Brautin - 07.09.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3

>>
Steck“- Piano og Pianolur
Nokkrir af listamönnum
þeim sem eingöngu leika
rullur fyrir Aeolian Co.,:
E. d. Albert, C. Arrau,
F. Busoni, T. Carreno,
A. Cortodo, A. C. Debussy, y,\,-
E. Erdmann, E. Eischer,
L. Kreutzer, A. Rubinstein,

I. Paderewski ect.

íi^
Ennfremur til athugunar:
Það eru aðeins til þrjú fræg alþjóða Piano Firmu.
Eitt þeirra er Aeolian Co., sem gerir „Steck“ Piano og
Pianolur. — Hin tvö hafa verksmiðjur í tveim löndum. —
„Steck“- Piano og Pianolur eru gerðar í fimm löndum og
tólf borgum. — „Steck“ hefur verið á markaðnum síðan
1857. — Acolian Co., nefndi sín sjáflspilandi Piano „Pian-
oíur“ og hafa þau orðið svo kunn um heim allan að orðið
Pianola er í daglegu tali notað um öll sjálfspilandi Piano.
Betri meðmæli eru fátíð.
Stuvlauguv Jónsson & Co.,
Reykjavík.
EYÖibýlið.
Eftir Ingveldi Einavsdóttuv.
Frh.
Andróður.
x»Þungt er að gutla á kotnngs-
kænum«, segir unga Kjarna-
skáldið okkar, og það er hverju
orði sannara. Svo reyndist þeim
líka hjónunum á eyðibýlinu.
Að vísu komust þau í dágóð
efni um eitt skeið, meðan upp-
kotnin börn voru bjá þeim, en
lengst af tóku þau barninginn.
Andviðrin komu úr ýmsum átt-
um. Sex af börnum stnum mistu
þau á ýmsum aldri og með
ýmsu móti. Tvö dóu í sömu
viku tir barnaveiki. Konan átti
hvað eftir annað við heilsuleysi
að slríða, þótt furðanlega rætt-
ist úr þvi aftur. Fiskileysis-ár
og fellisvetur veiltu þeim, sem
öðrum, þungar búsyfjar. Fjár-
kláðinn herjaði landið i annað
sinn, og var þeim sú endur-
minning sárust, næst barna-
missinuni, er féð var leitt fram
á blóðvöllinn alheilbrigt, og
skorið niður alt í hóp. Sögðust
þau aldrei hafa fengið jafngóð-
an fjárstofn aftur.
Bóndinn var, eins og áður er
sagt, hið mesta hraustmenni og
atorkumaður, en á sextugs aldri
misti hann sjónina. Áttu þau
þá 3 börn ófermd, en sonur
þeirra, sá eini er komst til full-
orðins ára, var innan við tví-
tugs aldur og ekki vel hraust-
ur. Ein dóttir var þá heima,
lítið eitt eldri en hann, hinar
voru giftar og komnar burtu.
Faðir þeirra vann margt, þó
blindur væri, svo að það þótti
með afbrigðum. En vitanlega
leið heimilið hinn mesta hnekki
við sjónleysi hans. En þrátt
fyrir það fylgdist hann með
öllu á heimilinu, alt var hon-
um sagt og alt borið undir hann,
hvað lítið sem var. Hann var
látinn þreifa á Iömbunum á
vorin og fénu, sem af fjalli kom,
á haustin, rófunum úr garðin-
um, og öllu sem nöfnum tjáir
að nefna. Þannig var honum
sýnd virðing og alúð i hverju
sem var, og undi hann furðu
vel hag sinum þegar frá leið.
Ég kyntist þeim hjónum fyrst
á elliárum þeirra, og var þá
sjálf varla komin af barnsaldri.
En miunisstæðar eru mér þær
stundir, sem ég sat hjá gömlu
konunni og hlýddi á margvís-
legan fróðleik, sem hún æfinlega
hafði til taks, þar sem námfús
börn voru annars vegar. Hún
var svo vel heima í fornsögum
okkar, Völsungasögu og alls-
konar fornum fræðum, að
aldrei hefi ég kynst við þvilíkt
siðan, hvorki hjá karli né
eiiiiiiiiiiiiiiiisiiiitistsiiiHiiiiiiiiiii*
| Þegar bóndann yðar |
s vantar föt, þá sendið hann í S
f FATABÚÐI N A |
§ Þar er stærst úrval af E
S fallegum og vönduðum s
E E
| KarImannafötum, |
E með lægsta fáanlegu verði. E
iiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiieiiiiiiiiiiiiiinS
konu. Oft vitnaði hún lfka í
»Klausturpóstinn«, »Félagsritin«
og fleira. Heldur var henni lítið
um »Fjölni«, til dæmis þótti
henni þar óþarflega ráðist á
rfmurnar, enda var Sigurður
Breiðfjörð einn af heDnar uppá-
haldsmönnum. Hún kunni mik-
ið úr rímum og hinn mesta
fjölda af lausavísum, sem hún
raulaði stundum eða hafði yfir
við ýms tækifæri. Ættfróð var
hún með afbrigðum og vissi
deili á svo mörgum mentamönn-
um, að mig stórfurðar þegar ég
hugsa til þess, hvernig hún gat
náð i fræðslu um það alt. Yfir-
leitt er mér það hin mesta ráð-
gáta, hvernig hún hafði náð því,
að auðga anda sinn, svo sem
raun var á og halda þeim auði,
þrátt fyrir alt sitt mikla stryt
og áhyggjur fyrir lífinu. Hún
var svo hreinlynd, að hjá henni
hafði maður æfinlega fast land
undir fótum og svo hjartahlý,
að hjá henni var altaf gott að
vera.
Frh.
40
með trúmensku, og stundum með snilli, en hugur hans
beindist í alt aðra átt.
Þessu fór fram eitt árið, og enn var koinið að haust-
dögum.
Vilhelm hafði engan hvíldartíma tekið sér alt sumarið,
en þeirrar ánægju hafði hann notið, af því að nú hafði hann
launin og var sparsamur, að hann gat látið móður sína og
Elsu dvelja tvo heitustu sumarmánuðina uppi i sveit. —
Cecilia var í Paris. — Nú voru mæðgurnar aftur komnar
í bæinn, og voru að taka til í herbergjunum, áður en náins-
meyjarnar kæmu, til þess að halda áfram námi sínu í Kenn-
araskólanum og á leikfimisnámsskeiðinu.
Vilheliii hafið hitt nokkra skólabræður sina frá fornu fari,
er verið höfðu á háskólanum veturinn áður, og voru nú að
búast til að fara þangað aftur. Hann hafði verið með þeim
nokkur kvöld, og heyrt á samræður þeirar um náin sitt og
stúdentalifið yfirleitt.
Nú iðraðist hann sárlega eftir þessi kvöld, og óskaði þess
að hann hefði aldrei hitt skólabræður sina. Sterkar en
nokkru sinni áður þráði hann nú háskólanámið, en til þess
að deyfa þá þrá sökti hann sér með hamslausum ákafa nið-
ur í tölur sinar og reikninga. Þetta hepnaðist honum þó
raunalega illa. Óróin í brjósti hans lagðisl þungt á hann,
og' þetta því fremur, sem hann var einn um hana.
Þegar Scott bankastjóri kom heim aftur til Stokkhólms
úr sex vikna ferðalagi erlendis, brá honum í brún, er hann
sá Vilhehn.
— Hefi eg lagt of þung störf á yður, eða livað er að yður?
37
ur. Þá veit eg vel, hvað eg mundi gera.
— Hvað þá?
—• Kaupa Fallsta aftur, svæla Gissler út, svaraði haim
lágri röddu, en býsna þróttmikilli. Alt, sem hann leggur
fram vegna systra minna, mundi eg endurgreiða honum með
vöxtum, til þess að ekkert okkar þyrfti að vera í neinni
þakkarskuld við hann.
Þessu svaraði móðir hans engu. Henni féll svo sárt, að
heyra hann tala um Gissler, og sá, að þýðingarlaust var,
að ætla sér að mýkja skap hans.
— Átt þú að taka til starfa á morgun?
— Já.
— Hvenær var þetta ráðið af?
— Fyrir stundu síðan.
—■ Er það fyrir lilstilli Alfreds að þú fjekst stöðuna?
— Já.
—- Verður hann í félagi við föður sinn?
— Ekki veit eg það. Hann fer erlendis nú í vetur, til þess
að skemta sér.
— Það er hættulegt að vera auðugur, mælti hún hugsi.
Hann brosti við. — Eg vona að eg sé nú á leiðinni úí i þá
hættu.
— Leitaðu ekki auðæfa, Vilhelm! Afla þér daglegs brauðs,
einskis frekar. Eftirsókn eftir auði getui’ leitt menn í snöru.
Hann gekk út að glugganum og staðnæmdist þar með
hendurnar í buxnavösunum.
— Hvers annars skyldi eg leita, en peninga á sjálfum
peningamarkaðinum ?