Fríu Føroyar - 22.12.1942, Side 3

1 írg,
FRÍU FØROYAR
Nr. 24
genta! Tú ert jú tann bera runa og ikki tráðurin turrur«.
Gentan ønti ikki.
Bekka kagaði yvirat Ola, sum kláðaði sær í vangan við
pípuni.
Eina góða løtu var kvirt.
Tá segði Bekka: >íðan, hvat heldur tú? Hon fer væl at
verða her fyri fyrst« ?
»Ja‘ sanniliga ferð hon so« svaraði Oli.
>Vit hava bert hesa einu songina* —
>Nei, nei, bara eg sleppi at vera intii kann eg
gott liggja á gólvinutn*.
»Nei mín sann um tú skalt. . . í slíkum skili. . . vit eru tó
ikki krýatúr. »Hoyr Bekka«, segði Oli og stoýtti sósina úr
pípuni »vit hava væl okkurt, sum vit kunnu liggja á í nátt;
ímorgin skal eg fáa fatur á einum kneppi av hoyggic.
>Á gud havi lov, gud havi lovT so var tað tó væl
kortini.. . brast úr gentuni Hon slongdi armarnar um hálsin
á Bekku.
Uttanfyri ýldi stormurin og heglingurin skramblaði móti
gluggunum.
II
Tað var jólamorgum. Glitrandi skærur liggur kavin um
bø og haga, so mjúkur og reinur at tað mestsum er synd at
træðka á hann. Ikki eitt skýggj sæst á loftinum, ikki eitt lot
rørist, ikki eitt Ijóð hoyrist í tí føgru, hvítu tøgnini.
Tá fór at rúka úr einum Ijóðara og brátt svaraði aftur
úr skorsteinunum hinu megni fjørðin. Fólk var farið at kóka
jólakaffi,
Og nú ljómar i loftinum, Tað er kirkjuklokkan i keyp-
staðnum, suni ber jólaboðini útum býggjar.
Tvørturum fjørðin stevnur ein bátur. Tvey gomul fólk
sita við árarnar. Tað er Oli og Bekka, sum hava ligið nátt í
keypstaðnum og nú halda leiðina heimeftir. Tey tjakast so
smátt í øllum blíðum.
»Býttlingur tínc sigur Bekka, »tú mátti haft so frætt skil
at ein munnharpa einki nyttar einum so pinkulítlumc. »Asj,
hvat heldur tú hann leggur í hasa ringlu-rangluna, tú hevur
keyptc svarar Óli og tekur á árarnar.
>Ajú, hana kann hann stuttleika sær við, men munn-
hørpuna! dugur hann at blása við henni? Hann er ikki tveir
mánaðir enn«
Óli* støggar á og grundar. »Iðan so kann hann goyma
sær hana til tess hann verður størri«, sigir hann og turkar
sveittan av enninum.
Báturin leggur at í víkjuni. Bekka fer uppá land, við
fullum kneppi av linganesli, Óli bindur bátin og fer aftaná.
Hon letur upp hurðina og tey verða bæði standandi, púra
kvirr, eins og ivaðust tey um hetta var teirra stova: Fyri hitt
lítla vindeyga var hongdur ein blomstrutur kappi, ovnurin
skein, og yvir tí hvíttskúraða borðinum lýsti ein heingjulampa;
har var so reint og nosligt harinni.
Og so angaði tað av baraldi!
Óli trýsti við fingrinum á antian næsagluggan og snýsti.
»Nei nú havi eg ikki sæð so skapt í mínar livandi dagarc.
Hin unga gentan, sum hitt heystarkvøldið kom til smátt-
una, reistist, rein og snotilig. Eyguni lýstu av frøði, tá hon sá
hvussu bilsin tey bæði gomlu stóðu.
Hon beyð teimum vera væl komin og segði, at nú skuldu
tey gera seg reinan, og so skuldu tey fáa sær døgverða.
Og við tí hvarv hon inn f hin lítla kovan, har maturin
varð kókaður.
Tey gomlu tváaðu'sær eisini, so óvon tey enn vóru við slíkt.
Óli fór yvirat vøgguni og førkaði hitt hvíta áklæði eilt
syndur til síðis. Hin lítli órógvaðist.
»Tú ert eitt ross, Ólic rópti Bekka og skumpaði hann
burt. Hon fór at bispa barninum.
»Eg havi einki gjørt honumc murraði Óli, setti seg við
borðið og stappaði sær uppí pípuna.
Men tá Anna, gentan, kom inn við døgverðanum, sfóðu
tey bæði við vøgguna og spælđi við barnið.
»Hann verður keisari, hasin jassu.rin« segði Óli við
mammuna, sum smíltist og bej'ð teimum til bórðs.
Søtusúpanin angaði leskiliga í bordiskunum og roykurin
úr tí rasta kjøtinum neit Óla innat hjartarøturnar.
Tey gjørdu sær øll til góðar.
Táið kaffið var drukkið kopi tyngd á tey bæði gomlu.
»Skulu vit ikki syngja ein jólasálma*? spurdi Anna.
Jú, tað vildu tey gomlu fegin.
Og nú sang hon við sínu mjúku, ljómandi rødd hitt
kenda lagið, ið ljóðaði tvifalt heimligt við orðum á móður-
málinum:
»Nú ringja kirkjuklokkur so hátt«
men táið hon kom tll hetta ørindi:
Vit ung og gomul halda nú jól,
vár Jesus vil øllum hýsa....
tagnaði hon og brast í grát.
Tá fór Bekka stillisliga yvirat henni, kýndi henni um
hárið og segði blídliga:
Nú verður tu verðandi her hjá okkum i vetur, góða
Anna — og so fáa vit at síggja aftir móti sumri. — Ikki so, Ólí «?
»Jú, tað er sjálvandi« svaraði hann.
So fóru tey gomlu at leggja seg. Mánin var koniin fram
og lýsti inná tað nýggju heingjulampuna og tað reina, hvíta
vøgguklæði.
(Leysliga eftir Joh. Skjoldborg).
Brasso, Silvo, Nugget, Poliflor.,
Vanille-, citrón- og mandelessens. Kakao
í heilsølu hjá
N. S. Johannessens Eftf.
Telf. 192.
PETER JACKSON OG DU MAURIER CIGARETTIR ERU
NÚ AFTUR Á LAGRI. TUBBAKSPUNGAR & CIGARET-
ETUI í LEÐUR. CIGARETTIR — CERUTTIR.
PARKER PÍPUR
OSCAR F. ARGE TUBBAKSHANDIL
ZX3C3C5C3SC 3X3CZ^Z^^eC3SC3eCZXiC3t3CJ38CDSrZDSCJ3SC
SVógvaF henttrv
/clagóviiF
Itunnu túaml
Máltr. 64. í Sápuhúsinum.
Stáltummastokkar
1 metur langir — inches og mm.
Hillebert Andreasen
điádítáiáufrfrah.hifch.fcrt.fc. ahArtifcafcfcuhA. itáúúá4*áá* 4+U+tát**đú rt»rt*rt.fc rt.fc +*t
Regnfrakkar og impregneraðir frakkar til
mannfólk. Oilskinsfrakkar í øllum litum til konu-
fólk. Hárklemmir, sikkirheitsnálir og knappanálir.
Katr. Christiansen
Telf. nr. 24. i Bringsnagøtu.
ýlllar vunlígur
znaivøFUF
fáast hjá
J. M. Christiansen.
Máltr. 283. Tórshavn.