Brautin - 04.10.1928, Blaðsíða 2

BRAUTIN
fót og glatt þan með jólatré og
kent litln stúlknnnm banda-
vinnu í mörg ár. Stofnnðu þær
1906 fyrsta barnauppeldissjóð-
inn bér á landi með 500 kr.
gjöf frá bazarnnm. Þessi sjóðnr
óx hröðnm skrefum, og á 50
ára afmæli Thorvaldsensfélags-
ins afhentu félagskonur Reykja-
víkurbæ fimmtíu (þúsnnd krón-
ur sem stofnfé til að byggja og
starfrækja beimili fyrir munað-
arlaus börn. Hefir bærinn enn
ekki séð sér fært að framkvæma
þetta.
Tborvaldsensbazarinn heldnr
enn áfram, og Thorvaldsensfé-
lagskonnr vinna með sömu ó-
éigingirni að því, að safna fé
til hjálpar munaðarlausum börn-
um. Núverandi stjórn félagsins,
þær frúrnar Franziska Olsen,
Rósa Þórarinsdóttir, Sigriðnr
Sighvatsdóttir, Ragnh. Gíslason
og Ágústa Ólafsdóttir, réðnst i
það i samráði með félagskonum
að breyta sölubúð Thorvald- •
sens-bazarsins á síðastliðnn vori,
búðin er nú miklu vistlegri en
áðnr. Vonandi útrýma íslenskar
konur að einhverju leyti hinni
gifurlegu innfluttu prjónavðru,
því auk sokkanna fyrir 340 þús.
kr. árið 1926, voru íluttar inn
sama ár ýmsar ullar-prjónavör-
ar, sem námu 11 þús. kg. að
þyngd fyrir 193 þus. 333 kr. —
Væri mjög æskilegt að skóla-
börn gengn i sokknm og með
belgvetlinga úr islensku bandi.
Enn fremur ættn sjómennirnir
islenskn ingöngn að nota heima-
nnna sokka og sjóvetlinga.
Mætti minna á i þessu sam-
bandi, að hver peningur er
þjóðinni tapaður, sem fer út úr
landinu.
Thorvaldsens-félags- konnrnar
hafa jafnan gert sitt til, að
peningarnir værn i landinu, og
hjálpað mörgum iðnnm hönd-
um með andvirði fyrir tóm-
stundavinnu. Væri vei að allir
góðir tslendingar vildn hjálpast
að i þvi þjóðræknisstarfi.
t
. Burlómurinn
(kafli úr bréfl frá ísl. erlendis).
Á hverju vori kveður við um
næturfrost og lambadauða, hverju
snmri um grasleysi, hverjn
bausti nm hey sem hafi orðið
úti og skemda garðávexti, hverj-
um vetri jarðbönn og umhleyp-
inga. Ég held að þetta sé eitt
af stórmeinunum heima. Ménn
segja að nafnið Island spilli
íyrir landinu, og er það ef til vill
ekki fjarri sanni. En helmingi
meira spillir þessi óslitni bar-
lómsjarmur, sem ár og sið
gnauðar frá íslandi. Einhver,
sem áhrif heíir, ætti að taka
ofan i blöðin og þjóðina fyrir
þetta,
Frú Guðrún Kristín Sigurðardóttir.
Fatdd 16. desembcr 1871. — Dáin 17. ágúsl 1938.
Liðimi er dagur,
lokið er starfi,
sigin er sól
og sest til hafs.
Porf var á hvild
þreyttri mund
eftir nnnið
örðugt dagsverk.
Autt er öndvegi
orðið þitt,
enn er skarð
fyrir skildi höggvið.
Sakna þin vinir
er sjá þér á bak,
kœfir klökkvi
kveðjuorð.
Varst þú vinum
og vandamönnum
verndari, móðir
og vegbeinandi.
Heimsstjórnin.
Eftir dr. Annie Desant.
Lausl. þýtt af H. Á.
Niðurl.
Ný heimsmenning.
Mannkynið stendur á kross-
götum. Svo hefir því ætið verið
farið, þá er nýtt menningar-
timabil hefir byrjað. Sé haldið
beint áfram, verður tortiming
óhjákvæmileg afleiðing valda-
fíknar og eigingirni þeirrar, sem
nútíðar menningunni fylgja.
Mannkynið hefir þroskast stig
af stigi uns það komst á það
menningar- og þroskastig, sem
það nú stendur á. En um nýja
ieið er að velja. Hún er sú, að
umsteyþa, án hyltingar, núver-
andi ástandi og byggja upp
menning, sem reist sje á nýjum
skilningi á lögum lífsins, þeim
skilningi, að allir séu bræður
og börn hins sama föður, og að
óeigingjörn þjónusta í annara
þarfir sé það eina, sem bygt
geti upp varanlega heimsmenrí-
ing. Þá er sá skilningur er al-
mennur orðinn, að lífsins æðsta
lögmál sé fórn og að hinn besti
sé hæfastur til að stjórna, fer
mannkynið hröðum skrefum í
rétta átt.
Sérstaða bresku þjóðarinnar í
heimsþróuninni.
Nú vil ég spyrja: Hvert verk-
efni er Bretum ætlað að inna af
hendi í heiminum? Verkefnið
er augljóst og möguleikarnir að
vínna það fyrir* hendi. Engin
þjóð í heiminum hefir slíka
möguleika, þar eð Bretar hafa
tekið sér bólfestu í öllum álf-
úm heimsins, og þar eð tungu-
Pó löngum á leið
legði skugga,
bar jafnan birtu
frá brosi þlnu.
Oft við örðugt
áframhald
þurfli þrek,
þor og vilja.
Hélst þú hólmi
og hopaðir ei,
búin hugbrýði
og brynjuð trú.
Lifir minning
þótt motdu hylfist
liðið lik
og leiðir skilji.
Pökk fyrir samfylgd
og sýnda ást,
göfuga sál
ver þú guði falin.
S. S.
mál þeirra er talað i öllum
breskum nýlendum. Verkefni
Breta er það, að stofna lýð.veld-
isbræðralag með öllum þjóðum,
án nokkurs tillits til þjóðernis,
trúarbragða, litarháttar eða
nokkurs þess, sem nú er talið
ósamrýmanlegt. Vilji Bretland
gefa öllum sambandsþjóðum
sínum fult jafnrétti við sig, svo
að engin þjóð sé annari undir-
gefin, mun myndast alþjóða
bandalag, sem reist er á
bræðralagi, jafnrétti og einingu.
Gangi breska þjóðin á undan
öðrum þjóðum í þessu, mun
heimurinn brátt verða heim-
kynni frelsis og f'arsældar, þar
sem réttlæti, friður og fögnuð-
ur ríkja.
Gagnfræðaskóli Reykjavíkur.
Mentabannið illræmda beflr
orðið til þess, að góðgjarnir og
mentaelskandi Reykvikingar hafa
lagt að sér að reyna að koma
á fót dálitlum visi til gagnfræða-
skóla hér í Reykjavík. Fá þar
aðgang jafnt sveitapiltar og
sveitastúlknr sem kaupstaðar
unglingar. Alþjóðar þakkir eiga
þeir menn skilið. sem gengist
bafa fyrir þessu, þegar sjálf
stjórnin var búin að leggja al-
gerlega árar i bát. Það er von
allra góðra manna, að blessun
fylgi þessu þjóðþrifa starfi og
það megi verða nemendum til
gæfu og gengis. Skólinn var
settur í gær og er hr. Ágúst
Bjarnason prófessor formaður
bans. Það kraftaverk getur
jafnvel skeð enn, að íll verk
geta snúist lil góðs.
Munið að ávalt er best
að kaupa
KARLMANNAFÖT
FATABÚÐINNL
Járnbrautir á lslandi.
Pórhallur Bjarnason biskup
skrifar í Nýtt Kirkjn-
blað 1915:
» Hafi bann sæll gert, Jón lands-
verkfræðingur, að hamra á járn-
braularfælninni frónsku.
Svona er spurningin rjett upp
borin: »Er nokkurt vit i þvf,
að leggja ekki járnbrautir um
ísland«. Þoli landið ekki járn-
brautir, þolir það ekki siöaðra
manna bygð. Það hefði verið
nógu kyndugt að varðveita Is-
land sem eilífa fornleif: Auð-
vitað ómögulegt. En hugsa má
það og hugsunin i sjálfu sér
ekki svo óskemtileg.
Mikið blessunarlega værum
við þá lausir við margtl Ekki
værum við þá þessar hundrað
sálir, í torfbæunum Seli, Reykja-
vik, Hliðarbúsum, Arnarhóli og
Rauðará, og jafnmörgum eða
fleiri hjáleigum, meö áhyggjum
út af kolaleysi og siglingabanni
til Englands. Hér væru ekki
önnur hús en sjálfhitaðar bað-
stofur, og ekki öunur skip, en
fjögra manna förin eða svo og
sæi höndlunin fyrir veiðarfær-
um og guð fyrir góðu veðri.
Engir væru víxlarnir að ama
manni, þvi engir væru bank-
arnir. Og ritstjórarnir ættu náð-
uga daga, þvi að þeir væru
ekki til. Væri prentsmiðjum hvað
sist vært i sliku Gósenlandi.