Brautin - 09.11.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
Sagnir
um
sr. Stefán Þorleifsson, Presthólum.
Einu sinni, á meðan sira Stefán
í*orleifsson var prestur að Prest-
hólum, var vinnumaður á Snarta-
stöðum i Núpasveitsem Jakobbét.
Móðir hans hét Sigríður og var
orðin ekkja er hér var komið.
Hún halði eflir fráfall manns
sins brugðið búi, og bygt eign-
arjörð sína, Skinnalón á Sléttu,
en var þar í húsmensku. Talin
var hún allvel efnuð. Jakob var
mjög ölull, duglegur og vel gef-
inn maður, og áiitinn einn hinn
efnilegasti maður þar um slóð-
ir. Hann var trúlófaður ungri
laglegri og myndarlegri stúlku,
en bláfátækri, er Sigriður hét.
Hún var á vist hjá móður hans.
Utn haustið þegar Jakob var á
Snartarstöðurn, kom Sigriður
heitmey hans þangað til að finn
hann, og dvaldi þar nokkra
daga. Á meðan hún var þar,
fóru þau einn sunnudag til
messu að Presthólu.n. Eftir
messu fór kirkjufólkið að halda
heimleiðis. Þau Jakob og Sig-
riöur kvöddu prest út á hlaði.
Héldu svo af stað, og leiddust
úl túnið. Tóku þá einhverjir
messugestir eftir þvf, að prestur
staröi a eftir þeim, og heyrðu
hann segja eins og við sjálfan
sig, en þó allhátt: »Mikil eru
forlögin. En hvað þau eru sterk«.
Eoginn þorði aö spyrja piest,
hvað hann meinti með þessum
orðum, en ýmsár getur voru
leiddar að því, og þótti líkleg-
ast, að prestur befði verið að
furða sig á því, hvað Sigriður
>OOOOCHQOOaOOOOOO<
goooooc
g Ávalt fallegast, besta og
ódýrasta úrvalið af
§ kven- og barna-
1 skófatnaði.
$
S
§
O Austurstræti 12. (GeSnt Landsb.). o
OOQOOOOOOOOOÐOOOOOOOOOOO
væri lánsöm, að fá anuan eins
efnispilt og Jakoh.
Nú leíð haustið og veturinn
fram á Góu. Pá var það einn
morgun mjög snemma, að Jak-
ob lagði af siað frá Snartar-
stöðum, út að Skinnalóni, til
að finna móður siha og unnustu
og ætlaði hann að vera þar um
kyrt einn dag. En þegar hanu
kom að Skinnalóni, hittist svo
á, að Sigriður heitmey hans var
ekki heima. Hún hatði farið
austur að Hóli, til að sauma
þar. Petta þótti Jakobi mjög
leitt. Hatði nú mjög litla viðdvöl
í Skinnalóni, en bélt áfram
austur að Hóli, til að sækja
Sigriði, og ætlaði að hafa hana
með sér um kvöldið heim að
Skinnalóni.
Nú segir ekki af ferð Jakobs
fyr en hann kemur að Hóli,
heldur síðdegis. Par er honum
boðið inn, til að hvíla sig og
fá beina. En hann vill með engu
nióti tefja. Segir sem er, að
þeim veiti ekki af tímanum til
að ná vestur fyrir myrkrið. —
Biður hann nú Sigriði að búast
til ferðar með sér, og er hún
£2
fSJ
fol
OIOIOIOIOIO O OIO OÍÖlOlOlOtOtOlÖlOlO
ALLSKONAR

S]0-
m BRUNA-
BIFREIÐA-
£3
£3
TRYGGINGAR B
0
y ERU ÁBYGGILEGASTAR HJÁ: g
TROLLE & ROTHE HF. I
EIMSKIPAFÉLAGSHÚSINU.
fús til þess. Á meðan Sigríður
er aö búa sig, tekur búsfreyjan
á Hóli, sem þá var nýbúin að
kjöt; nokkuð af kjöli og lætur
i belg, og biður þau að nota
sér það, ef aó þau kunni að
tefja&t á leiðinni. Pau þágu það,
kvöddu og héldu af siað. Veð-
ur var þá enn gott, en var að
verða ískyggilegt.
Nokkru ettir að þau Jakob
og Sigiíður voru farin frá Hóli,
skall á þreifandi norðan stór-
hríð með frosthöiku og ofviðri,
og segir nú ekki rneira af ferð-
um þeirra.
Nú víkur sögunni aftur lil
Sigriðar móður Jakobs. Hún
bíður og býst við þeim Jakob
fram eftir kvöldinu. En þegar
þau koma ekki, huggar hún sig
við það, að þau hafi ekki verið
farin frá Hóli, þegar hriðin skall
á, og gist þar. Þegar hríðina
birti upp, og þau komu ekki
að heldur, var sendur maður til
að vita hvað til kæmi. Varð þá
vist, að þau voru orðiu úti.
Var nú safnað mönnum, og farið
að leita að líkunum. En hvernig
sem leitað var, fundust þau ekki.
Liður nú það sem eftir er
vetrarins og nokkuð fram á vor.
Þá var það einn dag, er snjó
hafði lej’st að mestu leyti, og
vötn voru að byrja að losna við
lækjaró&a, að utrglingspiltur á
Raufarhöfn.Guðmundur að nafui,
gekk upp i heiði, til að leita að
álftareggjum. Gekk hann þá um
morguninn ýms vötn á ís, og
þar á meðal eitt, sem Steinavatn
heitir, og varð ekki var við að
þau væru mjög ótraust. Nú
gengur hann viða um daginn,
og er ekki getið um árangur af
egejaleitinni. En þar kemur loks,
að hann snýr heimleiðis, og er
þá kominn austan stormur og
þokuslæðingur, en þó nokkuð
þítt. Segir nú ekki af ferð hans
fyr en hann er kominn nokkuð
austur á Steinavaðið, og gengur
hann þar slóð sína frá nm
morguninn. Þá verður honum
litið upp, og sér að vatuið er
76
hefði óvart komið við viðkvæman streng i sálu hans, og
orðið þess valdandi, að næmasti sársaukinn í hjarta hans
blossaði upp með nýju afli.
VI.
Ekki leið á löngu áður en prófessorinn fór að óskurn Veru
og setti hana i nýja sjúkradeild.
Systir Constance, óvenjulega snarráð og dugleg hjúkrun-
arsystir i einni handlækningadeildinni, var ekki aðeins til-
leiðanleg, heldur nrjög fús til að skifta við Veru, og taka að
sér stöðu í skurðlækningasalnum.
Þótt prófessorinn hefði mikið dálæti á Veru, varð hann
að játa ineð sjálfum sér, að syslir Constence var rniklum
mun færari að aðstoða við uppskurði. Þó gætti hann þess
vandlega, að gefa ekki aðstoðarlækni sínum tækifæri til að
hælast um, með því að játa þetta fyrir honum, en lét sér
nægja að njóta í kyrþey ánægjunnar yfir þvi, að nú væri alt
i lagi, er hann kaus, án þess að þurfa að hafa orð á því, þvi
að systir Constenca var ótrúlega fljót að átta sig, og tók öll-
um hinum fram að árvekni.
Vilhelm Gripenstam var hæst ánægður rneð brcylinguna.
En þó var hann svo sanngjarn, að hann vorkendi Veru, að
svo fa’r hjúkrunarsystir var tekin við af henni, þvi að systir
Constence var fágæt að dugnaði, og mundi hafa tekið langt
fram jafnvel hverri vel færri hjúkrunrasystir, er verið hefði
ú undan henni.
En Vera var alls ekki að gera sér rellu út af þvi, hvort
aðrar systur tækju henni fram eður ekki; hún var svo á-
73
leldi útalað um þetta mál. En henni fanst að hún þyrfti að
bæta einu við enn:
— Mér er þvert um geð, að nokltur systranna verði neydd
til að skifta við mig, mælti hún í bljúgum róm, og Ieit á
hann eins og hún væri að biðja hann, að vera sér ekki reiður.
Hann brosti.
— Verið þér alveg óhræddar! Hjúkrunarkonur minar eru
engir þrælar, er eg mundi neyða til nokkurs hlutar gegn
vilja þeirra..
Með þessum orðum batt hann enda á samtalið, og Vera
var hvorttveggja, bæði glöð og áhyggjufull yfir þvi, að hafa
stígið þetta úrslitaspor.
V.
— Gripenstam, hvað hafið þér sagt við systur Veru litlu,
er veldur þvi, að nú hefir hún gert sér í hugarlund, að hún
sé ekki fær uin að aðstoða við uppskurð? spurði prófessor
Kornstedt, er hann og Vilhelm voru á gangi eftir göngum
sjúkrahússins og voru að líta eftir í hinum ýmsu deildum
þess.
— Hefir hún borið sig upp undan mér?
— Nei, hún barmaði sér yfir sjálfri sér, og af því gat eg
ráðið, að þcr munduð hafa komið þar nærri, þvi að ekki hefi
eg sýnt henni neina óánægju.
— Hún spurði nrig um álit rnitt, og þá sagði eg henni það,
játaði Vilhelm.
— Eg hygg, að það sé ekki hlutverk aðstoðarlæknis míns,
að kveða á uin dugnað eða ódugnað hjúkrunarsystra minna.