Brautin - 20.07.1928, Page 1

Ritstjórar:
Sigurbjörg Þorláksdðttir.
Sími 1385.
Marta Einarsdóttir.
Sími 571.
Brautin.
Útgefendur:
Nokkrar konur
í Reykjavík.
Afgreiöslusími:
491.
1. árgangur.
Föstudaginn 20. júlí 1928.
4.
tölublað.
Konan með alabasturs-buðkinn.
Eítir pvóf. Ragaz,
LausL þýtt af
Jóni Auðunn Jónssyni.
Söngur saumakonunnar.
Hugurinn þváði, hjarta mitt grét,
höndin við sauma var þreytt,
Hún þurfti að vinna, sem verst henni lét,
en vonaði stöðugt að skifta um set.
Aðeins í draumanna dýra veldi
dreymdi’ hana, að hún á gítarnum héldi,
og söngvarann hefði hún seitt.
Ég sá út í löndin, er sólin skein,
um sumarsins bjarta dag,
þá kom Iiún, Ijóðþráin, helg og hrein,
hún hélt að ég gæti ekki veriO ein,
hún seiddi í huga minn söngva og kvæÖi.
Sálina þyrsti í heimsins gæði.
En hver átti að kenna mér lag?
Höndin var bundin við hversdagsstrit,
en hjarta mitt biðjandi sló,
augu mín störðu á gullsins glit,
gítarinn ætlaði að taka mitt vit,
ég bað, og ég þráði þessa hljóma,
að þeir mættu í sál minni enduróma.
En vesalings vonin min dó.
Ég reikaði um stund í rökkurs geym
og reyndi að fela mín tár.
En skildan vakti þá hugans heim,
og hjartanu lýsti úr sorgum þeim.
Ljóma ég sá frá lífsins degi
lýsa mér eftir nýjum vegi.
Það birti um ókomin ár.
Svo bað ég aftur um þrek og þor.
Þörfin til starfa er nóg.
Nálin mín stingur spor eftir spor,
ég spyr ekki framar um æsku né vor.
1 kyrðinni heima við arineldinn
enginn á sælli daga né kveldin, ■—
því hjartað á himneska ró.
Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti.
Vér skulum kalla fram i
minninguna, gömlu töfrandi og
yndislcgu söguna um smurn-
inguna í Betaníu, einum eða
tveim dögum fyrir dauða Jesú.
Myndin er umvafin skuggum
dauðans, en skin þó í morgun-
ljóma. Jesús er -r- ef vér fylgj-
um gamalli skýringu — i húsi
Mörtu og Maríu og leitar þar
hvildar, við kærleika og vin-
áttu í erfiði og sálarangist sið-
ustu orustunnar.
Þau eru í gestastofunni, Sí-
mon, e. t. v. holdsveiki maður-
inn, sem Jesú hafði læknað,
allir lærisveinarnir og aðrir
gestir, en líklega fyrst og fremst
l'arísearnir. Jesús er nú, eins og
ávalt, miðdepillinn. Stórkostleg
og alvarleg mál eru tekin til
meðferðar: „Meistari! Hvenær
kemur Guðs ríkið?“ „Meistari!
Hvert boðorðið er þýðingar-
mest?“ „Meistari! Komast
heiðingjarnir lika inn í Guðs
rikið?“ Andleg þensla liggur í
loftinu; sumir stara glaðir og
fullir lotningar á varir hans,
aðrir eru óvissir og efasjúkir
og enn aðrir stara fram undan
sér, soknir niður í sínar eigin
hugsanir. Allir yfirvega spurn-
ingar og svör; hver sé meining
þeirra og hver sé sannleikurinn
og suma dreymir e. t. v. um
dýrð guðsríkisins. Þannig er-
um vér karlmennirnir á kafi i
allskonar úrlausnarefnum og
bundnir ýmiskonar ytri mál-
efnum. En á bak við mennina
situr kona, sem starir á hann.
Konan er María. Venjulega er
hún hin eftirtektarsama, sem
sekkur sér niður í orð hans,
svo að systir hennar finnur á-
stæðu til þess að ávita hana —
en í dag hcyrir hún varla orð
hans — j dag má hún ekki
lilusta, heldur einungis sjá.
Hún verður að sjá skuggana,
sem hylja ásjónu hans, sem
hinir sjá ekki. Skuggarnir sem
bann leynir undir gleðihjúp,
eru henni hræðilega augljósir.
Hún heyrir ekki einstök orð
hans, heldur einungis hinn
djúpa, dimma grunntón þeirra,
sein titrar líkt 0g niður, líkt
og ákafur bardagi Qg stórkost-
leg ákvörðun. Hún skynjar leit
sálar hans og augu hans stara
út í fjarskann og hún skilur að
svörin og úrlausnirnar eru hon-
um aukaatriði. En hvað táknar
þessi dauða alvara bak við upp-
gerðar gleðina? Alt í einu fer
hrollur um hana eins og svarið
hafi níst sálu hennar, því að
öll óljósu hugboðin standa nú
skýr og ákveðin fyrir sjónum
hennar: hann verður að deyja!
— Hver veit á hvern hátt. Hún
stirðnar af ótta. Þetta fær hún
ekki staðist. Hún hleypur út
og upp í litla herbergið sitt, til
þess að svala sorginni með heit-
um tárum. Og á meðan hún
grætur og biður stígur krossinn
æ hærra og hærra fyrir sjónum
hennar, þessi harði, svarti og
smánarlegi kross, sem þeir ætla
að binda hann og negla á og
grafa hann niður við. Hún
stendur upp og starir frarn
undar sér. Þá verður fyrir aug-
um hennar einfaldur skraut-
gripur, alabastursbuðkur, fylt-
ur dýrum nardussmyrslum,
erfðagripur ættarinnar, eða
kannske gjöf frá móður
hennar. — Skyndilega dettur
lienni í hug: „Ég vil að minsta
kostf smyrja hann. Hver veit
livort nokkur gerir það síðar?
Hún grípur buðkinn og gengur
sem í leiðslu niður aftur. —
Hún hikar einu sinni enn:
„Þori ég? Hvernig skyldi hann
bregðast við? Hvað skyldu hin-
ir segja?“ Eitt augnablik: hún
lyftir buðknum hátt og brýtur
hann í sundur — því að engan
annan skal smyrja úr honum
— ekkert á að verða eftir, hann
á að fá það alt. — Þannig
heiðraði María Jesú. —
Nú er það skeð! — Sætur
ilmur fyllir salinn og húsið.
Nardussmyrslin eru svo fíngerð
að þau gufa strax upp og breyt-
ast i ilm. Þau eru jafn-hárfín
újarðnesk og lundarfar lton-
unnar sem verkið vann. Allir
snúa sér við og horfa á Maríu.
Hún stendur ein álengdar, rjóð
af blygðun, en þó heit og hrif-
in. Hún veit varla hvernig þetta
skeði. Stundarþögn. Þetta er
eitthvað óvenjulegt, eitthvað,
sem algerlega braut i bága við
ahnennar velsæinisreglur; vand-
ræðaleg þögn — háðsleg augna-
tillit, en María gengur út, hrif-
in og með tárin í augunum.
Sumir hneykslast: „Ókvenlegt
framferði! Hvílík eyðsla! Með
þessu hefði mátt borga húsa-
leigu fyrir heila fjölslcyldu!“
En meistarinn svarar þeim:
„Látið hana í friði, því að fá-
tæka hafið þér ávalt hjá yður,
en mig hafið þér kanske ekki
lengi, hún sinurði líkama minn
fyrir frain til greftrunar.
Hún hefir skilið fagnaðarer-
indið, hún er hinn rétti post-
uli“.
Hvers vegna hrósaði Jesú
konu þessari meira en nokk-
urri annari menskri veru?
Hversvegna er hún hinn rétti
boðberi fagnaðarerindisins, já,
er sjálf sannkallað evangelium?
— Augu hennar sáu það,
sem þeim bar að sjá. Hún sá
hvernig sál hans barðist við
þunga skugga, hún sá hversu
sál hans þyrsti eftir vott sam-
úðar, skilnings og elsku, og þá
var það að hún kom með hinn
rikulega fylta alabastursbuðk.
Hún gaf honum það, sem nú
var nauðsynlegast. Hinn fin-
gerði og yndislegi ilmur nar-
dussmyrslanna var tákn tak-
markalausrar trúfesti, samúð-
ar og elsku. Angan þessarar
gjafar fylgdi i þjáningum
þeim og píslum, sem hann átti
brátt að þola.
Lærisveinarnir og hinir gest-
imir höfðu ekki séð alt; þeir
voru á kafi í sinum eigin hugs-
unum og ályktunum. Þeir
létu blekkjast af ytri róserni