Brautin - 15.02.1929, Blaðsíða 4
4
BRAUTIN
E R B E S T
Heildsölubirgðir hjá
O. JOHNSON & KAABER
Sálarlíf barna.
Væri eg spurður að því, hvað
eg áliti að vera mesta velferðar-
mál hverrar þjóðar, mundi eg
hiklaust svara: Uppeldismálin.
Ekkert er jafn mikilsvarð-
andi, ekkert jafn örlagaþrungið
fyrir heill og framtíð þjóðarinn-
ar, en uppeldi komandi kyn-
slóðar.
Uppeldismálin eru mál al-
þjóðar, þau ná til allra, í hvaða
stétt eður stöðu þjóðfólagsins,
sem menn til heyra.Enginn er
svo lítilsigldur eða auðvirði-
íegur, að hann hafi engin áhrif,
eignist enga nemendur; sé hann
vitandi vits og geti að einhverju
starfað. Enginn heldur svo
sjáJfstæður og óháður að ekki
hafi hann átt kennara, sem áð
einhverju leyti hafi mótað skap-
gerð hans, og að eigi sé hann
að mciru og minna leyti undir
áhrifum annara. Þetta ættu allir
að gjöra sér ljóst, og sérhver
maður að athuga vel þá miklu
ábyrgð, sem hann hefir gagn-
vart öllum þcim, er hann getur
haft áhrif á, og að ábyrgðin er
þess þyngri og örlagaríkari fyr-
ir einstaklinginn, sem áhrif
hans eru meiri og víðtækari.
Athugandi þetta ætti sérhver
að keppa að þvi, að vera fyrir-
myndar maður, og keppa að
því, að beita áhrifum sínum til
þess að gjöra þjóðina, sem far-
sælasta, er hann lifir og starfar
með.
Hve aukin starfrækt þekking
fær miklu áorkað, sýna skýrsl-
ur um dauða ungbarna hér á
landi. Fyrir 50 til 60 árum dóu
venjulega 20 til 25 börn af
hundraði, sem fæddust, á fyrsta
ári; nú deyja ekki nema 4—5
af hundraði á fyrsta aldursári.
Slikar skýrslur mæla betur með
umbótum þeim, er orðið hafa á
þessu sviði, en þótt um þær
væru haldnar langar lofræður.
En það slær nokkrum skugga
á þennan sigur þekkingarinnar,
hve dánartölur ungmenna og
miðaldra fólks eru háar, og
veikindi á ungu fólki eru al-
menn. Margt er og tilnefiit, er
Veikindum og vanlíðan veidur,
en eitt er þar sjaldnast tilnefnt
er eg hygg, hvað skæðastan óvin
heilsunnar, þ. e. skapgeiðar-
leysi og flöktandi sálarlíf fóiks-
ins.
Það er næsta undarlegt, hve
lítið hefir verið gjört til þess að
hlúa að heilbrigði sálarlífsins,
bæði af leikum sem læ^ðum.
Að andlegum sjúklingum er
ekkert hlúð, fyr en þeir eru
gerfallnir fyrir veikinni og ciga
þá oftast engrar viðreisnarvon.
Svona er ástandið.
Enginn talar um að lækna
þurfi svarkinn, hvort sem það
er karl eða kona, samt gengur
hann með skaðsatnan og smit-
Vandlátar húsfreyjur
kaupa
Hjartaás-
smjörlíkið.
næman sjúkdóm, og eitrar sál-
arlíf þeirra, er haun umgengst
ár og daga í gegn.
Ósjálfrátt finnur fólk til
þessa, það talar um hin il!u á-
hrif er einn og annar hefir á
fólk, með skapbrestum sinum;
á heimilislífið, félagslífið og
einstaklinga, sem hann lifir
með. Oft eru þessir hættulegu
sjúklingar skapbrestanna i hin-
um þýðingarmestu og áhrila-
ríkustu stöðum í þjóðfélag’nu
og smita að ineiru og minna
leyti sálarlíf viðskiftamaniianna
svo langt sem starfsvið þeirra
nær. Það eru til sóttvarnarlög
til þess að vernda likamlcga
heilsu manna gegn ýmsuir.
smitnæmum sjúkdómum. Þau
lög ættu sannarlega að ná til
fólks, sem hefir mikla skap-
bresti, það ætti að vera til
Liebig-Harmonium,
Einkasali:
K. S Ö E Ð E C H,
Lækjargötu 4.
oooaooaoooscHCtoooooocHaeoo
o o
§ Heidrudu húsmœdur! §
§ Munið að eins og að undan- §
O förnu er og verður ávalt ódýrast O
jsj og best að versla hjá
« Verslun „Ö R N I N N“ g
O Grettisgötu 2 A — Sími 871. O
OOOOOOOOOÐOOOOOOOOOCOOOO
Ef vanskil verða á afgreiðslu
blnðsins til kanpenda, eru þeir
ninsamlegast beðnir að geia að-
vart strax með því að hringja i
einhvern af þeim simum sem
auglgsli' eru i blaðinu, eða skrifa
til ritsljóranna.
sjúkrahús fyrir þá sjúkhnga,
eða sóttvarnarhæli, til að la'kna
þá og gjöra þá óskaðlega fyrir
þjóðfélagið. Sérstaklega þó með
tilliti til barna, því svo hættu-
legir sem þessir sjúklingar eru
fyrir fulltíða fólk, eru þeir
ennþá hættulegri fyrir börn og
unglinga, því hugsunum þeirra
og tilfinningum stendur hætta
af þeim.
En til þess að ná því tak-
marki að eignast hrausta sál i
hraustum likama þarínast
þrenns: Hreinna hugsana, jafn-
vægi tilfinninga og ósijktan
líkama.
Frh.
Prentsmiðjan Gutenberg.
122
gera án tafar, en hann ákvað að gera það þegar að því
loknu.
Frá kl. þrjú til fimni voru aðalfrístundir hjúkrunarkon-
unnar. Um það leytið kom doktorinn aldrei, og sjúkling-
arnir hvíldust eftir vitjunartímann, þar til er kvöldstarfið
hófst.
Það var barið dyrum.
— Kom inn, mælti Vera, og stóð upp i þeirri trú, að ein-
hver sjúklinganna ætti erindi við hana.
En það var doktor Gripenstam.
— Eg er kominn til þess að rannsaka lungu yðar, mælti
hann.
— Þess gerist engin þörf, mælti hún ákveðin.
— Lofið mér að vita vissu mína.
Það gengur ekkert að inér.
— Því betra komist eg að þeirri niðurstöðu. Hann lokaði
hurðinni og gekk innar eftir stofunni.
— Þér hafið legið fyrir og hvílst, mælti hann, þegar hann
sá, að koddinn á legubekknum var bældur eftir höfuð
hennar.
— Eg finn til lítilsháttar þreytu; það játaði hún, en
dræmt.
- Til þreytu finnið þér víst oft um þessar mundir, er
eg hræddur um.
— Hverjir mundu það vera, er ekki finna til þreytu að
vorlagi, ef menn eru að liugsa um hana'?
Þótt hún reyndi á allar lundir að gera lítið úr öliu sam-
123
an, lét hann ekki undan síga. Hún varð að svara spurning-
mn hans og láta skoða sig.
Er liann hafði lokið rannsókninni settist hann skáhalt á
skrifborðsstólinn hennar, studdi öðrum olboganum á borð-
ið, og hinum á stólbakið. I hendinni hélt hann á hlustpíp-
unni, og lék henni i höndum sér, svo sem væri hann annars
hugar.
— Hvort sem yður er það ijúft eður leitt, neyðist þér til
að líætta störfum og taka yður hvíld, inælti hann stuttlega.
Það brá hörkusvip á andlitið, er stafaði af því, hve erf-
itt hann átti nieð að hafa vald yfir sér, og röddin varð
nokkuð harneskjuleg, af því að hann bældi niður tilfinn-
ingar sínar.
— Heyrist doktornum, að nokkuð hættulegt sé á ferðuin?
— Brjóstið er ekki eins heilbrigt, sem vera ætti.
Honum til mikillar undrunar brást hún glaðlega við.
— Er eg í alvarlegri hættu?
Ekki enn sem komið er, en svo getur farið, ef þér
verðið ekki varkárar.
Hún var komin í treyjuna og var búin að hneppa á sig
svuntuna, og horfði hugsandi á hann.
— Er eg brjóstveik?
Hún talaði ofur rólega, og leit á hann þessum augum, er
bar af óeðlilegau Ijóma.
—• Nei, alls ekki! mælti hann með ákefð. Slikt og þvilíkt
hefi eg aldrei sagt.
— Er þetta þá byrjunin?
— Svo getur farið.