Alþýðublaðið - 13.08.1923, Blaðsíða 3

I
Takiö eftir!
Bíllinn, sem flytui Ölfusmiólkina,
tekur fóik og ílutning au&tur og
auatan aö. Mjög ódýr flutningur.
Afgi eiðala hjá Haunesi Ókfssyni,
kaupmanni, Gret>isgötu 1.
Verkamaðurinn9 blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er bezta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. Flytur gððar
ritgerðir um stjórnmál og atvinnumál.
Kemur út emu sinni í viku. Koatar
að eins kr. 6,00 um árið. Geriat áskrif-
endur á aigreiðslu Alþýðublaðsins.
menning teygir sig úr kútnum
og færist i aukana.
Hún trúir ekki á gulli og
gimsteinum skreytta dýrlinga.
Trú hennar byggist á mætti
hehnar sjálfrar og megni.
Þáð er jafuaðar hugsjónin.
Ailir, sem játa sig bennl fylgj-
andi, eru kallaðir jafnaðarmenn.
En það er ekki nóg að játá,
heldur að vera.
Mjá’iparstöð hjúkrunarfélags
ihs »Líknar« or opin:
Mánudaga . . , kl. n—12 f. h.
Þriðjudagá ... — 5 — 6 ©. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 e. --
Laugardaga . . — 3—4 e. --
Brauðhnífar
mjög ódýrir í
Kaupfélaginn.
Útbreiðið Aiþýðublaðið
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið fariðl
Skuggarnir flýja geislana, og
liðhlaupar dæma sig sjálfa.
Jafnaðarmenn og meyjar, ungir
og gamlir! »Nú er dagur við
ský,< og nóg eru verketnin.
Þúsundir mannslífa fæðast og
deyja enn þann dag í dag f
álögum afturhalds- og auðvalda-
óstjórnar víðs vegar um heim.
Þeim eigum við að bjarga,
hvað sem það kostar.
Framleiðslu og aúðmagni þjóð-
anna stjórna vitgrannir, valda-
sjúkir og sérgóðir menn.
Því eigum við að breyta, hvað
sem það kostar. —
í ríkjandi þjóðskipuíagi búa
þjóðir og einstiklinga* *r saman
eins og hundar og kettir.
Því skulum við breyta, hvað
sem það kostar.
Undir hinu fagra merki kær-
leikans og ástarinnar fylgir heill
starfi voru. —
Að endingu vil ég hafá yfir
erindi eftir jafnaðarmanninn
Stephan G. Stephansson Kletta-
tjallaskáldið:
>Ég veit, að það sigrar, sam
aflsnauninn á,
og ofbeldismenn skulu hverfa,
því sterkari er fjöidinn og meira
sfn má,
ef málið til stáls kynni sverfa,
og sigurbraut fólks opna forystur
þær,
sem falla nú örar og markinu
nær.<
Framleiðslutæhin eiga að
vera þjéðareign.
Edgar Jctice Burroughs: Býr Tarrane.
tók saman pjönkur sínar, slökti ljósið og fór út til
sjómannsins.
>Hér eru eignir mínar,< sagöi Rússinn. >Lof mér
*
nú að fara.<
>Fyrst gái ég í vasa þína,< svaraði sjómaðurinn.
>Verið getur, að þú haflr hlaupið yflr smávegis,
sem þér yrði að engu gagni í myrkviðinum, en
væri stórvægilegt í höndum fátæks sjómanns í
Lundúnum. Ójá; grunaði mig ekki!< hrópaði hann
upp, er hann dró seðlabunka upp úr vasa Paulvitch.
Rússídh ygldi sig, en það stoðaði ekki; hann
sætti sig því við þá hugsun, ab sjómaðurinn kæm-
ist aldrei til Lundúna.
Paulvitch varð ab hleypa ilsku í sig til þess að
sletta því ekki í manninn, að hann og aðrir á
Kincaid ættu óglæsileg endalok fyrir höndum.
Hann óttaðist að vekja gtun, svo að hann skund-
aði yflr þilfarið og ofan í bátinn.
Augftabliki síðar réri hann til lands og hvarf í
myrkur - næturinnar. Fyrir honum lágu þær hættur
og hörmungar margra ára, að hann heíði fremur
kosið dauða á hafi úti, hefði hann vitað örlög sín
fyrir.
Pegar sjómaðurinn sá, að Paulvitch var farinn,
gekk hann til hásetaklefans, faldi feng sinn og
lagðist til svefns. En í klefanum, sem Rússinn
hafði heimsótt, gekk klukkuverkið í svarta kassan-
um og geymdi hefnd þá, er Rússinn haíði búið
áhöíuiimi á Kincaid.
XIX. KAPLI.
Endalok Klncald.
Skömmu eftir aftureldingu kom Tarzan upp á
þiljur ti) þess að gá til veðurs. Vindinn hafði lægt.
Himinninn var heiðskír. Alt virtist hjálpast að til
að gera ferðina til Markeyjar giftulega. Á eynni
áttu dýrin að verða eftir.
Apamaðurinn vakti stýrimanninn og bauð hon-
um að hafa skipið ferðbúið hið bráðaBta. Þeir, sem
eftir voru af skipshöfninni, skunduðu glaðir til
verka sinna, því Greystoke lávarður hafði lofað áð
gefa þaim upp allar sakir.
Dýrin voru látin upp á þilfar og ráfuðu þar um
sjómönndaum til lítillar ánægju, sem höfðu íiersku
minni aðfarir þeasara skógarbúa, enda virtust klær
þeirra og kjaftar brenna eftir meira kjöti.
Shíta og apar Akúts létu þó svo vel að stjórn
þeirra Tarzans og Mugamba, að sjómennirnir voru
miklu öruggari meðal dýranna en þeir höfðu hug-
mynd um.
Loksins lagði Kincaid af stab niður Ugambi-ána
og út á spegilBlótt Atlantshaflð. Tarzan og Jane
stóðu á þilfarinu og horfðu á gróðurríka ströndina;
í fyrsta sinn sá Tarzan ekki eftir að láta frá þessari
strönd, er verið hafði vagga hans og fóatra.
Ekkert skip í víðri veröld hefði getað botið
hann nógu hratt á braut, svo hann gæti haflð
leit eftir syni aínuui, og Kincaid var sá sleði, að
Tatzan fanst hann standa kyi-