Brautin - 13.09.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
Thorvaldsensbazarinn
m
tekur til sölu alla velunna, vandaða, ||
íslenska heimilisvinnu. M
cJrornin.
Fréttir,
fjölskylda. Alt það, sem að ein-
ingu vinnur, er á uppleið, alt
það, sem aðskilnaði veldur, er
a öfugri leið.
Lýðveldið mikla.
Enn er heimurinn langt frá
því að þjóðirnar myndi eina
stóra fjölskyldu og veldur þar
miklu um mismunur kyn-
flokka og átrúnaður. En mynd-
ast hefir byrjun til sambands
milli ólíkra þjóða, ensku þjóð-
arinnar annarsvegar og Ind-
verja hinsvegar, og gæti úr því
sambandi orðið byrjun til
heimsveldis, væru þjóðir þessar
á eitt sáttar. Með því væri svo
lagður hyrningarsteinninn að
sambandi milli Austur- og
Vesturlanda, Asíu og Evi’ópu.
Sú var fyrirætlunin, þá er Ind-
land komst undir yfirráð Breta,
að samband kæmist á milli
eldri og yngri kynflokka, með
þjóðfélagsskipulagi, sem sæm-
andi væri frjálsum þjóðum; þar
sem allir stæðu sem einn mað-
ur í kærlejka, vináttu og virð-
ing; þar sem enginn væri
réttar- eða stéttamunur; hin
fyrsta fullkomna eining ólíkra
þjóða, ekki í keisraraveldi, sem
haldið væri saman með her-
valdi, heldur lýðveldi, sem
grundvallaðist á sameiginlegum
þjóðavilja og vináttu.
Austur- og Vesturlönd.
Oss, sem byggjum Vestur-
lönd, hættir við að gleyma því,
að til eru austurlandaþjóðir,
fullar af lifi, fullar af fjöri,
fullar af hugsjónum, fullar af
vonum, austurlandaþjóðir með
langa fortíð að baki sér, mjög
margbreylilega og mjög merki-
lega. Eg, sem hefi átt þar
heima alllangan tíma, furða
mig á því, að Bretar skuli ekki
gefa Indverjum meiri gaum, í
því skyni, að gera tilraun lil að
samlaga menning og hugsjónir
Indverja sinni eigin menning
og hugsjónum, sem þó ólíkt
sýnist og jafnvel virðist hvort
öðru gagnstætt, liggur í sömu
átt og stefnir að sama marki.
Pythagóras nam fræði sín af
Egiptum og Indverjum, þannig
átti hin fræga, gríska heimspeki,
sem mótaði lnigi Evrópumanna,
rót sína að rekja til Austur-
landa.
En dýpst og varanlegust hafa
þó orðið þau áhrif Austur-
landa á Evrópu-þjóðirnar, er
bárust með kristninni.
Útlit er fyrir, að hinn kristni
heimur hafi gleymt því, að
Kristur var að likamanum til
ættaður frá Asíu, Gyðinga-ætlar.
Biblía kristinna manna er Aust-
urlandafræði, bæði Gamla- og
Nýjatestamentið. En þrátt fyrir
alt þetla, eru austurlandaþjóðir
fyrirlitnar og útskúfaðar meðal
kristinna þjóða.
Framh.
Fólk, sem þjáist af blóðnös-
um, ætti alt af að bera á sér
»tyggegúmí«. Undir eins og mað-
urinn finnur að honum ætlar að
fara að blæða nasir, á hann að
byrja að tyggja gúmiið og mun
lionum þá oftast strax hætta að
blæða.
Orkt af Maríu sál. Jóhannsdóttur
skáldkonu, í vfsnabók Sigurborgar
Jónsdóttur.
Berir þú kvöl þér í brjósti,
blœði sál þinni undir
leitaðu að öðrum, sem liða
léttu þeim sorgfullar stundir.
Nœði um sál þína nepjan,
ntstistu af rokveðurs öldum,
skýldu þá öðrum sem skjálfa,
skapaðu yl lianda köldum.
Finnist þér von sérhver visna,
veiki þig efi í geði,
glœddu með umhyggju og ástúð
annara llfstraust og gleði.
Krjúptu með alt sem þig angrar
að annara þrautabeði,
þá mun sorg þín sefast
og sál þín Ijóma af gleði,
Evikmyndahúsin og börnln.
Greinin um það efni, sem
birtist hér í Brautinni hefir
vakið mjög mikla eftirtekt. Þær
myndir sem börnunum eru
sýndar eru oft als ekki við
þeirra hæfi.
Allar mæður telja þaö óholt
litt þroskuðum börnum og ung-
lingum að sýna þeim viðbjóðs-
legt látæði ósiðsemiskvenda og
annan slikan óþverra. Leiða
börnin saklaus inn i óþrifabæli
lasta og glæpa, eins og þau tíðk-
ast verst i mentunarsnauðustu
hverfum stórborganna. Slikt á
ekki að liðast. Það er þvi rétt
sem áður nefnd grein heimtar:
Strangt eftirlit með sýningum
Kvikmyndahúsanna, að þvi er
snertir sýningar fyrir börn og
unglinga. Mæður skulu eiga
hlutdeild i eftirlitsskoðuninni.
Brautin mun heimta þetta strax
og ekki linna fyrr en þessu er
framgengt.
íslenska hvenfólkið og
útlendingnrinn.
Útlendingur einnkomstsvo að
orði um isl. kvenfólkið að það
44
bergi mínu. Hurðin var i hálfa gátt, og sá því og heyrði alt
saman.
Vilhelm leit niður og þagði, en varirnar, sem límdust fast
saman, kreptur hnefinn, báru vott þess, að þögn hans staf-
aði ekki af auðmýkt.
Scott gaf honum nánar gætur. Honum var eitthvað kunn-
ugt um samskifti þeirra Gisslers og föður Vilhelms, og grun-
aði því, hver ástæðan væri til óbeitar Vilhelms á honum.
En af því að Scott var að einu leytinu ekki vel kunnugur
því máli, og að hinu leytinu af því, að hann leit á það frá
sjónarmiði viðskiftalifsins, hugsaði sem svo, að sá sem ekki
væri nógu varkár, yrði að taka afleiðingunum, þá hugði
hánn að dómur Vilhelms um þau efni væri unggæðislegur
og fjarri sanni.
— Það, sem þér kunnið að hafa möti Gissler framkvæmd-
arstjóra, er mál, sem mér kemur ekki við, og yður er vel-
komið að gera reikningana upp við hann, alveg eftir eigin
geðþótta, alstaðar annarsstaðar, en á skrifstofu minni. Hér
eruð þér minn maður, og verðið því að koma kurteislega
l'ram við aíla þá, sem erindi eiga við mig.
— Eg' get ekki séð, að eg hafi sýnt af mér ókurteisi, end-
urtók Vilhelm. Eg bauðst lil að segja frá komu hans.
— En þér voruð svo ósvifinn, að spyrja um nafn hans,
þótt yður væri það mjög vel kunnugt, mælti bankastjórinn
mjög þóttalega. Honum fór að renna fyrir alvöru í skap út
af þcssari óhemjandi þrjósku.
En Vilhelm var nú ekki þann veg gerður, að liann léti
bugast fyrir valdboði eða reiði.
41
spurði hann nokkuð hvatskeytlega, eins og honum var títt.
— Eg hið fremur um meiri, en minni störf, svarað Vil-
helm.
— Þér hafið engra frístunda notið i alt sumar.
— Sunnudagana þó að minsta kosti.
Bankastjórinn sagði ekki meira, en næstu dagana veitti
hann Vilhelm eftirtekt í kyrþey, og þóttist skynja, að hinn
ungi maður starfaði af slíkum ákafa, að líkast væri, sem
hann væri að flýja undan einhverju, er hann vissi ekki hvað
var.
Dag noklturn sat Vilhelm í ytri skrjfstofu húsbónda síns.
Hann var þar einn þá stundina önnum kafinn við starf sitt.
Sjálfur var bankastjórinn i innri skrifstofunni, og var
hurðin milli herbergjanna í hálfa gátt.
Útidyrahurðin var opnuö hvatlega, og inn var gengið. Vil-
helm leit upp, og varð allur að hörku. Sólargeislinn, sem
lagði skáhalt inn um gluggann og myndaði smágert ar í loft-
inu, skein á komumann. Það var maður, sem eftir mundi
hafa verið tekið innan um mikinn mannfjölda, og miklu
fremur nú, er hann stóð þarna einn.
í jafn hversdagslegri hreyfingu og þeirri, er hatturinn er
tekinn ofan, lýsti sér ör starfsoka.
Hann nam staðar í bili fyrir innan dyrnar, og starði á
Villielm með dökku augunum sínum, og með þeim svip, er
ekki var gott að þýða.
Höfuðburðurinn hafði eilthvað ögrandi og frekjulegt við
sig. Hárið sitóð út í loftið; hann hafði nýklipt, svart alskegg,
og brá þetta skuggalegum svip á andlitið, og það því l'rem-