Brautin - 23.11.1928, Blaðsíða 4

4
BRAUTIN
Brjóstnælur
sérlega fallegt ÚRVAL hjá
JÓNI SIGMUNDSSVNl,
gullsmið. Laugavegi 8.
I
stofnun og rekstur ferðamanna-
bótels á ísafirði. Veiða ísfirð-
ingar að sýna þann metnað fyrir
Vestfirðingafjórðung, að koma
upp á Isafirði nýlýzku gistihúsi.
Ætti Jielzt að koma þ\í á fót á
næsta vori, eða ekki seinna en
í ársbyrjun 1930. Munu íslend-
ingar frá Vesturheimi, sem þá
koma heim, hafa ánægju af að
dvelja á ísafirði um tíma og
ferðast inn í djúp, að Vatns-
firði og Ögri. Gæti það oiðið
álitlegur gróðavegur fyrir ísa-
fjarðarbæ, að hæna að sér ferða-
mannastraum og sumargesti. —
ísland er framtíðarinnar ferða-
mannaland, að því ber að vinna
með dugnaði og alúð, og f því
þjóðræknisstarfi eiga vestfirðing-
ar að vera freinstir í flokki.
Siyrún.
Tvær listakonur íslenzkar,
Þær Nína Sæmundsen mynd-
höggvari og Sofíia Stefánsdóttir
myndskeri eru forgöngukonur i
Ii«t sinni bér á landi, hver á
sínu sviði. Nína Sæmundsen
hefir stundað nám erlendis og
dvelur þar; hefir hún unnið sér
hinn bezta orðstír og borið
hróður ísfands víða um heim-
inn með myndum sínum. En
aldrei hefir Alþingi íslendinga
veitt henni nokkuin ná.nsstyrk
né viðurkenningu.
Sofiia er dótlir Stefáns heit.
Eiríkssonar hins oddbaga; var
hann sem kunnugt er braut-
ryðjandi endurbótamaður og
höfundur islenzkrar myndskurð-
arlistar. Soffia lærði myndskurð
og teikningar af föður sínum.
Byrjaði hún námið á barns-
aldri. Hatði faðir hennar miklar
mætur á listbneigð hennar og
lagði mikla alúð við nám henn-
ar, og áheizlu á að bún legði
eingöngu stund á myndskurð;
hafði Stefán Eiríksson ótrú á
að lögð væri stund á rnargt í
senn. Soffía lauk námi sama
voiið og faðir hennar andaðist.
Tók hún þá við myndskurðar-
verkstæði föður síns og hefir
rekið það siðan með dugnaði
og hlotið einróma lof og að-
dáun viðskiftavina sinna. Mynd-
skuröur er seinlegur, og er ekki
hægt að fá svo hatt verð fyrir
útskorna muni, að borgi að fullu
tíma og fyrirböfn. JÞegar Alþingi
kom saman veturinn eltir frá-
fall Stefáns Eiríkssonar, sótti
Sotfia um styrk lil að geta
haldið áfram verki föður síns,
I 1 1 agfi ag
JÓLABASAR EDINBORGAR VERÐUROPNAÐUR I. DESEMBER STÓRKOSTLEGT Ú RVAL. 1
II i
en fékk enga éheyrn. Slðan
hefir hún sólt um styrk til utan-
farar, til framhaldsnáms og til
að sjá sig um, en fengið afsvar.
Er þetta furðulegt og stóróvið-
eigandi gagnvart endurminning
Stefáns Eiríkssonar, sem sleit
sér út íyrir litið endurgjald að
koma á fót íslenzkum mynd-
skurði óg kenna fólki að virða
hann að makleikum. St|órnar-
völd og fulltrúar á löggjafar-
þingi þjóðarinnar ættu að vera
svo drenglyndir, að ganga ekki
svo langt í kynferðishroka, að
veita listamannastyrk eingöngu
eftir kynferði. En nú lítur dap-
urlega út fyrir, að því sé samt
þannig varið. Allskonar æfin-
lýramenn eru styrktir til út-
landa, ýmist til náms, sem svo
er kallað, eða til að ferðast um,
og er engu líkara en að karl-
menn hér á landi hafi myndað
samlök um að baegja konutn
frá að geta nolið hæfileika
sinna. Y.
Burstar allskonar, Gólf-
klútar, Fægiklútar, Fægilög-
ur, (Spelkum), Gólfmottur,
Stufukústar, Tausnúrur, Tau-
klemmur, Flautukatlar, Hita-
flöskur og margt fleira.
VALD. POULSEN,
KLAPPARSTÍG 29.
JFVéttii*.
Einmuna góð veðrálta hefir
ver ð uin land alt, það sein af
er vetri. — Snemma í þessurn
mánuði voru gefin saman í
hjónaband á Desjamýii í Borg-
aifirði eystra, untifiú Nanna
Þorsteinsdóttir frá Úlfstöðum og
óðalsbóndi Sigurður Jónsson frá
Seljamýri í Loðmundarfirði.
Biúðbjónin fóru heim lil sín
ylir bralta heiði á flaljárnuðum
hestum, sem um hásumar væri.
Mun það vera nær einsdæmi að
fjöll séu marauð um þetta leyti
árs, þar eystra. S. J.
JarÖMkjálftar á Reylija-
ik*sí. í gærmorgun byrjuðu
jarðskjálftar aftur á Reykjanesi.
Harður kippur kom kl.-fi'/z, en
alls höfðu komið 7 til S kippir,
er komið var fram á miðjan dag.
Sagði vitavöiður að Geysir væri
ekki farinn að gjósa enn. Hann
hefir legið niðri síðan nokkru
fyrir jarðskjálftana um daginn.
Prentsmiðjan Gutenberg.
82 83
og var það engin smáræðis ánægja fyrir hinn stórlynda,
sjálfstæða, unga mann.
Starf sitt stundaði hann með lífi og sál, og það sem enn
frekar ýtti undir hann var það, að lækningarnar fóru hon-
um æ betur úr hendi, og eins hitt, að prófessorinn mat að
fullu dómgreind hans og dugnað.
Eii með því að hann var laus við alt yfirlæti og sjálfs-
dýrkun duldist honum ekki, að, þrátt fyrir góða prófseink-
unn, væri hann aðeins á byrjunarstigi og þyrfti iniltlu og
mörgu við sig að bæta. Bókleg þekking og framkvæmd i
verki er sitt hvað, og hið raunverulega líf gerir oft strik í
reikninginn hjá Iærdómsmanninum. Þetta. vissi hann, og
gekk því að daglegum störfum sínum með gætni, ei'tirtekt,
og nákvæmri rannsókn, og var fyllilega ljós ábyrgðin, er á
honum hvíldi, án þess að þetta drægi neitt úr áræði hans
eður kjarki. Leggi maður sig allan fram, verður hamingjan
að ráða úrslitum, var kjörorð hans.
Þegar hann nálgaðist deild þá, er systir Vera var í. nam
hann staðar, og leit út um gluggann.
Úti var hvass snjóbylur, og hörð snjókorn buldu á glugga-
rúðunum. En það var ekki hvinurinn í storminum, sem
vakti etfirtekt hans, heldur glaðværar raddir innan úr deild-
inni. Alt i einu heyrðist hljóma „Vintern rasat ut bland vára
fjállar“.
Sungið var einraddað af mörgum, hjúkrunarkonum og
sjúklingum.
Honum virtist hann geta greint rödd systur Veru, fjör-
lega og silfurskæra .... Mundi hún hafa komið þessu af
stað, og mundi hún var forsöngvarinn?
Hann vélt sér inn í stuttan gang, sem lá úr aðalganginum
inn í deildina. Þegar hann fór framhja dyrunum inn í þá
deildina, sem geymsluherbergið var í, baðherbergi sjúlcling-
anna og lítið eldhús, þar sem dagsysturnar héldu til, heyrði
hann að söngurinn kom þaðan. Án þess að gera vart við sig
hjá þeim er sungu, lag'ði hann leið sína inn i salinn, og fór
einn sins liðs að athuga sjúklingana.
Sjúklingur einn, er vanur var að vera á fótum að degi til,
og var nýbúinn að að leggja sig fyrir, skreið aftur upp úr
rúminu og skaust út í edlhúsið, til þess að gera systrunum
aðvart um, að doktorinn væri kominn.
Vera kom í flýti kafrjóð inn i salinn, en þó jafnframt
ineð allglöðu bragði eftir sönginn, og með henni námsmeyj-
arnar og fjórir sjúklingar, sem fótavist höfðu.
— Fyrirgeíið, eg heyrði ekki, er doktorinn kom! Við
bjuggumst ekki svo snemma við doktornum, mælti hún i
skyndi, lágri röddu.
Hann svaraði ekki, leit aðeins á úrið.
Fyrir klukkan fimm var hann aldrei vanur að koma, og
hana vantaði enn tiu mínútur.
Násmmeyjarnar komu með umbúðabakkann, og doktor-
inn gekk milli sjúklinganna, og Vera honum til aðstoðar.
Er hann hafði lokið því, gaf hann henni bendingu um, að
koma með sér út í ganginn. Hún hlýddi og bjóst við, að
hann ætlaði að gefa henni einhverja fyrirskipan, er hann
ekki hefði viljað láta uppi í viðurvist sjúklinganna.