Brautin - 13.07.1928, Blaðsíða 2

BRAUTI N
oaaoooooaaoooooaaoaooooa
o o
1 BRAUTIN |
o o
kemur út á föstudögum. — O
Árgangurinn kostar 6,00 kr. O
o
Einstök blöð kosta 15 aura. o
Afgreiðslan er i húsi K. F. U. M. 0
Sími 437. 5
000000000000000000000000
bilar að fara smáferðir hér um
Suðurland, en fara nú, að ör-
litlum spottum undanskildum,
frá Austurskaftafellssýslu og
norður i Þingeyjarsýslu.
Þeir timar hafa komið, þegar
is hefir fylt allar hafnir við
Norðurland, og honum fylgt
bjargarskortur fyrir menn og
skepnur, fleiri ár i röð, svo
sem var árin 1880—88. Það
sem hefir skeð, getur endurtek-
ið sig aftur. Því söm er lega
landsins i útsænum og áður. —
Væri þá ekki gott að geta átt
von á heyi af uppræktuðu land-
svæði og matbjörg frá þeim
stöðum, sem siglt yrði upp að.
Þá dygðu strandskipin lítið,
sömuleiðis bilar, nei, það ijrði
að vera járnbraut.
Að þessu sinni ræðir Brautin
ekki um leiðirnar til að hrinda
þessu máli áfram, en fylgjast
mun hún með á þeim sviðum,
og leyfa sér að leggja sinn skerf
til málanna síðar.
Vorhugur.
Eftir Sigurborgu Jónsdóttur.
Æskan er ímynd vorsins, en
vorið timi ástarinnar, þvi kvað
Stgr. Thorsteinsson: ,,Vor er
inndælt, eg það veit, þá ástar
kveður raustin —
Á vorin skreyta blóm og jurt-
ir sig, hvert sem betur getur, og
fuglarnir byggja hreiður sín í
skjóli laufgaðra greina.
Hér á landi, þar sem vorið á
þó svo erfitt með að brjótast til
valda, skreytir unga fólkið sig
undir eins um sumarmá! hvert
fyrir öðru i Ijósum sumarföt-
um. Og svona á það líka að
vera; æskan hugsar um ástir á
vorin. En vorið úti i náttúrunni
kemur aftur og aftur, og fær
þess vegna tækifæri til að
græða kuldasárin, og blómgvast
betur næst; en vor mannsæfinn-
ar, æskan, kemur að eins einu
sinni, og er einmitt þess vegna
svo dýrmæt og vandfarið með
hana.
Kona í sveit hafði í sumar
sem leið ungar stúlkur úr Rvík.
Þær virtust hafa mikið yndi af
að ganga vtl klæddar á götum
bæjarins, en er í sveitina kom
var alt annað en þær gengju vel
til fara, svo húsmóðirin hafði
orð á því við þær, að ganga bet-
ur til fara, en blómarósirnar
yftu öxlum og vissu svo sem
Bestu matarkaupin
geriö þér, meö því aö versla viö
Matardeild Sláturfélagsins
Hafnarstræti 19. Sími 211.
Brunatryggingar allskonar
er hvergi betra að kaupa en hjá félaginu
„Nye Danske", sem stofnað var 1864.
Umboðsmaður
Sighvatur Bjarnason
Amtmannsstíg 2.
KON UR!
Komið og kaupið skó
hjá okkur, við höfum
það sem yður líkar.
Skóbúð Reykjavíkur.
Aðalstr. 8. Sími 775.
ekki fyrir hverjum þær ættu að
halda sér til þarna. Jú, húsmóð-
urinni fanst þær ættu að halda
sér til, þótt eklti væri nema fyr-
ir sér sjálfum. „Fyrir sér sjáif-
um“, átu þær eftir með megn-
ustu fyrirlitningu, og fóru að
hlæja, svo fráleitt fansl þeim,
að þær ættu að skreyta sig
sjálfs sín vegna.
En það er ekki eins fráieitt
og þessar ungu stúlkur imynd-
uðu sér, því hver og einn á að
kosta kapps um, menn og kon-
ur, yngri og eldri, að halda sér
fyrst og fremst til fyrir sjálf-
um sér, með hreinum fötum,
hreinum líkama og hreinu hug-
arfari; vilja ekki vamm sitt
vita. Kappkosla að ganga í lið
með vorinu, að blómga, græða
og prýða. Vinna að því með alúð
og heiluin hug, að gjöra líf is-
lensku þjóðarinnar að björtum
og hlýjum sumardegi.
Menn gera sér stundum á-
greiningsefni af því, hvort ætt-
jarðarástin sé ást á landinu eða
þjóðinni, sem landið byggir. —
Þetta er óþörf skilgreining. —-
Menn elska landið sitt með opn-
um augum fyrir fegurð þess og
f jölbreyttum lifsskilyrðum, og
þjóðina sem starfandi heild inn-
an vébanda átthaganna, og um
leið hluttakandi i framsóknar-
baráttu alheimsins. Og til þess
að þjóðin geti starfað sem best,
og sem vera ber, þarf að bæta
þjóðarmeinin, fræða einstakl-
inginn og innræta honum skiln-
ing á lífskjörum þjóðarinnar
og fulla meðvitund um skyldur
sinar í þjóðfélaginu.
Hinir svonefndu vormenn Is-
lands, Eggert Ólafsson og sam-
herjar hans, Iétu gera sér ten-
ing og grafa á hann með rún-
um: „Teningur þessi vottar
ættjarðarást íslendinga". Það
gæti verið nógu gaman og fróð-
legt að kynna sér hve margir
nútímamenn bera daglega á sér
minnisgrip um æitjarðarást sina
og þjóðrækni.
Móðurmálið.
Einn af mikilvirkustu og víð-
lesnustu rithöfundum okkar
beindi þeirri spurningu til mín
fyrir skömmu: Hvernig ég hefði
getað lært að skrifa gott mál?
Eg var þá ekki viðbúin að svara
þeirri spurningu, því eg hafði
ekkert um það hugsað, fundist,
ef svo væri, að mér hefði tekist
að skrifa íslensku nokkurnveg-
inn, mundi það hafa komið af
sjálfu sér fyrirhafnarlaust.
Síðan ég fór að athuga þetta
betur þykist ég sjá að svo muni
þó eigi vera, og eg muni hafa
haft ýms skilyrði til að læra
málið betur en alment gerist
um fólk sem engrar skólamen't-
unar hefir notið. Fyrst það, að
fyrir 60—70 árum, þegar eg var
að alast upp, var talað gott mál
i sveilunum, að minsta kosti
norðan og austanlands. Eg þori
að vísu eigi að fullyrða, að það
hafi spilst mikið nema að því
leyti, að ýms ný hugtök hafa
bætst við og útlend heiti á þeim
haldist við, þrátt fyrir árvekni
mætra manna. Sunnanlands
O. Ellingsen,
Reykjavík.
Simn.: Ellingsen. Símar 605, 1605,597,
Margt til heimiiisnotkunar: Rúmteppi,
ullarteppi, gólfmottur, krystalsápa, sódi,
blikkfötur, strákústar, gólfskrúbbur,
lampaglös, lampabrennarar, Iampa-
kveikir, fægilögur, kerti, eldspýtur,
saumur, stiftasaumur, asfalt, hrátjara.
Allskonar málningavörur: Þurrir, olíu-
rifnir og tilbúnir litir, fernisolía, þurk-
efni, terpentína, gólffernis, japanlakk,
emaljelakk, distemper, bronce, tink-
túra, ofnlakk, málningapenslar og
allskonar málningaráhöld.
Allskonar sjómanna- og verka-
mannafatnaðir: Sjóföt, gúmmí- og
leðurstígvél, klossar, slitbuxur, peys-
ur, nærfatnaður og fleira.
Allskonar smurningsolíur á gufuskip,
mótora, ljósvéiar, bíla og skilvindur.
Allskonar veiðarfæri,
sem eru notuð hér.
Einnig silungs- og lax-netagarn o. m. fl.
Heifdsala. Smásala.
Bezt og ódýrast.
þekti eg það eigi eins vel, en
eftir sýnishorni þvi, er Jón
Thoroddsen gefur i Pilti og
stúlku af Reykjavíkurmálinu,
hefir það verið óglæsilegt.
Aftur á móti fanst mér hjá
kaupafólki suður með sjó, sem
eg kyntist nokkuð mörgu, mest
bera á hvað framburðurinn væri
ólíkur norðlenskum framburði
og jafnvel að það skildi ekki
sum algeng orð, sem þar voru
notuð, þó íslensk væru. Það var
t. d. einn sunnlenskur kaupa-
maður, sem sagði frá því, að
hann hefði eignast bam en mist
það strax. Fæddist það þá and-
vana spurði fólkið? „Ekki veit
eg það“, ansaði hann, „en það
það lefði í veku og dó svo“.
Þetta var nú ekki málinu svo
hættulegt, því var einungis
haldið á lofti til viðvörunar.
ÖIlu meiri hætta hygg eg því
sé húin af nútíma orðskrípum
og tildurslegum framburði, sem
sumir nota mikið og lítur út
fyrir að sé að komast í móð,
einkum hjá sumum ungu stúlk-
unum hér í Reykjavík, og er
svo fjarri fögru máli, að varla
er hægt að sýna hann á prenti.
Þær segja t. d. að þetta eða hitt
sé „Voðalega sætt eða affskap-
lega fallegt".
Það er nú ekki svo að sldlja,
að ekki hafi altaf talsvert af út-
lendum orðum verið notað, og
mundi að sjálfsögðu margt af
því hafa fest rætur hjá mér, ef
bróðir minn, Jón prófastur á
Stafafelli, hinn milcli islensku-
maður, hefði eigi sífelt verið á
verði, bæði fyrir mig og aðra,
seni hann náði til, að leiði'étta
það, sem honum þótti rangt, t.
d. ef maður sagði „rúlla“, sagði
hann kefli, eða ef nefnd var
kommóða, sagði han'n dragkista.