Brautin - 24.08.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
^jffarslun *fialé. cTaulsen Ælapparsí. 29.
Þvottabalar, Wottavindur, Pvottabretti,
Pvottasnúrur. Tauklemmur, Fægi-
lögur, Fægiklútar, Gólfklútar og
allskonar Burstavörur.
Hafnarstræti 18
leysir ai hendi allskonar
smáprentun.
Sanngjarnt verð. — Sími 2170.
ist samviskubiti, netna ef það
hefði verið í þetta sinn, því þá
varð honum að orði: »Ég held
þú sért nú farin að gera gys
að mér, Gróa min«. — »Ónei,
Einar minn«, sagði hún, »þetta
er þér gefið af góðum hug, og
njót þú þess vel«.
Pegar ég var að enda við
það, sem hér að framan er
skráð, las ég það í blöðunum,
að ferðamenn hafi haft það sér
til gamans, að eyðileggja lífs-
björg fátækra bjóna, sem hafa
lagt mikið á sig til að geta
bjargast og vera ekki upp á
aðra komin, þá dettur mér í
Éug; Er nú Einar prestlausi
endurborinn, eða eru þetta
niöjar hans. Að minsta kosti
er skyldleikinn aaðsær. Fegar
fátæktingarnir settust við soð-
pottinn í bæjardyrunum hjá
honum og hugðust að sefa sár-
asta hungrið með því að drekk
soðið, þá kom hann þar að og
setti óhreinindi í pottinn, svo
þeir gætu ekki haft gagn af
soðinu, þó hann ætlaði ekki
sjálfur að nota það til neins.
En það veit enginn sina æfina
fyr en öll er. — Einar varð aö
siðustu aumingi, vinum horfinn,
og fer svo jafnan fyrir þeim,
sem haga sér líkt og hann.
Heimsstjórnin.
Eflir dr. Annie Besant.
Lausl. þýtt af H. Á.
Framh.
Quðmenni stjórna heiminum.
Þegar maðurinn hefur náð
þessum þroska, gjörist hann
smámsaman, af fúsum vilja,
samverkamaður guðs, vinnur
með honum að því, að lyfta
heiminum til æ meiri fullkomn-
unar. Vilji hans er þá orðinn
eitt með vilja hins alvalda og
hann getur sagt: „Sjá, ég lifi
til þess að gjöra þinn vilja, ó
Guð!“ Langur og erfiður
reynsluskóli, dymmir og daprir
dagar, sorgir og áhyggjur,
þrautir og þjáningar kenna
manninum, að sönn hamingja
felst í því, að samræma vilja
hins lægra eðlis vilja síns guð-
lega eðlis, svo að vilji Guðs sé
honum eitt og alt. Þegar svo er
komið, er hann eklti lengur
mannlegur, heldur yfir-mann-
legur eða ofurmenni. Og það
eru þeir, sem hafa náð þroska
ofurmennisins, þeir sem lifa
samkvæmt lögum lífsins, þeir
sem. lifa til þess að þjóna með-
bræðrum sínum, sem mynda
hina innri stjórn heimsins. Það
eru þessi guð-menni, sem alt
og alla leiða til sigurs. Þeir við-
halda öllum hinum miklu trú-
arbrögðum heimsins, þeir leið-
beina hinum miklu menningar-
þjóðum. Með óþreytandi elju
gjöra þeir sitt ítrasta til að
sameina áform og vilja mann-
anna, áformi og vilja hins vold-
uga Byggingameistara veraldar.
Því er það að trú og siðgæði
verða að fylgjast að í hugsun-
um, orðum og athöfnum. Trú-
in kemur annaðhvort fram í
öllu eða hún er einskis nýt. Sið-
gæði er hinn eini grundvöllur,
eða alt veltur um koll. Er hægt
að sýna það með rökum, að sið-
gæði komi stjórnmálum eða
stjórnmálainönnum ekkert við?
Er hægt að fullyrða það, að
siðmenning eigi ekkert skilt við
þá, sem nú stjórna í hinum
ytra heimi? Hafið þér komist
að þeirri niðurstöðu, að til sé
heims-áform, eins og jeg hefi
bent yður á, hafi yður skilist,
að með athygli og íhygli, sjálfs-
afneitun og sjálfsþróun takist
oss að skerpa svo vora andlegu
sýn, að vér getum greint, þó í
þoku sé, lítið eitt af þessu
heims-áformi, þó ekki væri
nema eitt augnablik, þá skilst
yður, að það eitt er nokkurs
virði hér í lífi, að gjöra sér alt
fara um að skilja, hvernig vér
best getum sameinast í starfi
því, sem leiði til hamingju allra
manna, því það er hið mikla
heims-áform. Lífið fær nýtt
gildi fyrir yður, byrjið þér að
vinna að hamingju annara,
þrátt fyrir yðar eigin erfiðu
lífskjör, og ef yður tekst að
gjöra heiminn ofurlítið betri.
Yður verður ljóst, að það er til-
gangur mannlegs lífs að finna
vilja guðs og gjöra hann ein-
an að sinum vilja og vinna að
því að vilji hans verði meðal
mannanna. En það er ekki
nægilegt að vita vilja guðs, sú
þekking yrði mannkyninu
gagnslaus, væri ekki starfað í
samræmi við hana að þvi, að
hjálpa heiminum áleiðis að á-
kvörðun sinni, sem er frelsi.
Oll náttúran er lífræn.
Hinn mikli, indverski vís-
indamaður, Sir Jagadish Chan-
dra Bose, staðhæfði, eftir
margra ára rannsókn, að málm-
ar og jurtir hefðu vitund og
lifðu sínu eigin lifi, á tbkmörk-
uðu sviði, líkt og menn og
skepnur. Hann fullyrðir, að
líflausir hlutir séu ekki til í
náttúrunni, heldur séu allir
hlutir lifi gæddir. Fullyrðingar
sinar sannaði hann svo fyrir
vísindamönnum heimsins. Hann
sýndi, hvernig hinir svo köll-
uðu dauðu hlutir taka áhrifum
og sýna á sér breytingar við á-
hrif frá vínanda og ýmiskonar
lyfjum, svo sem svefnlyfjum.
Vér, sem höfðuin þegar myndað
oss þessa skoðun, og reistum
32
var varpað niður frá liimnum?
— I rauninni finst mér þú hafa rétt fyrir þér; eg get ekki
rekið orð þín aftur, en ósjálfráð tiifinning í brjósti mér
segir mér, að þú sért of óvæginn.
—- Tilfinning! mælti hann borginmannlega. Ekkert getur
leitt mann jafn hraparlega í gönur og tilfinningarnar. Nei,
vitið og viljinn, það eru hin skæru ljósin, er lýsa manni
beina braut.
Vilhelm, sjáðu nú til, hvort þú ert ánægður.
Móðir hans var nú búin að breyta bréfinu.
Vilhelm losaði skjótlega hendina úr hári systur sinnar,
sem honum haíði tekist að koma öllu í flækju. Hún hafði
lundið til, en lét ekki á neinu bera, því að hún vissi, að
tilgangurinn var ekki að valda henni sársa.uka, og auk þess
var hún of næmgeðja og nærgætin til þess, að láta á sér sjó,
að svo hefði verið.
Hann las bréfið, sem nú var búið að breyta.
— Það er ekki nærri jafn hvassyrt og eg hefði kosið, eri'
það er þó nokkrum mun skýrar orðað, og þess vegna hygg
e8 nú, að honum skiljist, hver afstaða mín er, mælti Vil-
helin, um leið og hann fékk henni aftur bréfið.
Síða nlaut hann niður og kysti inóður sina.
— Þakka þér fyrir, mælti hún innilega, því að hún mat
að fullu, að hann sveigði til við hana.
Hún tók afar bliðlega ástaratlotum hans. Það var eins og
henni fyndist hún mega til að unna honum heitar, í hvert
sinn sem vilji hans vann bug á henni. Þessi stælti vilji
húns var henni hvorttveggja í senn, bæði gleðiefni og kvíða.
29
hans vonaði hálft í hvoru, að hún hefði talið honum hug-
hvarf, en þar slcjátlaðist henni þó.
— Eg sé, að það var rangt af mér að krefjast þess, að
þú breyttir nokkru í bréfi þínu, mælti hann. Úr því að þú
getur borið slikan hug til hans, sem raun er á, hlytur þú
að hafa leyfi til að rita á þessa leið. Svaraðu þá fyrir hönd
systranna; eg skal svara fyrir mig sjálfur.
— Gerðu það ekki, Vilhelm, mælti hún í skyndi. Ritað
orð stendur óhaggað, og getur valdið meiru illu, en talað
orð. Eg skal breyta bréfinu, að því er til þín keraur, og
komast skýrar að orði.
— Ekki þarftu þess, mamma. Láttu mig skrifa sjálfan!
En hún hristi höfuðið, var jafnákveðin á svip og hann,
og tók þegar að umrita bréfið.
Hann virti hana fyrir sér með sársauka. Honum féll
þungt, að valda henni hrygðar, en viljakraftur hans var svo
ósveigjanlegur, að tilfinningar sjálfs hans urðu að lúta í
lægra haldi.
Meðan móðir hans var að hugsa breytinguna á bréfinu,
gekk hann til Elsu, sem sat í hægindastól við gluggann og
var að lesa.
— Hvaða bók er þetta? spurði Vilhelm, um leið og hann
gerði gælur við hana, og smeygði hendinni i hálfgerðri ertni
inn á milli hárlokkanna, er hann vafði um fingur sér.
Hún leit upp likt og í leiðslu, en augun ljómuðu af hrifn-
ingu yfir efni bókarinnar, og hún sýndi honum titilinn.
— Hvað er að tarna, ertu þá að lesa „Paradísmissi" Mil-
tons, varð honum að orði. Botnar þú nokkuð í honum?