Brautin - 02.11.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3

o
o
{}
o
«0
o
<J
o
o
o
o
o
o
o
o
<3-
o
<y
{>
o
{>
o
o
o
>0
•o
o
H.F. HAMAR
VÉLAVERKSTÆI — JÁRNSTEYPA
KETILSMIÐ]A.
Framkuæmdarstj.: O. Malmberg.
Reykjavík. Tryggvagötu 54, 45, 43. fsland.
Símar: 50, 189, 1189, 1289, 1640. — Símnefni: HAMAR
Útbú: HAFNARFIRÐI.
Tekur að sér allsk. viðgerðir á skipum, gufuvélum og móíorum. Framkvæmir allsk. rafmagnssuðu
og logsuðu, hefir einnig loftverkfæri. Steypir alla hluti úr járni og kopar. Eigið modelverkstæði.
Miklar vörubirgöir fyrirliggjandi.
Vönduð vinna og fljótt af hendi leyst, framkvæmd af fagmönnum.
Sanngjarnt verð. Hefir fyrsta flokks kafara með góðum útbúnaði.
Ðýr til minni gufukatla, mótorspil, snurpinótaspil, reknetaspil og „Takelgoss".
ÍSLENSKT FYRIRTÆKI. STYÐJIÐ INNLENDAN IÐNAÐ.
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
má? Er ekki mannssálin und-
ursamleg?
Skáldin eru oft undarlega
djúpvitur. Eitt erindi eftir. —
Steingrim Tborsteinson, er því
líkast að hann hefði ort það
um Helen Keller. Þó mun er-
indið áreiðantega vera etdra en
hún, það er svona.
»Sálin er gullping i gleri,
geymist pó kerið sé veilt,
bagar ei brestur i keri,
bara ef gullið er heilt.
Mjög margir gera of lítið að
þvi að menta og rækta sál sina.
Þeir hafa ekki nógu sterka trú
á þroskahæfileikanum, eru eigi
nógu trúaðir á framfarirnar,
Enn hefur engu d^ufdumbra
barni á íslandi verið kent að
tala, hvenær verður byrjað á
því. Vér erum á eftir í mörgu.
Undrasagan um Helen Keller
getur vakið hjá oss margvlsleg-
ar hugsanir. Meðal annars
minnin hún mig á þessi orð.
Nú erum vér guðs börn, og
er enn ekki orðið bert hvað
vér munum veröa. Ef vér erum
guðs ættar og eilifs eðlis þá
blýtur löng og fögur þroskaleið,
að liggja framundan oss í eilítð-
inni.
Og enginn getur sagt hvert
oss er ætlað að komast. Enginn
af oss má þá hæð mæla.
Fyrirlesturinn allur er efnis-
mikill og ástúðlegur, og með
þeim hugnæma blæ, sem ein-
kendi svo mjög allan stýl hins
látna snillings Haraldar pró es-
sors Nfelssonar. Brautin ræður
öllum til, ef fyrirlestuiinn er
fáanlegur enn, að eignast hann
og lesa með athygli. — —
Einfalt lif, hár aldur.
1640 lifði á Englandi maður
að nafni Tomas Parr, var hann
152 ára gamall og vel ern. —
Hann þótti hið mesta undur
fyrir aldurssakir og var kallaður
til hirðar Karls 1. Áður hafði
hann lifað við óbreytta fæðu,
en er hann kom til hirðarinnar
var að honum haldið ýmsu sæl-
gæti og fékk hann af því maga-
veiki og dó. Læknirinn, sem
stundaði hann var Harvey, sá
er fann hringrás blóðsins 1619,
sagði hann, að Tomas Parr
hetði getað litað mörgum árum
lengur, ef hann hefði haldið
sfnum óbreytta lifnaðarhætti.
Árið 1670 dó úr ofkælingu í
York á Englandi Henry Jenkins
skipstjóri, var hann á 169. árinu.
Hann hafði synt yfir á er hann
var rúmlega 100 ára. Fáum ár-
um fyrir andlátið bar hann vitni
fyrir rétti um það, sem skeð
hafði fyrir 140 árum, var þá
með sonum sínum tveimur, var
annar 102 ára en hinn 100 ára
gamall.
Norskur bóndi að nafni Gu-
vington hefir veríð aunálaður.
Hann varð 160 ára og átti þá
9 ára dreng úr siðasta hjóna-
bandi, en elsti sonur karlsins
var 108 ára.
Tll einki8 barist. Útlærður
bilstjóri, vanur keyrslu, keypti
nýjan bil i marsmánuði 1927,
f september sama ár hafði hann
keyrt rúma 30 þúsund kílóm.,
0£300t3000e}£3£300t3e300C300COOg
1 Speglar |
o o
2 Stórt úrval af speglum, bæði S
§ innrömmuðum og án ramma, g
^ nýkomið. ^
O O
I Ludvig Storr i
€3 q
o Laugaveg 11. Sími 333. o
o o
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
og var billinn þá orðinn ónýtur.
Frá 20. júní til 1. ágúst keyrði
hann fyrir þrjú þúsund tvö
hundruð sextiu og átta krónur.
— I septemberlok gerði hann
upp reikningana, borgaði bílinn,
bensin, viðgeiðir, dekk og slöng-
ur, og stóð tómhentnr eftir. —
Enginn ágóði.
72
— Á því er engin hætta.
Hann talaði eins og sá, er valdið hefir, en það jók fremur,
en dró úr kvíða liennar.
— Prófessorinn verður að fyrirgefa mér og ekki halda, að
eg sé vanþakldát, en ....
Hún þagnaði aftur.
— Komið þér nú bara með það! mælti hann dálítið óþol-
inmóðlega.
Ef hún hefði ekki verið jafn yndisleg stúlka, má vel vera,
að þolinmæði hans hefði þrotið fyr.
— Eg vildi helst ekki vera tekin frain yfir aðrar systur
.... af því að .... sakir föður mins .... af því að pró-
fessorinn þekkir föður minn, stundi hún upp.
Hann ypti öxlum:
— En sú vitleysa! Ekkert er algengara í þessum heimi,
en að einhverjum hlolnist staða sakir kunningsskapar þeirra,
er hlut eiga að máli.
— IJað hefir þá eingöngu verið vegna föður míns? mælti
hún ofurlágt, og varirnar titruðu.
— Þessa stöðu, er þér nú hafið, hefði eg ekki veitt yður
öðruvísi en fyrir beiðni föður yðar, en eg hefði heldur ekld
veitt yður hana, nema þvi aðeins, að eg hefði þóst sann-
i'ærður um, að þér munduð fær um að gegna henni. Þegar
eg nú leyfi yður að skifta og komast i sjúkradeild, er það
eingöngu vegna þess, að það er yðar eigin ósk, en ekki af
því, að þér séuð ekki færar um, að gegna starfi yðar við
skurðlækningarnar.
Það var einhver sá hreimur í röddinni, er benti á, að hann
69
hans, og huðu henni til kvöldverðar. Það var augljóst, að
þau litu svo á, sem hún væri að sækja þau heim í kurteisis-
skyni. Hún hefði nú lika helst kosið, að láta það heita svo,
og sleppa öllu tali um það, sem henni lá á hjarta; svo þungt
féll henni að biðja prófessorinn um einkasamtal.
Að sjálfsögðu mundi prófessorsfrúin og tvær dætur henn-
ar spyrja prófessorinn á eftir, hvert erindið hefði verið, og
frá þeim mundi fréttin berast til foreldra hennar og, ef til
vildi, margra fleiri, um það, að hún hefði reynst bráðónýt
sem hjúkrunarkona.
Hún fyltist biturri gremju við doktor Gripenstam, og
augnablik var henni næst skapi, að bjóða honum byrginn,
vera kyr, og verja öllum kröftum sínum til þess að verða
svo fær í stöðu sinni, að hann, þrátt fyrir allan sinn illvilja,
gæti ekki fundið neitt, ekki eitt einasta atriði, aðfinsluvert.
En þetta reiðikast létti harla lítið undir ineð henni. Hún
sá, að hún inundi verða litlu færari á þverúðinni einni, því
síður sem hún var einmitt illa til þess fallin að beita þverúð
til langframa.
Sársaukinn út af hinum hvössu og — það varð hún að
játa — réttlátu ávítum doktors Gripenstam brann eins og
bál í huga hennar og neyddi hana loks til þess að hleypa
í sig kjarki og biðja prófessorinn að tala við sig undir fjög-
ur augu.
Hún varð náföl, er hún stundi upp ósk sinni, og hjartað
barðist ótt og titt. Hann tók með undrun eftir geðshræringu
hennar, stóð þegar upp, og bauð henni að koma með sjer
inn i herbergi sitt.