Brautin - 18.01.1929, Qupperneq 3

BRAUTIN
3
(•YVi
Kol.
Koks.
Smiöakol.
Um leið og við viljum minna fólk á hin viðurkendu
B. S. Y. Hard Steam Kol og pólsku kolirt,
getum við ekki látið hjá líða að tilkynna að nú
höfum við aftur fengið hið margeftirspurða enska
KOKS, sem við seljum með sama
lága verði og verið hefur.
Hf Kol & Salt.
m
m

m
m
ta
m
brennheitar bænir, eða blóðug
tár fá aftur kallað. Við töluin
um nútið, en í raun og' veru er
hún ekki til, ekkert er til nema
hin líðandi stund, sem óðara
er gengin úr greipum okkar,
eins og vindurinn, sem strýkur
vanga okkar og þýtur svo á-
fram út i ómælis geiminn. Við
erum altaf að taka á móti nýj-
um áhrifum og nýjum tímum
og tilbreytni lifsins er óendan-
leg. Hver einasta hugsun, sem
grípur okkur, hvert orð sem
við tölum og hvert viðvik sem
við gerum, alt hrífur tíminn
ineð sér og það verður i raun
og veru aldrei aftur tekið. Og
þó getum við setið tímunum
saman og bollalagt auðvirðilega
dagdóma um náungann. Með
ógætnum orðum vekjum við
úlfúð og tortrygni og þó vitum
við aldrei hvað hinn komandi
dagur felur i skauti sínu. Og
við látum okkur leiðast og
kvörtum yfir því að við vitum
ekki hvernig við eigum að verja
timanum og samt er æfin svo
stutt, að við rétt höfum tíma
til að lita í kringum okkur og
undrast verkaefnin sem alstað-
ar blasa við þvi efniviður lifs-
ins er óþrjótandi.
Nú er gamla árið horfið, en
nýtt ár hefur gripið veldis-
sprotann og stigið fram í geisl-
um hækkandi sólar. Við vitum
ekki hvað það hefur að færa
okkur, en eitt er vist, að dagur-
inn tekur að lengjast, en
skainmdegisskuggarnir að smá-
styttast. Það er eins og nýja
árið ávarpi okkur með þessum
gömlu, gullfallegu orðum:
„Stattu upp og taktu við birt-
unni því að dýrð Drottins ljóm-
ar i kringum þig“. En við
mannanna börn érum mörg svo
skammsýn að við sjáum að-
eins skuggana, sem svo oft eru
okkar eigin skuggar, skuggar
skilningsleysis og hleypidóma.
„Varpaðu ekki Ijósi þínu á
herðar þér, því þá kastar þú
skugganum fram á veginn“,
segir hinn indverski spekingur
Tagor. Það er ekki nóg að eiga
til eldsneytið en nota það ekki.
Það er þetta sem mér finst
nýja árið vera að minna okk-
ur á, að hreinsa til í hugum
okkar, útrýma þaðan óþörfum
skuggum, því þá getum við glöð
staðið upp og tekið á móti birt-
unni.
H. S. P.
Nokkrir molar
úr ræðu síra Fr. Hallgrímssonar
sunnudaginn 2. desember.
Skrifað siðar, eftir minni
safnaðarkonu.
„Sjá, konungur þinn kemur“.
Það er hátíðablær yfir þessum
orðum. Vér fögnum því að vera
frjálsir menn í frjálsu landi, og
vissulega er það fagnaðarefni,
en það er ekki nóg. Frelsinu
fylgir ætíð ábyrgð. Hver ein-
staklingur þarf að hafa það
hugfast, að hann er hluti af
heildinni og spyrja sjálfa sig:
Ert þú traustur viður i hinni
miklu byggingu mannfélagsins,
eða ert þú fúaspíta sem svíkur
þegar á reynir?
Sjá, konungur þinn kemur.
Hann horfir inn í hjarta þitt:
Um hvað ertu að hugsa? Eru
hugsanir þínar i samræmi við
boð lians og vilja? Geta þær
staðist fyrir auganu altsjáanda?
Hvað ertu að starfa? Til
hvers notar þú krafta þina, og
hinn dýrmæta, hraðfleyga tíma?
Frá eilífðarinnar sjónarmiði
er sá maður aumlega staddur,
sem starfar með það eitt fyrir
augum, að láta sjálfum sér
liða vei.
Sagan sýnir, að hvar sem
fagnaðarerindi Jesú Krists var
boðað, var þvi samfara starf-
andi kærleikur.
Hvar sem ríki hans náði að
þróast og festa rætur, þróaðist
að sama skapi rnannúð, fórn-
fýsi og aðrar borgaralegar
dygðir. Þegar þjóðirnar þar á
móti liafna sinum andlega kon-
ungi, en sökkva sér ofan i
nautnir og sjálfhyggju, hnign-
ar þeim um leið.
Þess trúrri þegn, sem þú ert
i riki Jesú Krists, þvi betri
borgari verður þú í þjóðfélagi
þinu.
Sjá, konungur þinn kemur.
Hann kemur færandi hendi,
eins og konunga er siður. Hann
gefur þér gjafir: fyrirgefningu,
frelsi og frið.
Hann finnur þig best undir
búinn, ef þú þekkir vanmátt
þinn, en hefur einlægan vilja á
að þjóna honum og gjöra hans
vilja.
Tak þú á móti gjöfum hans.
108
En þrátt fyrir það losnaði hann ekki við sýnina, er hann
hafði séð á koddanuin. Alvörunni og auðmýktinni í unglega
andlitinu, er að eðlisfari var glaðlegt og fjörlegt — gat hann
ekki gleymt.
XIII.
Vera hrestist, fékk leyfi til að fara á fætur og hefja aftur
starf sitt smátt og smátt.
Prófessorinn bauð henni auka-fristundir, til þess að hún
gæti lyft sér upp og safnað kröftum, en Vera kaus heldur
að mega þegar taka til starfa. Hún hélt þvi fast fram, að hún
hefði notið meir en nægrar hvildar í legunni, og gæti með
engu móti unað því, að ganga lengur iðjulaus.
Það bar vott um starfslöngun æskunnar og ekki annað,
hve mikið kapp Vera lagði á það, að hafna hvíldinni, eða
svo kom það prófessornum fyrir sjónir. Hann brosti, því til
samþykkis, og sagði, að hún mætti gjöra sem henni sýndist,
en um leið og hann sneri sér að dr. Gripenstam, sem stóð
þögull við hlið honum, bætti hann við:
— Við verðum báðir að hjálpast að um það, að hún reyni
ekki of mikið á sig; hún verður að hafa létta vinnu fyrst
um sinn, jafnvel þótt henni sé það móti skapi
Síðdegis sama daginn, er Vilhelm hafði lokið sjúkra-
vitjunum, og Vera með honum fyrsta sinn eftir leguna, nam
hann staðar í dyrunum og spurð lágri röddu, hví hún hafSi
ekki viljað þiggja hvíldina, sem henni hafði verið boðin.
— Eg kýs heldur starfið, mælti hún.
Hún virtist mæla af einlægni, en hann lét ekki blekkjast.
105
eg og faðir minn tengdir þeim Irygðabondum við eignina,
er höfðu orðið æ styrkari öld af öld. Böndin, sem tengdu
okkur við ættaróðalið voru sterkari, en jarðneskum böndum
hæfir að vera, lítur út fyrir. Að likindum vegna þess hafa
þau hlotið að bresta. Og þegar þau brustu, dó faðir minn,
og eg varð bitur og sár i skapi. Og beiskja min snerist gegn
þeim, sem — þar þagnaði hann í svip, svipað og hann væri
að leita að orði, er ekki væri jafn særandi og það, er lá á
vörum hans — sem settist á ættaróðalið eftir föður minn.
Vera fann ósjálfrátt, yfir hvilíkri beiskju og sársauka hann
bjó undir niðri, þótt hann reyndi að dylja hana þess, og
hana tók sárt lil hans, svo og föður sins, vegna þeirrar hlut-
deildar, er hann átti i þessu máli, þótt henni, af þvi sem
sagt var, gæti ekki skilist, að á honum þyrfti að bitna með
réttu slík beiskja. Doktor Gripenstam hlaut sifelt að dylja
hana einhvers af vægð við hana.
— Eruð þér nú ánægðar með skýringar minar, ætli þér
getið nú sofið í nótt?
Hún hristi höfuðið, og leit á hann rannsóknaraugum,
hrygg í bragði.
— Hverju ætli eg að geta bætt við til þess að friða yður?
spurði hann, sem sá, er of mikið væri heimtað af.
— Vildi faðir yðar selja Fallsta, þegar faðir minn keypti
óðalið?
— Hann var orðinn stórskuldugur, og var neyddur til,
muldraði Vilhelm.
Samræðu þessa tók hann sér Ufar nærri, og, hefði Vera