Brautin - 07.09.1928, Blaðsíða 4
4
BRAUTIN
cVquóu mér!
Lengi var ég lilil, snauð,
lagðist pungt í efa.
Loksins fann ég feiknar-auð,
fékk hann til að gefa.
Sá ég og hegrði hinna nauð,
hróp ór myrkri efa.
Hélt á krafta’ og kgnja-auð,
kunni ekki’ að gefa.
Áköf löngun i mér brann.
annara hungur sefa.
Kgnlu, Guð minn, kœrleikann,
kendu mér að gefa!
Ólöf frá Hlöðum.
Rúgmjöl
og alt krydd í slátur
fáið þér best og með
lægstu verði hjá okkur
jUUsl/aldl
Hafnarstræti 18
leysir af hendi allskonar
smáprentun.
osturinn er uppá-
hald allra þeirra,
sem reynt hafa.
Heildsölubirgðir
fyrir kaupmenn og
kaupfélög hjá
Skrítlnr.
Vinurinn: »Hverju svaraði
María bónorði þínu, Hinrik?
Hún neitaöi mér og gaf þá á-
stæðu, að hún ætti enga for-
eldra á lífi, sem hún gæti flúið
til, þegar okkur færi að koma
illa saman.
Sanngjarnt verð. — Sími 2170.
Prentsmiöjan Gutenberg.
Á STRAUSTOFUNNI í Miðstræti 12 geta
stúlkur fengið tilsögn í að straua hálslín og
fleira. Einnig eru þar teknir menn í þjónustu
og allskonar tau tekið til þvotta og strauningar.
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR.
i----------------—--------------4
æiaæHðtietisnæiaSHetis
fl fl
« Bestu matarkaupin «
m
gerið þér, með því að verzla við
m
g Matardeild Sláturfélagsins. §
Hl Hafnarstræti 19. Sími 211. $£
ssaæaænsnstssnæaen"
NÝKOMIÐ
í
GLERVORUDEILDINA
úrval af kaffistellum fyrir
12 og 6 manns. Sömuleiðis
bollapörum, blómstur-
vösum afaródýrum
og mörgu fleiru.
Eimskipafél.húsinu. Sími 491.
25 Verðlaun
samtals 1200 krónur, verða veitt
þeim, er kaupa Fjallkonu-skó-
svertuna, sem er langbesta skó-
svertan.
Sjálfsagt er að allir taki þátt í
samkepninni, það er engin fyrir-
höfn, aðeins dálítil pössunarsemi.
Lesið verðlaunareglurnar, sem
eru til sýnis í sérhverri verslun.
I.í. Sfnagerð Reykjavíkur.
38
Hreimurinn í rödd háns snart hana sáran.
— Hví velur þú þér þá lífsbraut, sem er þjer ógeðfeld?
— Eg hefi ekki um neitt að velja. Annars er fólginn mátt-
ur í gullinu. Verði eg auðugur maður, slcal eg nota pening-
ana til þess, að hafa auðinn og auðmennina i hendi mér.
Hún sat í stól sínum og horfði á hann, og allar hræringar
hjarta hennar spegluðu sig í svip hennar. Hann sneri sér
við, og varð þessa var. Og þessi móðursvipur dró hann ómót-
stæðilega að henni.
Hann kom og settist á fótskemil við fætur henni. Hann
langaði til að hún færi höndum um sig. Hún klappaði blíð-
Iega á kollinn á honum, sem var vaxinn stuttu, en þéttu og
þykku hári.
Hann horfði framan í hana, og brosti. Aldrei voru augu
hans fegurri, en þegar þessi hýra, sem móðir hans ein hafði
hingað til getað kallað fram, skein út lir augum hans.
— Mér þætti vænt um, að fá að vita, hverjar muni bænir
þínar verða fyrir mér, er eg Iegg nú út á nýja lífsbraut,
mælti hann þýðlega, og brá fyrir um leið meinhægri glettni
i svip hans.
— í þær bænir mun eg leggja margt og mikið.
— Segðu mér, hvað svo sem?
— Að guði mætti þóknast að leiða þig, að hann hjálpi þér
til að koma auga á snöruna, ef þú lendir í henni, og að hann
gefi þér vilja og kraft til að slíta hana af þér í tíma.
Hann brosti.
— Átt þú ekki einu sinni svo mikið skylt við þessa jörð,
mamma, að þú getir beðið um velgengni mér til handa?
39
— Auðvitað mun eg beiðast þess, að guð veiti þér svo
mikið veraldarlán, sem þú ert fær um að þola.
— Og ef eg skyldi nú elcki þola neitt þess háttar?
— Þá bið eg þess, að guð haldi höndinni að sér.
— Hvernig í ósköpunum á eg að geta komist ál'ram í
heiminum með svona móðurbænum! mælti Vilhelm hljóð-
lega, og kysti á hönd henni.
VI.
Vilhelm Gripenstam var gæddur skýrum skilningi, skarpri
athugunargáfu, árvekni, og viljastyrk, og þetta voru eðlis-
kostir, er voru honum trygging fyrir góðu gengi við hvaða
lífsstarf, er vera skyldi. Honum var og óvenjulega'sýnt um,
að átta sig á öllu, er við kom hinu nýja starfi hans, og fyrir
gat það komið, að hann léti uppi þær tillögur og úrlausnir
mála, er vöktu undrun húsbónda hans, og hann var sér-
staklega ánægður með, því að þær bentu á langtum meiri
vitsmunaþroska og hyggindi, en lniast mátti við af manni,
er ekki hafði meiri lífsreynslu að baki, en Vilhelm.
Scott bankastjóri hafði hinn unga, dugmikla skrifstofu-
þjón sinn í æ meiri metum, og l'ól honum oft úrlausn þeirra
mála, er hann var annars aldrei vanur að trúa liinum yngri
skrifstofuþjónum sínum fyrir.
Scott var ekki gjarn á lofsyrði, en Vilhelm blandaðist
þó ekki hugur um, að hann naut trausts og tiltrúar hús-
bónda síns, og var það lionum enn meiri hvöt til þess, að
eiga það að fullu skilið. En ekki gat það lánast, að hann
fengi neina verulega ást á starfi sínu. Hann rækti starfið