Brautin - 21.09.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
hoppa og létu fyrst eius og sér
félli þetta vel, en þá kom það
fyrir, að þau ráku sig á í þröngu
gönguuum, urðu bályond yfir
árekstrunum og meiðslunum, og
kendu hvort öðru um. Síðan
endurtekur þetta sig upp aftur
og aftur, því nú er svo sem
engin glæta lengur í göngunum
hjá þeim. Blossinn minn brann
óðara út þegar haftið var komið
á þau, og engin tilraun til þess
gerð að útvega nýtt eldsneyti.
Og ekki einu sinni að þau fari
varlega í myrkrinu, en eins og
hoppa viljandi hvort á annað,
þvílíkt! Að svo mæltu var hann
allur á burt, en þær sátu þögl-
ar við spunann og hugsuðu hver
sitt, því heit samkeppni var
undir niðri þeirra á milli, að
ná tökum á mönnunum.
Og enn stökk strákurinn Amor
inn á skammbitann og sat þar
nú kyr, karlvega. »Hvernig geng-
nr þér með áhangendur þína?«,
spurðu þær einum munni. »Og
bölvanlega, altaf ver og ver!«
Og hann tók að dinta sér í sæt-
inu óþolinmóðlega. »Þau verða
haftsár, æst og æf. Hann vildi
skera á haftið, en hún kvað
það vera verstu óhæfu, því prest-
urinn hefði sjálfur sagt, að Guð
væri búinn að gera þau að eín-
um manni, um tíma og eilífð
og Kristur hefði sjálfur helgað
hjónaband þeirra með nærveru
sinni við brúðkaupið i Kana«.
»Bull!« sagði eiginmaðurinn og
hólkaði niðnr af sér haftinu,
wÞað var jörðin þin, en ekki þú
sem ég sameinaðist« og svo
hljóp hann, en hrossa-haftið
þitt lá eftir sagði Amor undir-
hyggjulega og deplaði augunum
£3-
Úr og klukkur af
bestu tegundum fást
altaf í fjölbreyttustu
úrvali hjá GUÐNA
Verðið lágt og hagfeldir
borgunarskilmálar.
---8B—
niður til Eigingirninnar. Nú
sleppi ég alveg af þeim hend-
inni, þau sinna mér ekki vitund
upp á síðkastið. í kvöld æt!a
ég að leggja blessun mina yfir
önnur tvö, sem forvitnin fleygði
í fangið á mér í gærkveldi«. Og
hann dró upp úr vasa sfnum
oddhvassa yndis-íör og hentist
burt af bitanum. Einingin hætti
spuna sínum, stóð hljóðlega
upp úr sætinu og setti frá sér
rokkinn. Nú ætlaði hún út til
mannanna. Vildi vita hvort þján-
ingarnar hefðu ekki þroskað þá
svo, að þeir nú þektu hana.
Nei! ennþá hoppuðu þeir all-
flestir í höftum Eigingirninnar,
og höfðu fæstir hugmynd um
einingarbandið mjúka og marg-
lita sem umvefur alt sem andar
og lifir. Þeir þektu hana ekki,
drotninguna dýru, sem ein megn-
ar að lyfta mönnum af lágstigi
sjálfselskunnar uppí yndisleik
andlegrar einingar. En, — ósjálf-
rátt halda þeir áfram yndis-leit
sinni, þar til þeim Ioks verður
Ijóst, að það er einingarband al-
verunnar, sem um þá lykur og
í þá togar.
Ö.'ö/ frá Hlöðum.
fhrhrhmmrhfhmrhrtwtrrhrhrhfhrhrhrhmrhmmmmrh
wVtÐwCÐCDCDwtnwwwtDCDwwwwwwtÐtDtDww
® ©
© BESTU KAUPIN Á ©
© ALLSKONAR SÆL- ©
S GÆTISVÖRUM ERU í
LAN DSTIÖRNUNNI
Heimsstjórnin.
Eftir dr. Annie Ðesant.
Lausl. þýtt af H. Á.
Framh.
Indland.
Eg gat þess hér að fram-
an, að Indland hefði óvenju-
langa sögu að baki sér. Enginn
almennur sagnaritari mundi
voga sér að setja ártal við þann
atburð, er hinn indo-arýski
þjóðflokkur lagði land undir
fót í Asíu. Einn merkur, þýsk-
ur fræðimaður heldur því fram,
að trúarbragðarit indo-aryanna,
Vedabækurnar, geti ekki verið
yngri að uppruna en fimm þús-
und árum fyrir Krist. Hin forna
Babýlon er til þrjú þúsund ár-
um fyrir Krist. Þá voru Ind-
verjar auðug menningarþjóð,
sem hafði mikil viðskifti við
nágranna þjóðirnar, sem einmg
voru miklar menningarþjóóir.
Þér lítið á Indverja sem dul-
vitringa og draumóramenn með
sínar einkennilegu, frumspeki-
legu bókmentir. Yður finst það
lítt skiljanlegt, að á Indlandi
hafi verið gjörðar tiJraunir
með allar tegundir stjórn-
mála fyrirkomulags, sem get-
ið er um í mannkynssögunni.
„CIROL" gljálögur gerir
gölfin spegilfögur.
Og sannarlega hefir það sínar
orsakir, að menning og velmeg-
un þjóðarinnar stóð óhögguð
um svo óralangt skeið.
Fjölskylda og einstaklingar.
Hverjar eru þær hugsjónir
Austurlanda, sem eru gagn-
stæðar hugsjónum Vesturlanda?
Indverjar eru mesta menning-
arþjóð Asíu. Á Indlandi er mað-
ur, kona og barn talið að
mynda einn fullkominn mann
eða einingu. Ekkert þessara
þriggja er lalið fullkomin
mannleg vera út af fyrir sig.
Svo er komist að orði í ritningu
Hindúa: Guð skapaði manninn
til þess að vera föður og kon-
una til þess að vera móður.
Það, að lita ætíð á mann, konu
og barn sem óaðskiljanlega
eining, hafði djúptækar og víð-
tækar afleiðingar fyrir alt þjóð-
félagið og skipulag þess.
Af þessu má sjá, að hug-
sjónir Vesturlanda eru í eðli
sínu all-ólíkar hugsjónum Aust-
urlanda. Á Vesturlöndum er alt
miðað við eðli einstaklingsins
48.
sýsla er ekki það starf, er yður hentar.
Vilhelm lét engan bilbug á sér sjá og þagði. Þetía var
aðeins það, sem hann hafði búist við, en engu að síður hafði
þetta alt rík áhrif á hann, þegar að úrslitunum var nú
komið, og ákaflega var honum sárt að hugsa til þess, hversu
hann mundi með þessu hryggja móður sína. Hvað átti
hann nú til bragðs að taka, þar sem hann stóð uppi at-
vinnulaus, með þá skömm á baki, að vera rekinn úr stöð-
unni? Þá tók hann það sér og nærri, að hafa endurgoldið
vinsemd húsbónda síns með vanþakklæti, og hann Jangaði
til að kannast við það, skýra fyrir honum framkomu sína
eins vel og hann gæti, og beiðast fyrirgefningar. En til þess
gat hann ekki lægt sig þ4 i svip; það mundi þá líta út, sem
hann væri að grátbæna um, að fá að vera kyr. Blóðið hljóp
fram í kinnarnar á honum bara við það, að hugsa tii slíks.
— Eg hugði, mælti Scott ennfremur, að þér munduð hafa
orðið vel fær kaupsýslumaður, og eg sé eftir yður sem starfs-
manni. En nú skilst mér, að þér munuð komast enn lengra,
ef yður gæfist kostur á, að ganga þá braut, er hugur yðar
stendur til. Ef þér kjósið að verða læknir, skal eg lána yður
fé, vaxtalaust, til námsins, þangað til þér getið lagt eitthvað
UPP> °g úr því með fjögra króna vöxtum af hundraði, þang-
að til þér getið endurgreitt lánið.
Vilhelm þorði varla að trúa sínum eigin eyrum, og það
liðu nokkur augnablik, áður en hann áttaði sig að fullu á
því, hvað lægi í orðum Scotts, svo skýr og blátt áfram sem
þau þó voru.
En er hann var farinn að átta sig, stóð hann upp; hon-
45
— Sé herra Scott ekki ánægður með mig, get eg farið
mína leið, mælti hann lágum rómi, sem áður, og stillilega.
— Getið þér ekki tekið verðskuldaðri áminningu hús-
bónda yðar, án þess að þjóta burtu úr stöðu yðar, eins og
þrætugjörn vinnustelpa, hrópaði Scott snúðugt, og tók að
skálma um herbergið fram og aftur.
Vilhelm studdist við skrifborðið og fylgdi hreyfingum
hans. Það sauð og vall niðri i þeim báðum, en ekki þó af
reiði hver við annan.
Alt í einu staðnæmdist bankastjórinn fyrir framan hann.
— Ef þér ætlið yður að verða góður kaupsýsluinaður,
tjáir yður ekki að láta stjórnast af andúð eða samúð. Þér
verðið að læra að umbera rangindi, og brosa við þeim, sem
þér fyrirlítið.
Vilhelm svaraði engu, og húsbóndi hans mælti ennfremur:
— Láti maður fjandsámlegar tilfinningar ráða gagnvart
einhverjum, er aldrei að vita, nema maður ‘fyrti cinmitt
þann manninn, er orðið gæti að liði. Sakir ókurteisi yðar
kom Gissler inn til mín í argasta skapi, og ábatavænleg við-
skifti voru nærri strönduð.
Það komu viprur á varir Vilhelms af fyrirlitningu, og úr
augum hans skein kaldhæðni:
* — Séu viðskiftin honum í hag, mun hann ekki lála þau
ganga sér úr greipum. Hann er altof miltill kaupsýslumaður
til þess.
Scott veitti því eftirtekt, með hve innilegri fyrirlitningu
Vilhelm bar fram orðið kaupsýslumaður. Snerti fyririitning-
in Gissler einan, eða alt sem átti skylt við kaupsýslu?