Brautin - 09.11.1928, Blaðsíða 2

2
BRAUTIN
Svefninn.
Hann vafði mig örmum og vermdi mig heill
vinurinn iryggasii og bezii.
og ef að mér leiðist og ef ég er þreyit
af einlœgni eg fagna þeim gesti.
Pegar að titra mér lárin á brá
og tregi í hjarta vill streyma;
svo léllhentur augunum lokar hann þá
og lœtur mig sorgunum gleyma.
Ef ég í hjartanu enga hef ró
af ýmsu er stríðlega gengur;
þá kemur hann einn til að fœra mér fró
ég finn ekki þreytuna lengur.
Eg elska hann líka af einlœgum hug
og engu frá honum skal gleyma,
því sorgunum mínum hann bœgir á bug
og ber mig í sólríka heima.
Guðrún Jóhannsdóttir,
frá Brautarholli.
gOððOðCHSðOOðOðOOðQOCHSNWSa
I BRAUTIN |
O kemur út á föstudögum. — O
gMánaÖargjald fyrir fasta á- g
^ skrifendur er 50 aura; einstök O
blöð kosta 15 aura. q
AFGREIÐSLA blaðsins er i {*
Þingholtsstrœti i 1, o
uppi. — Opin kl. 4—7 daglega. S
O O
000000000000000000000000
sjálfsforræðis i öllum málum
kirkjunnar, sem kirkjusinnaðir
menn ráði í öllu. Kirkjuþing —
kirkjuráð. Að landssjóður skili
kirkjonni nokkru af fé þvi er
hann hefir tekið af henni. Kirkju-
jarðasjóði eins og hann var 31.
des. 1926. Hann leggur áherslu
á það, að vér gerum þetta, að
ákveðnum sameiginlegum kröf-
um, sem unnið sé að, þar til
yfir likur.
Fréttir.
Söngurinn 1030.
Söngstjóri Alþingishátiðarinnar
befir nú falið Karlakór K. F. U.
M. einum að annast karlakórs-
söng 1930. Mælist þessi ráðstöf-
un misjafnlega fyrir. Kunnugt
er að 2 karlakórsfélög eru nú
hér nú í bænum. Karlakór K.
F. U. M. og Karlakór Reykja-
vikur og eru bæði að góðu kunn.
Talið er að söngstjóri Karla-
kórs Reykjavíkur hr. Sigurður
JÞórðarson hafi sýnt framúrskar-
andi hæfileika sem karlakórs-
söngstjóri. Fékk hann styrk frá
Alþingi til þess að kynnast stjórn
karlakóra og fór hann til Vín-
arhorgar og víðar og naut þar
kenslu og fyrirsögn lærðustu
manna i þessari grein. Sýnir
það óvanalegan áhuga og ást
á starfinu. Þvi slikar ferðir kosta
mikið fé og mikla fyrirhöfn. En
listhneigð hans kallaði hann til
starfsins. Og þeini köllun fylgdi
hann.
Fað, sem einkennir hr. Sigurð
Pórðarson sem söngstjóra, er
mikil nákvæmni og vandvirkni.
Einbeittur áhugi. Framúrskar-
andi smekkvfsi og frumlegur
kraftur í allri meðferð og stjórn
lagsmfðanna. Það myndi hver-
vetna talið ganga kraftaverki
næst, hvflikum framförum Karla-
kór Reykjavíkur hefir tekið und-
ir stjórn hans, þar, sem hér er
að ræða um alveg nýtt félag.
En áður hann tók við Karla-
kóri Reykjavfkur, hafði hann
getið sér góðan orðstir fyrir stjórn
sína á karlakóri Hafnfirðinga
»þröstum«. Og þótti sá kór
aldrei hafa sungið betur, en
undir hans stjóm.
Það virðist hart, að þegar land
vort á að láta heyra það besta,
sem það á í karlakórssöng skuli
ráðandi menn leyfa sér, að
ganga alveg fram hjá Karlakóri
Reykjavfkur og hinum þekta
söngstjóra þess. Virðist slfkt
framferði í alla staði óverjandi,
og þann, sem því hefir ráðið
mjög brostið gæfu til að leysa
verk sitt sómasamlega af hendi
og er það illa farið. Því hvað
sem annars má segja um há-
tfðahöldin 1930, þá er það víst
að karlakórssöngurinn 1930
verður einn aðal skemtunarlið-
urinn og þvf mikils um vert að
hann veiði sem bestur og til-
þrifamestur.
Réttast hefði verið, að fleslra
dómi, að Karlakór K. F. U. M.
og Karlakóii Rvfkur hefði verið
falið að annast sönginn sam-
eiginlega, enda er það mikið
verk og þreytandi að balda uppi
söng 2—3 hátiðisdaga í röð. Og
oft vilja menn heltast úr lest-
inni á skemri tfma. (Kvefast, fá
hæsi o. s. frv.) Veitir því ekki
af að hafa varalið nóg, ef að-
alliðið veiður fyrir álöllum.
En ef bæði félögin hefðu átt
að annast söngiqn, helðu þau
ýmist getað sungið hvert um
sig eða þá sem eitt kór, eða þá
sem úrvalslið úr báðum kórun-
um. Og hefðu þá söngstjórar
beggja kóranna skifst um söng-
stjóra f bróðerni. Hefði þetta
getað skapað mikla og skemti-
lega tilbreytni í söngnum og
nokkurt kapp hver best stjórnaði.
En hér hefir eins og vant er
með oss íslendingum hið versta
og óviturlegasta ráð verið tekið
og er það óheill mikil.
JárnbrautarmáliÖ.
og Vöröur.^að þykir mikl-
um tiðindum sæta að vikublað-
ið Vörður, sem talið hefir sig
mjög fylgjandi járnbrautarmál-
inu, skuli, einmitt nú, þegar
hvað mest á ríður að berjast af
alefli og heilindum fyrir fram-
gangi þess, gerast athugasemda-
laust til að flytja hatursgreinar
gegn þvf, frá þeim manni, sem
langmest hefir reynt að spilla
fyrir framgangi málsins til þessa,
þeim manni, sem látlaust hefir
reynt að berjast gegn öllum ör-
uggum samgöngubótum austur
yfir fjall og sem talinn er aft-
urhaldssamastur i þeim efnum,
allra þeirra, sem nú fást við
stjórnmál. Það er iit verk og
beimskulegt af Verði að haga
sér þannig og mun þeim flokki
litt til viðgangs að leiða »asna
óvinanna« inn f herbúðir sfnar.
Og er vonandi að járnbrautar-
vinir þakki blaðinu og flokki
þess svikin og óheilindiu í þessu
máli eins og vera ber. —
Mtiljónnlán stjórn**
arinnar, Sagt er að fjár-
málaráðherra sé nú sigldur til að
reyna að fá stórlán fyrirstjórnina,
jafnvel talaö um margar milj-
ónir. Gleðiefni mikið væri þetta
ef láninu ætti að verja til mestu
þjóðþrifamála, svo sem járn-
brautarlagningar. En hitt er
verra, ef slik stórlán eru tekin
og ekkert við þau gertf sem að
verulegum notum verður fyrir
framtíð þjóðarinnar. Og ætti all-
ur almenningur að hafa vakandi
auga með þessu, því gott að-
hald alþýðu er alt af lil góðs [/'.]
Ur öllum áttum.
Vélarnar eru nanðsynleg á-
höld. En það er andinn sem
býr fil vélarnar, vélarnar ekki
andann. Sakir þess að hver ný
uppgötvun er framstigul, er Ijóst
að andinn hlýtur smátt og smátt
að breyta starfsemi vélarinnar.
Á þessari öld sem leggur til
nýja þekkingu og vekur nýjar
hugsjónlr er allskostar óumfiýj-
anlegt að breyta til. Vorir tímar
eru vel failnir til endurbóta-
starfs, sakir þess að ofsóknar-
fýsnin er í dauöateigjunum og
að nú er unt að raða ágrein-
inesmál án þess að ganga af
göflunum.
En þeim, sem gangast fyrir
endurbótastarfinu, hversq ervitt
Og óvinsælt sem það kann að
reynast, væri þó holt að muna
það, að þungamiðjan í staifi
þeirra er ekki sú að skilja eftir
tómt flag, heldur að leiðiétta og
bygsja í\anniS UPP-
Aðal tilgangurian með þvi að
sniða buitu kal og kræklur úr
skógi, er sá að flýta fyrir nýj-
um vexti. (A. V. Tilby).
Ohreinskilni og tvöfeldni má
hiklaust telja verstu pólitisku
syndirnar—mætti segja, glæpina.
(Times Weekly).
Sannleibur.
Þetta er sannleikur, sem vert
er að bugfesta:
Því meir sem vér lifum úti í
náttúrunni, því meira gefur
hún oss, þvf heitara þrýstir húu
oss að sér, því inndælli verða
kossar hennar.
Þegar vér hverfum frá nátt-
úrunni og lifum á einhverjum
náttúru-»bæti«, þá eru von-
brigði og lifsleiði makleg mála-
gjöld.
Hvervetna á jörðinni gæti
meginþorri manna verið ham-
ingjusamur, því að öll gleði,
svo að segja, streymir úr upp-
sprettum, sem öllum standa til
boða.
Menn þurfa ekki að öfunda
auðmennina; »sönn hamingja
verður ekki keypt fyrir peningac.
Ef vér notum peninga til eigin
skemtunar, vinnum vér sjálfum
oss mein. Ef vér stærum oss af
þeim, vekjum vér aðeins löngun
og gremju bjá óðrum mönnum.
Ef mér hrúgum þeim saman,
þá kreppum v^r að sálinni í oss.
Náttúran hefir sjálf séð fyrir þvf
að menn geti ekki eytt auðæf-
um sinum í eigingjömum til-
gangi, án þess að gjalda þess
fyr eða síðar. Aðeins á einn
hált geta auðæfi oiðið til b'ess-
unar, það er, þegar vér notum
þau til þess að hefja brceður
vora npp.
Menn þurfa að lcera hinn
mikla sannleika. að alllr menn
ern bræðnr. A.