaðu, reinu barnamál,
sum jólasálmarnar syngia,
so vónandi inn í stirdu sál
tit gleði og hátíð ringja.
Verð tí vælkomin, friðarsiund,
tú barnahátíðin ríkat
Tann gleði, ið býðst á línum fund',
vit ongatíð kendu slíka.
TEY HJARTAGÓÐU
' I
Innast í vikini hinu megni tann breiða djúpa fjørðin,
beint yvirav keypslaðnum, lá ein lítil vesalig smátta. Hon
var bygd av gróti og flag og gomlum viðasprekum, og tyktist
mest sum ein heygur á at líta, har hon skeytst uppúr tí
tronga gilinum, so lág og grasagrógvin. Men roykurin, sum
av og á sást úr henni, segði frá at her búði fólk.
Óli at maðurin, ið smáttuna átti, Óli hundaland kallaðu
tey hann í keypstaðnum, eftir plássinum »á hundafløtti*.
Hann og Bekka høvdu í mong ár búð har einsamøll.
Óli hevði ein gainlan bát og við honum søkti hann
sjógvin, tá ið veður var. Annans lók hann hond í ymiskt han-
dilsarbeiði, sum fyrifall í keypstaðnum, og hon »gekk í fiskinum<.
Eitt kvøldi seint um heysti, meðan regnið dýkti á gluggarnar,
iat Óli við borsendan, Ein gamal bíleggjarovnur, tveir stólar,
ein veggjasong av óhølvaðum fjalum, eitt lítið skáp og borðið
var alt ið inni var. Óli var júst liðugur við náttverðan, og á
borðinum lógu leivningarnir: nøkur hálvpiðaði skerpubein, ein
drýlendi, ein smørmoli á eini hýsuskræðu.
Óli guvaði á sótheysin og taldi tey oyrini, ið lógu fram-
man fyri honum. Hatin kláaði sær í nakkan við pípuni, fór
aftur at telja og kveitti ráðaleysur yvir at Bekku, sum longu
var sovnað av møði og nú reyt hart í krókinum aftanfyri
ovnin. Óli skarðaði ljosið, fór so aftur at telja pengarnar,
men gavst brátt og mutlaði í ringum hýri: »Eg ikki fati hetta<!
Hann kláaði sær aftur t nakkan.
í hesum bilið reyk hurðin upp á víðan vegg. Óli kvakk
við og Bekka vaknaði við kaldan dreym. Bæði stardi móti tf
innkomandi.
Tað var eitt ungt konufólk. Hárið 'nekk fløkt og ógreitt
um hitt vakra, men sorgarbundna andlitið. Hon tivaði tungliga
eins og hevði hon runnið fyri lívinum og eyguni leitaðu í
angist yvirat Óla og Bekku.
Tað tyktist sum var hon av ókendum valdi jaktað av
stað og snøggliga steðga, so andaleys stóð hon har og tivaði,
meðati vætan dreiv úr hvórjum klædnaplaggi. Tey røddu eyg-
urii vóru ikki í friði.
»Harra Jesus, barnið, sum tú ert bleik. Kom og verm
teg eitt sindttr<! segði Bekka.
Gentan sissaðist av tí blídligu røddini, men varð tó
standandi.
Óli hevði gloymt at súgva sótheysin ; nú stappaði hann
øskuna niður í pípuna og tendraði hana aftur við ljósinum,
Hann sat málleysur og stardi at gentuni.
»Set teg niður armingin og hvíl teg< tók Bekka uppaftur
og kveitti at henni. »Hetta er óvandaveður, tú ert farin at
ferðast í, helsl í tí skili, eg síggi tú ert í<.
Gentan setti seg á bríkjuna ytst við dyrnar.
sHvaðani í Gudsgárði kemur tú<?
»Eg havi tænt hjá doktaranum tíl novembir<,
»Nú so, góða barni! Hvønns dóttur ert tú«.
»Foreldur míni eru bæði deyð«, svaraði gentan og lútaði
við høvdinum. >Nú kann eg onga staðni vera, eingin vil hava
meg<. mutlaói hon við gráturødd.
Bekka kláaði sær við øllum fimm fingrum í hárið, og
kveitti yvir at Ola, sum guvaði eins og nakar skorsteinur.
>Gev henni ein breyðbita, Bekka«, segði hann sáttliga
og snúði sær til gentuna: »So, eingin vil hava teg<?
Eina l»tu var tøgn.
Tá segði Bekka, meðan hon skar eina breyðfiís: »Iðan, onkum
staðni skalt tú tá vera«.
»Ja, tað veit Gud hon skal«, sannaði Óli og spýtti.
Óli grundaði eina løtu, hugdi at henni og spurdi blídliga
>Hvør er pápin — tú veitst«?
»Doktarasonurin<, segði gentan og rodnaði.
»Hann vil væl ikki kennast við teg nú«? spurdi Bekka,
— >eg hugsaði tað, — men hvussu í alverðini ert tú vorðin,