Brautin - 04.10.1928, Blaðsíða 2

2
BRAUTIN
föt og glatt þau með jólatré og
kent litlu stúlkunum handa-
vinnu í mörg ár. Stofnuðu þær
1906 fyrsta barnauppeldissjóð-
inn hér á landi með 500 kr.
gjöf frá bazarnum. Pessi sjóður
óx hröðum skrefum, og á 50
ára afmæli Thorvaldsensfélags-
ins afhentu félagskonur Reykja-
vikurbæ fímmtíu [þúsund krón-
ur sem stofnfé til að byggja og
starfrækja heimili fyrir munað-
arlaus börn, Hefir bærinn enn
ekki séð sér fært að framkvæma
þetta.
Thorvaldsensbazarinn heldur
enn áfram, og Thorvaldsensfé-
lagskonur vinna með sömu ó-
eigingirni að því, að safna fé
til hjálpar munaðarlausum born-
um. Núverandi stjórn félagsins,
þær frúrnar Franziska Olsen,
Rósa Þórarinsdóttir, Sigríður
Sighvatsdóttir, Ragnh. Gislason
og Ágústa Ólafsdóttir, réðust í
það í samráði með félagskonum
að breyta sölubúð Thorvald- «
sens-bazarsins á síðastliðnu vori,
búðin er nú miklu vistlegri en
áður. Vonandi útrýma islenskar
konur að einhverju leyti hinni
gifurlegu innfluttu prjónavöru,
þvi auk sokkanna fyrir 340 þús.
kr. árið 1926, voru fluttar inn
sama ár ýmsar ullar-prjónavör-
ar, sem námu 11 þús. kg. að
þyngd fyrir 193 þús. 333 kr. —
Væri mjög æskilegt að skóla-
börn gengu i sokkum og með
belgvetlinga úr islensku bandi.
Enn fremur ættu sjómennirnir
islensku ingöngu að nota heima-
unna sokka og sjóvetlinga.
Mætti minna á i þessu sam-
bandi, að hver peningur er
þjóðinni tapaður, sem fer út úr
landinu.
Thorvaldsens-félags- konurnar
hafa jafnan gert sitt til, að
peningarnir væru i landinu, og
hjálpað mörgum iðnum hönd-
um með andvirði fyrir tóm-
stundavinnu. Væri vel að allir
góðir Islendingar vildu hjálpast
að í þvi þjóðræknisstarfí.
Barlómuriim
(kafli úr bréfl frá ísl. erlendis).
Á hveiju vori kveður við um
næturfrost og lambadauða, hverju
sumri um grasleysi, hverju
hausti um hey sem hafí orðið
úti og skemda garðávexti, hverj-
um vetri jarðbönn og umhleyp-
inga. Ég held að þetta sé eitt
af stórmeinunum heima. Menn
segja að nafnið lsland spilli
fyrir Iandinu, og er það ef til vill
ekki fjarri sanni. En helmingi
meira spillir þessi óslitni bar-
lómsjarmur, sem ár og síð
gnauðar frá íslandi. Einhver,
sem áhrif hefir, ætti að taka
ofan í blöðin og þjóðina fyrir
þetta.
t
Frú Guðrún Kristín Sigurðardóttir.
Fcedd 16. desembcr 1871. — Dáin 17. ágúsl 1928.
Liðinn er dagur,
lokið er starfi,
sígin er sól
og sest til hafs.
Pörf var á hvild
þregttri mund
eftir unnið
örðugt dagsverk.
Autt er öndvegi
orðið þitt,
enn er skarð
fgrir skildi höggvið.
Sakna þin vinir
er sjá þér á bak,
kcefir klökkvi
kveðjuorð.
Varst þú vinum
og vandamönnum
verndari, móðir
og vegbeinandi.
Pó löngum á leið
legði skugga,
bar jafnan birtu
frá brosi þinu.
Oft við örðugt
áframhald
þurfti þrek,
þor og vilja.
Hélst þú hólmi
og hopaðir ei,
búin hugbrýði
og brgnjuð trú.
Lifir minning
þótt moldu hgljist
liðið Itk
og leiðir skilji.
Pökk fgrir samfglgd
og sýnda ást,
göfuga sál
ver þú guði falin.
S. S.
Heimsstjórnin.
Eftir dr. Annie Besant.
Lausl. þýtt af H. Á.
Niðurl.
Ný heimsmenning.
Mannkynið stendur á kross-
götum. Svo hefir því ætíð verið
farið, þá er nýtt inenningar-
tímabil hefir byrjað. Sé haldið
beint áfram, verður tortíming
óhjákvæmileg afleiðing valda-
fíknar og eigingirni þeirrar, sem
nútíðar menningunni fylgja.
Mannkynið hefir þroskast stig
af stigi uns það komst á það
menningar- og þroskastig, sem
það nú stendur á. En um nýja
leið er að velja. Hún er sú, að
umsteypa, án byltingar, núver-
andi ástandi og byggja upp
menning, sem reist sje á nýjum
skilningi á lögum lifsins, þeim
skilningi, að allir séu bræður
og börn hins sama föður, og að
óeigingjörn þjónusta í annara
þarfir sé það eina, sem bygt
geti upp varanlega heiinsmenn-
ing. Þá er sá skilningur er al-
mennur orðinn, að lífsins æðsta
lögmál sé fórn og að hinn besti
sé hæfastur til að stjórna, fer
mannkynið hröðum skrefum í
rétta átt.
Sérstaða bresku þjóðarinnar í
heimsþróuninni.
Nú vil ég spyrja: Hvert verk-
efni er Bretum ætlað að inna af
hendi í heiminum? Verkefnið
er augljóst og möguleikarnir að
vinna það fyrir hendi. Engin
þjóð í heiminum hefir slíka
möguleika, þar eð Bretar hafa
tekið sér bólfestu í ölluin álf-
um heimsins, og þar eð tungu-
mál þeirra er talað í öllum
bréskum nýlendum. Verkefni
Breta er það, að stofna lýðveld-
isbræðralag með öllum þjóðum,
án nokkurs tillits til þjóðernis,
trúarbragða, litarháttar eða
nokkurs þess, sem nú er talið
ósamrýmanlegt. Vilji Bretland
gefa öllum sambandsþjóðum
sínuin fult jafnrétti við sig, svo
að engin þjóð sé annari undir-
gefin, mun myndast alþjóða
bandalag, sem reist er á
bræðralagi, jafnrétti og einingu.
Gangi breska þjóðin á undan
öðruin þjóðum í þessu, mun
heimurinn brátt verða heim-
kynni frelsis og farsældar, þar
sem réttlæti, friður og fögnuð-
ur ríkja.
Gagnfræðaskóli Reykjavíkur.
MentabanDÍð illræmda hetir
orðið til þess, að góðgjarnir og
mentaelskandi Reykvikingar hafa
lagt að sér að reyna að koma
á fót dálitlum vísi til gagnfræða-
skóla hér í Reykjavik. Fá þar
aðgang jafnt sveitapiltar og
sveitastúlkur sem kaupstaðar
unglingar. Alþjóðar þakkir eiga
þeir menn skilið sem gengist
hafa fyrir þessu, þegar sjálf
stjórnin var búin að leggja al-
gerlega árar í bát. Pað er von
allra góðra manna, að blessun
fylgi þessu þjóðþrifa starfi og
. það megi verða nemendum til
gæfu og gengis. Skólinn var
settur í gær og er hr. Ágúst
Bjarnasou prófessor formaður
bans. Það kraftaverk getur
jafnvel skeð enn, að ill verk
geta snúist til góðs.
THERMA
straujárn
á að vera til á hverju
heimili. — Fæst hjá
Júlíusi Björnssyni.
Raftækjaverslun
Austurstræti 12.
MuniO að ávalt er best m
að kaupa ■
KARLMANNAFÖTI
FATABÚÐINNI. [
Járnbrautir á Islandi.
Pórhallur Bjsrnason biskup
skrifar í Nýtt Sirkjn-
blað 1915:
»Hafí bann sæll gert, Jón lands-
verkfræðingur, að hamra á járn-
brautarfælninni frónsku.
Svona er spurningin rjett upp
borin: »Er nokkurt vit i þvf,
að leggja ekki járnbrautir um
Ísland«. Þoli landið ekki járn-
brautir, þolir það ekki siöaðra
manna bygð. Það hefði verið
nógu kyndugt að varðveita ls-
land sem eilífa fornleif: Auð-
vitað ómögulegt. En hugsa má
það og hugsunin I sjálfu sér
ekki svo óskemtileg.
Mikið blessunarlega værum
við þá lausir við margtl Ekki
værum við þá þessar hundrað
sálir, í torfbæunum Seli, Reykja-
vik, Hliðarhúsum, Arnarhóli og
Rauðará, og jafnmörgum eða
fleiri hjáleigum, með áhyggjum
út af kolaleysi og siglingabanDÍ
til Englands. Hér væru ekki
önnur hús en sjálfhitaðar bað-
stofur, og ekki öunur skip, en
fjögra manna förin eða svo og
sæi böndlunin fyrir veiðarfær-
um og guð fyrir góðu veðri.
Engir væru víxlarnir að ama
manni, því engir væru bank-
arnir. Og litstjórarnir ættu náð-
uga daga, því að þeir væru
ekki til. Væri prentsmiðjum hvað
sfst vært i sliku Gósenlandi.