Brautin - 31.08.1928, Page 4

4
BRAUTIN
Eyvindur Árnason
Laufásveg
52
Sími
485.
Tilbbúnar líkkistur af öllum gerðum, hvítar, svartar og eikar-
málaðar, með og án zinkkistu. — Fóðraðar og ófóðraðar. —
Líkkistuskraut. — Útvegar legsteina.
— Smíðar allskonar húsgögn. —
*********************************

•i'i :
*
*
*
*
*
*
*
♦
*
*
♦
*
*
* Ú
♦ í slandsdeildin
Ý Pósthólf 532. — /?eykjavík. — Heima: Suöurgötu 14.
f
2
4 V .
LiltryggingafÉiagiö ANDVÁKA ií
OSLO. — NOREOI.
Allar venjulegar líftryggingar, hjónatryggingar,
barnatryggingar og Iífrentur.
Viðskifti öll ábyggileg, hagfeld og refjalaus!
Læknir fél. í Reykjavík: Sæm. próf. Ðjarnhéðinsson.
Lögfræöisráöunautur: Björn Þóröarson, hæstaréttarritari.
Forstjóri Helgi Valtýsson.
. . _ Sími 1250.
A. V. Þeir, sem panta tryggingar skriflega, sendi forstjóra umsókn og láti getiö aldurs síns.
*
*
*
*
*
*
*
♦
*
*
*
*
*
*
*
*
♦
*
*********************************
BrunatrYSSÍngar
sími 254.
SjóvátrYSSÍnsar
sími 542.
hann og lítt reyndir sóttu hann
að ráðum og fengu hjálp hjá
honum«. Dönsku þótti hann rita
betur en flestir samtíðarmenn
hans, og urn eitt skeið samdi
hann ritdóma um danskar bók-
mentir.
kó Jón hefði mikil afskifti af
dönskum stjórnmálum, þá voru
málefni íslands ætíð honum
kærust. Hann bar svo mikla
áhyggj« fyrir velferð lands síns,
að þegar mikilvæg íslensk
mál lágu fyrir rentukammerinu,
neytti hann varla svefns né
matar og hafði á sér enga ró,
fyr en þeim var ráðið til lykta.
Eitt. sinn komst hann svo að
orði við kunningja sinn: »Eng-
inn veit né trúir, hvilíkt angur,
ónæði og hugarkvöl þau íslands-
efni valda mér fremur öðru sem
á mér liggur. Pað veit guð, að
ég vil ekkert áforma né gera
annað en það, sem konungin-
um og landinu er til nytsemdar.
kó liggja landar minir mér á
hálsi, þegar ekki er alt sem
þeim líkar. Hér má auðvelt
tortryggja gerðir mínar, því hér
þekkja svo fáir landsins lög,
ásigkomulag og nauðsynjar, eða
25 Verðlaun
samtals 1200 krónur, verða veitt
þeim, er kaupa Fjallkonu-skó-
svertuna, sem er langbesta skó-
svertan.
Sjálfsagt er að allir taki þátt í
samkepninni, það er engin fyrir-
höfn. aðeins dálítil pössunarsemi.
Lesið verðlaunareglurnar, sem
eru til sýnis í sérhverri verslun.
H.f. Efnagerð Reykja?íkur.
hafa þar á rétta ráðdeild. —
Mörgu sinni hefi ég verið kom-
inn á fremsta hlunn að beiðast
af konungi mínum lausnar frá
afskiftum íslands og öllum þess
umráðum, en ég get ekki fengið
það af mér. Ég elska ísland
fölskvalaust, þó ég gangi vak-
andi að því, að sú elska stytti
mínar lífsstundir«. — Þessi orð
sýna rétt hugarfar Jóns Eiriks-
PI LSNER
Best. Odýrast.
INNLENT
sonar. Hann elskaði föðurlaud
sitt og fórnaði því lífi og kröft-
um. ísland má jafnan telja hann
meðal sinna bestu soua.
H. H.
34
— Nú vona eg að eg hafi stungið upp í þig! Og svo flýtti
hún sér að fræða hann um það, að ekki hefði hún þurft að
kaupa annað en efnið í gangfötin, því að sjálf hefði hún
sauinað þau. Varaðu þig nú á, eftir þetta, bætti hún við, að
leggja fljótræðislega dóma á það, sem þú hefir ekkert vit á'
—- Það hendir þig auðvitað aldrei!
— Ekki svo eg viti.
— Nei, þvi að þú hefir ekki einu sinni hugmynd um, hve-
nær þú botnar ekki í neinu.
— Þú ert óþolandi. Hversvegna ertu altaf að hamast á
mér?
— Ja, eg veit ekki, en það er eins og mér sé það hrein
nauðsyn, bara af því að horfa á þig, mælti hann háðslega.
— Eg verð þá að segja, að sama máli gegnir með mig.
Ekkert gremst mér meira, en að sjá mannalætin í þér! Og
að sjá mömmu og Elsu skríða í duftinu fyrir þér. En mér
þokar þú ekki um eitt einasta hænufet.
— Ekki um eitt hænsnafet, hefir þú vist ætlað að segja, úr
þvi um þig er að ræða.
Með þessi hnifiiyrði á vörum geklc hann til dyra og fór út.
Honum gramdist, að hafa hlaupið á sig við hana, en lion-
um var ákafleg skapraun að því, með hve mikilli léttúð hún
hafði gengið að tilboði G|isslers, og hve heimskulega hún, að
hans áliti, hugðist að verja þeirri hjálp. Auk þess var hann
þenna dag í svo ægilega vondu skapi, að hann þurfti á allri
sinni geðstjórn að halda, til þess að hafa taumhald á því.
Þenna dag var það einmitt, sem hann ætlaði að stíga fyrsta
örlagaríka sporið út á þá braut, sem honum í sjálfu sér var
35
þvert um geð, og einkum sakir þess, að hann um leið hlaut
að hætta því námi, sem honuni var hugleiknast af öllu, og
var í fullu samræmi við gáfur hans.
Fyrir tilstilli eins skólabræðra sinna, Alfred Scott, einka-
sonar auðugs bankastjóra, hafði Vilhelm fengið tilboð um
stöðu á einkaskrifstofu bankastjórans. Þenna dag átti hann
að hitta hann að máli, og veita fullnaðarsvar.
Honum voru ætlaðar átján hundruð krónur í árslaun,
með von um launahækkun þegar næsta ár, ef hann reyndist
vel. Þetta var staða, sem mikils mátti af vænta, gæti hann
fengið sig til, að leggja fram alla sína krafta og allan sinn
metnað við starfið. En mundi hann geta það, þar sem við-
skiftalífið var honuni andstætt, og honum var svo ákaflega
sárt um, að hafa þurft að hætta námi sínu? En að hiuu leyt-
inu þótti honum ekki sæma, að hika við eða kvarta. Hann
setti í sig hörku, beit á jaxlinn, og sagði af míklum móð við
sjálfan sig, að slíkur fátæklingur, sem liann, hefði um ekk-
ert að velja.
Samræðan við bankastjórann tók ekki langan tíma, og
samningnum var ráðið til lykta.
Þegar Vilhelm kom heim, fór hann á fund inóður sinnar.
Hann hitti hana í eldhúsinu, þar sem hún var að hjálpa
eldabuskunni með miðdegisverðinn. Til þess að spara út-
gjöld hafði hún orðið að ráða til sín unglingsstúlku, sem
var fremur fákunnandi, og var því neydd til að hafa eftirlit
með henni og halda öllu í reglu.
Vilhelm tók undir handlegginn á henni og leiddi hana
með sér. Hún þóttist þegar skilja, að eitthvað óvanalegt
*