Brautin - 04.10.1928, Síða 3

BRAUTIN
3
BRAUTIN
O kemur út á föstudögum. — §
O Mánaöargjald fyrir fasta á- O
O skrifendur er 50 aura; einstök o
§ blöð kosta 15 aura. q
R Afgreiðsla blaðsins er i húsi S
g K. F. U. M. Opin kl. 4—7 dagl. g
Sooooooooooooooooooooooo
En alt okkar strit og starf
hefir seinustu mannsaldrana
stefnt út úr þessari fornleifa
sælu. Verður þar ekki viðráðið.
Hvað eru vegir og vagnar ann-
að, áveitur og vinnuvélar, út-
gerð og iðnaður, hafnir og eim-
skip? — Já, alt og alt sem fyrir
augun ber og áfram er potað.
Og svo má ekki nefna járn-
brautir á lslandil Auðvitað er
framsóknin óviðráðanleg, en
hrœðslan getur tafið, og það er
svo skapraunarlegt fyrir okkur
sem treystum ekki á mörgu árin.
Ég reið suður Svinadal frá
Draga i ágúst 1906. Sá jeg þá i
sólskininu glóa á gullstrengi
hátt upp i hliðinni fyrtr ofan
Þórisstaöi. Voru verkamenn að
festa þræði á stólpana sunnan
jrá Hvalfirði, og skyldi ég þá
hvaðan gullblikinu sló á hliðina.
Gatan lá á milli tveggja stólpa
og var strengur kominn á. Hefi
ig eigi um annað hlið farið
með meiri helgititring i hjarta.
Eins er það með járnbraut-
ina. Það væri svo gaman að
lifa þá menningarstund fyrir
landið sitt, að líta fyrstu járn-
brautina fara bygða á millict.
Slík eru orð hins þjóðrækna
manns. 1 þeim er hvorki kyr-
■töðu- eða afturhaldsandi, held-
ur hinn sannt réttl framsókn-
arandi, sem þráir að landið
sitt geti talist með til siðaðra
landa. Hvernig myndi honum
hafa litist á meðferð málsins á
siðasta þingi?
Minnisvarði
Hannesar Hafstein.
Fyrir fullum 5 árum síöan
komu ýmsir menn, úr öllum
stjórnmálaflokkum sjer saman
um, að gangast fyrir því, að
komið yrði upp minnisvarða
— líkr.eskju af Hannesi Haf-
stein, á góðum stað á almanna-
færi í Reykjavík. Voru í því
skyni send eyðublöð undir
samskotalista til ýmsra manna
um land alt og þess óskað, að
samskot gætu orðið sem al-
mennust.
Nefnd sú, er kosin var til
framkvæmda i málinu hefur
gjört sitt til þess, að halda
málinu vakandi. En því miður
hefur sú orðið raunin á, að
hálfilla hefur gengið, þrátt fyrir
itrekaðar áskoranir, að safna
samskotalistunum aftur saman,
og afla nægilegs fjár til fram-
kvæmda. Má víst hjer frekar
um kenna getuleysi almenn-
ings en viljaleysi.
Nú er þó svo langt komið,*að
myndastyttan er að verða full-
gjörð. — Varð sá endir á, að
fela Einari Jónssyni mynd-
höggvara að móta myndina úr
leir og gipsi, en síðan var
leitað tilboða hjá ýmsum helstu
steypusmiðum hjer á Norður-
Silko-
11 nPs lin
er og verð-
ur bezta
L " r' ofnsvertan
sem þér
fáið.
A. J. Bertelsen, sími 834.
löndum um eirsteypumynd eftir
fyrirmynd Einars. — Var það
loks falið L. Rasmussen i
Kaupmannahöfn að steypa
myndina og skyldi því starfi
lokið nú í haust.
En þó svona sé langt komið,
er enn eftir að koma myndinni
upp, og til þess vantar fje. —
Þarf miklu til að kosta til þess
að myndastyttunni verði vel
fyrirkomið á stað þeim, er hún
verður reist á hjer i bænum.
Eru það þvi tilmæli nefndar
þeirrar, er að myndastyttu-
gjörð þessari starfar, að lands-
menn bi-egðist vel við að því er
snertir fjárframlög þau, sem
enn eru nauðsynleg i þessu
efni. Er sjerstaklega skorað á
alla þá, er enn hafa ekki sent
nefndinni samskotalista þá, er
til þeirra voru sendir, að fresta
þvi ekki lengur.
F j e h i r ð i r í minnisvarða-
nefndinni er Gisli J. ólafson
landsimastjóri, og til hans ættu
samskotalistar og samskota-
fje þvi að sendast.
Nefndarmaður.
H úsmæður!
m u n i ð
Melrose’s
Tea
Fæst alstaðar.
Kjólatau. Káputau ódýr.
Skinn á kápur
nýkomin.
Verslurt
Karól. Benediktsd.
Njálsgötu 1. Sími 408.
Stefnurnar. Áhngasöm
kona um landsmál skrifar
Brautinni. »Ég óttast að þessar
pólitisku stefnur hneppi þjóðina
þegar fram líða stundir i and-
lega ánauð, og ali þrælsótta
upp í þeim ósjálfstæðu. Hvar
eiga þeir að vera, sem hafa á-
huga á landsmálum, en hafa
ekki geð á þvi, að láta loka sig
inni í neinum pólitiska flokks-
básnum.
56
fengu systurnar nóg að gera, því að nú átti að búa alt undir
nýjan uppskurð, en prófessorinn og doktorinn biðu átekta.
Prófessorinn var fullur af starfsþrá og starfsgleði, enda var
nóg að gera daginn þann.
—- Hvernig gengur það, systir Vera? spurði hann bros-
andi, og leit glaðlega til hennar, þar sem hún stóð kafrjóð.
Hún brosti við glaðlega, en um leið feimnislega, og var
sem sólargeisli brygði skærri birtu yfir hið æskufríða andlit.
— Alt er undir því komið, hvernig prófessorinn er ánægð-
ur með mig.
Rödd hennar var viðfeldin og hljómfögur; hún talaði lágt
og hægt, eins og hún væri feimin að láta röddina heyrast.
— Eg er altaf ánægður með starfsfúsa og hlýðna hönd.
Hún roðnaði við þessi lofsyrði hans og leit skyndilega til
hans með þakklátu, fjörlegu augnaráði.
Vilhelm þótti það ekkert undarlegt, þótt prófessorinn
hefði tekið hana af slíkri velvild undir sinn verndarvæng;
en með sjálfum scr gat hann ekki gert að sér, að brosa að
þeim veikleika yfirmanns sins, að láta yndisleik æskunnar
ráða úrslitum á vali aðstoðarkonu við starf, þar sem dugn-
aður og margra ára æfing átti betur heima.
Loks var uppskurðunum lokið þann daginn, og hjúkrun-
arkonurnar urðu fegnar að sjá læknana ganga burtu.
— Ó, inælti systir Vera, dró andann djúpt og rétti úr
báðum handleggjunum. En livað manni verður undursam-
lega létt fyrir brjó'sti, þegar prófessorinn snýr loks við okk-
ur bakinu á slíkum degi sem þessum í dag!
Hún var yngri, en bæði aðstoðarmaðurinn og námsmeyj-
53
vonina með sjálfri sér, og lét sér nægja, að njóta með hon-
um gleðinnar yfir bjartari framtíðarhorfum.
ANNAR ÞÁTTUR.
I.
Doktor Gripenstam, hinn nýi aðstoðarlæknir við skurð-
lækningadeild sjúkrahússins, koin fyrsta sinn inn í skurð-
lækningarsalinn með yfirlækninguin, prófessor Bornstedt.
Yfirhjúkrunarkonan, aðstoðarmaðurinn, og námsmeyj-
arnar tvær, biðu þeirra þar.
— Þetta er systir Vera og systir Karen, og — ja, eg kem
því nú ekki fyrir mig, hvað námsmeyjarnar heita, fyr en
skift verður um næst, mælti prófessorinn, og kynti Vilhelm
hjúkrunarkonurnar.
Hjúkrunarkonurnar heilsuðu jafnóðum og nöfn þeirra
voru nefnd, og Vilhelm hneigði sig fyrir hverri þeirra fyrir
sig. Hann veitti því athygli, að systir Vera laut lítilsháttar
höfði í kveðjuskyni, þar sem hinar hneigðu sig.
Prófessorinn hafði við kynninguna alls ekki nefnt nafn
doktorsins, og enginn virtist taka neitt til þess. Það var
svo sein sjálfgefið, að hjúkrunarkonunum væri fyrirfram
kunnugt nafn hins nýja aðstoðarlæknis. Hann þurfti heldur
ekki fyrir sitt lejdi að vita meira um þær, en hvað þær væru
kallaðar, og auk þess nokkurnveginn, hvaða hjálp hverri
þeirra var ætlað að veita honum.