Brautin - 10.08.1928, Blaðsíða 4

I
4
BRAUTIN
Brunatryggingar allskonar
er hvergi betra að kaupa en hjá félaginu
„Nye Danske“, sem stofnað var 1864.
* Umboðsmaður
Sighvatur Bjarnason
Amtmannsstíg 2.
Brunatryssingar
sími 254.
Sjóvátryggingar
sími 542.
Dreaming of Ieeland
Er nýjasta iagið.
Hljóðfærahúsið.
I/egna breytinga verða ýmsar
saumaðar hannyrðavörur seldar
með miklum afslætti, til dæmis:
Soffapúðar, Kommóðudúkar, Eld-
húshandklæði. Ennfremur áteikn-
aðir Soffapúðar og margt fleira.
Jónína ]ónsdóttir,
Laugaveg 33.
þroskast, sitl lægra eðli í þjón-
ustu síns guðlega eðlis, svo
það er einrátt um gjörðir hans.
í fyrstu gjörir liið lægra eðli
mannsins uppreisn gegn lífs-
lögmálinu. En eftir því sem
þroski hans vex, lærist honum
betur, að til er annað aeðra
lögmál en hnefaréttur villi-
mannsins, og sinám saman
sannfærist hann um, að sælla
er að þola óréttinn en að gera
hann öðrum.
Því næst hyrjar hann að
þreifa sig áfram, líkt og menn
þreifa sig áfram í myrkri, og
kemst þá að þeirri niðurstöðu,
að hin miklu lög mannlegs
kærleika byggist ekki á sigri
þess sterka og ósigri hins
veika, en grunvallist á fórn
þess sterka í þarfir hins veika,
þar sem þjónusta er hið æðsta
takmark. Óra tíina er hann að
átti sig á því, að hann er hluti
af stórri heild. En þú birtir
honum sýn. Hann sér að ein-
staklingnum er ætlað að vinna
fyrir heildina. Hann skilur, að
það sæmir betur og er æðra og
göfugra að fórna sínum eigin
geðþótta og löngununí, komi
það í hág við vellíðan fjöldans;
honum verður það ljóst, að
eiginhagsmunir verða að vikja,
þegar annars vegar er um að
ræða hagsmuni heildarinnar, og
að honum er ætlað að vinna í
þjónustu þeirra máttarvalda,
sem að lokum láta réttlæti ná
að fullu og öllu yfirtökum.
Frh.
Messu þurfi.
Presturinn i B. var vinsæll
maður, enda þótti hann góður
ræðumaður og störf sin rækti
hann með alúð og samvisku-
semi. En svo kom að því að
hann misti heilsuna. Hann
misti röddina svo að hann var
nærri þegjandi hás. Gat hann
þá ekki messað svo að söfnuð-
urinn hei'ði not af, enda hon-
um sjálfum mjög erfitt. En
messur þurlti fólkið að hafa.
Skrifaði þá presturinn í B. ná-
grannaprestunum og hað þá
gegna störfum fyrir sig, á með-
an hann leitaði sér lækninga.
En með þvi að liéraðið B. var
afskekt og vegir erfiðir lofuðu
þrir prestar sínum tveimur
messum hver um sumarið, en
eftir ástæðum að vetrinum. —
Síðan á sóknarnefndarfundi
skýrði presturinn söfnuði sín-
um frá, hvernig málalok þessi
hefðu orðið. Stendur þá upp
aldurhniginn bóndi i sveitinni,
meðhjálparinn við kirkjuna,
og segist ekki sælta sig við
slíkt. Kvaðst harin heimta
minst 12 messur á ári. Enginn
mótmælti þessu, en hitt var
ekki mögulegt að framkvæma
þessa kröfu. Liður nú og bíð-
ur þar til presturinn l'rá S.
kom og messaði. Hélt hann
þrumandi áminningarræðu til
safnaðarins. En undir miðri
ræðunni heyrir söfnuðurinn
mjög einkennilegt hljóð frá
kórnum. Þetta var þá frá með-
hjálparanum; hann hafði þá
óvart fengið sér blund og há-
hraut nú inst inni í kórnum.
En hvort það var næðið til
að sofa, sem hann vlidi fá með
12 messukröfunni sínni, vissi
enginn.
Skynsemin er gagnleg þegar
um smámuni er að ræða, í
stórmálunum þarf hjartans
meira með.
Það er aðalgalli flestra
manna, að þeir hafa meiri mæt-
ur á tímaspilli en tímanuin
sjálfum.
Prentsmiðjan Gutenberg.
22
þess að rnýkja hann í skapi gagnvart Gissler.
Hún sá að honum varð ekki bifað, og lagði því árar i bát
um það, að fá hann til að taka boði Gisslers.
— Vilhelm, mundir þú líta á mig smánaraugum, ef eg
tæki boði hans vegna systranna?
— Eg mundi virða þig framar en nokkru sinni fyr, ef þú
neitaðir að taka við einum einasta eyri.
— Vilhelm, drengurinn minn, hvernig vikur því við, að
þú ert orðinn svona harðbrjósta?
— Sömu atburðirnir gera þenna manninn klökkvan, en
setja sigg á hinn, mælti hann þýðlega, og þó með nokkrum
þótla.
— Ætlarðu að verða harður í minn garð, ef eg breyti í
þessu efni öðru vísi, en þér er að skapi?
— Harður í þinn garð get eg aldrei orðið, mamma. mælti
hann vandræðalegur, er hann sá, af hve mikilli hógværð hún
eins og skaut sér undan hans dóm. — En takir þú við pen-
ingum hans, er það Ijóst, að við tignum ekki hinn sama
guð, bætti hann við, um leið og varirnar titruðu lítið eitt.
Hún lyfti höfði 1 áttina til hans; hann skildi hana, laut
niður að henni, og þau kystu hvort annað. Hún brosti lítið
eitt við, og í því brosi var hvorttveggja, blíða og sársauki;
siðan lét hún hann frá sér fara.
Bæði fundu þau sáran til þess, hve mjög þau skildi á, og
það hafði hann táknað svo greinlega með því að segja, að
þau ættu ekki hinn saina guð.
23
III.
Vilhelm símaði heim, að hann borðaði miðdegisverð hjá
félaga sinum einum, og mundi að likindum koma seint
heim. Að loknu dagsverki settist frú Gripenstam því með
dætrum sínum kringum lampaljósið í dagstofunni, þar sem
slcylduliðið var vant að hafast við á kvöldin. Það voru alt
ungar stúlkur, er frúin hafði í fæði og vist, og þær höfðu í
önnur horn að líta, en að sitja i kyrlátum hóp mæðgn-
anna.
Nú las frú Gripenstam bréf Gisslcrs hátt upp fyrir dætr-
um sínum.
Án þess að láta uppi, hvað hún hugsaði sér sjálf, spurði
hún um álit þeirra. Kom þá einkennilega skýrt í Ijós, hvc
ólíkt þær litu á málið.
Fyrst í stað mælti Elsa ekki orð frá munni, en lagði málið
niður fyrir sér. Það var bert, að henni var kvöl að þiggja
boðið, en hún var ólík Vilhelm í skapi, og vísaði því ekki
málinu þegar á hug.
Cecilía brást aítur glöð við.
Segir hann, að eg inegi velja mér hverja þá námsbraut,
er eg kynni að kjósa?
— Já, það hefir þú hlotið að heyra.
— Mamma, þá kýs eg rné'r þriggja ára dvöl i París til
þess að nerna frönsku og inálaralisl. Á þann hátt gefst mér
fyrst og fremst kostur á, að sjá önnur lönd, sem eg hefi þráð
svo rnjög, og auk þess læri eg erlenda tungu til hlítar. Og
reynist hæfileikar mínir nægir, get eg, ef til vill, orðið lista-