Brautin - 22.02.1929, Qupperneq 1

Ritstjórar:
Sigurbjörg Þorláksdóttir.
Sími 1385.
Marta Einarsdóttir.
Sími 571.
Brautin.
Útgefendur:
Nokkrar konur í Reykjavík.
Sími: 491.
Afgreiðslu annast
Sigurborg Jónsdóttir.
1. árgangur.
Föstudaginn 22. febrúar 1929.
34. töiublað.
Sunnlendingaflokkur á þingi.
Aldrei hafa austanbændur
horft með meiri áhuga og eft-
irvæntingu á starf þingmanna
sinna, en einmitt nú.
Aldrei hefir þeim verið eins
ljóst og einmitt nú, hve mikil
nauðsyn þeim er á þvi, að þeir
starfi af alhuga og djörfung
fyrir framfaramál Suðurlands-
undirlendisins. Aldrei hefir
þeim verið það jafn mikið
kappsmál og nú að aðalmálið
þeirra, járnbrautarmálið, mesta
og nauðsynlegasta framfaramál
alþjóðar, eigi þá forgöngumenn,
sem vilja vinna af einlægni og
dugnaði að úrlausn þess, á
þessu þingi.
Austanbændur hafa vonað
ár .eftir ár, að brautarmálið
næði fram að ganga. Ár eftir ár
hafa þingmenn þeirra lofað
þeim að fylgja þessu máli
fram,’ og ekkert hefir gengið,
— altaf eilíf vonbrigði.
Jafnaðarmenn á þingi eru nú
aðeins 5. Þó koma þeir hverju
máli fram, sem þeir ætla sér.
Og öllum þessum málum hjálpa
austanbænda-þingmenn þeim að
vinna, en þegar austanbændur
þurfa að fá eitt einasta stór-
mál fram, járnbrautarmálið,
fást jafnaðarmenn ekki til að
styrkja þá i framgangi þess.
Þeir heimta alt af þingmönn-
um austanbænda, en vilja aldrei
láta neitt i staðinn.
Er þetta rétt?
Er þetta rétt, að austan-
hændur, sem eru engir jafnað-
arflokksmenn, séu að koma
fram öllum málum þeirra, en
fá svo elckert nema spark og
fyrirlitningu, þegar þingmenn
austanbænda vilja koma fram
lífsnauðsynjamáli austanbænd-
anna.
Eins er með stjórnina.
Jafnaðarmenn ráða að öllu
yfir henni, og láta hana gera
hvað sem þeim sýnist. Þegar
Héðinn her í borðið skjálfa þeir
og nötra, Tryggvi og Jónas, og
verða öllu góðu að lofa.
En þegar austanbændaþing-
menn koma með aðeins eitt
stómiál, mesta samgöngubóta-
mál Suðurlands, járnbrautar-
málið, og biðja stjórnina að
Ijá þvi styrk sinn, þá er þeim
að engu sint og mál þeirra að
«ngu metið.
Hvernig stendur á þessu?
Hver er orsökin til þessa á-
hrifaleysis og ' amkvæmdaleys-
is austanbænda þingmanna,
bæði á þingi og hjá stjórn, en
aftur á móti þessa mikla luafts
og framkvæmdasemi hjá jafn-
aðarflokksþingmönnum?
Það er vert að athuga þetta,
því hér er auðsjáanlega gæfu-
munur mikill.
Eg býst við, að stjórnin sé
ekki óvinveittari austanþing-
mönnum eða austanhændum en
jafriaðarmönnum hér og jafn-
aðarflokksþingmönnunum, en
hver er þá orsökin?
Orsökin er, þegar vel er að
gáð, þessi:
íafnaðarmannafl. veit hvað
hann vill og stendur sem einn
maður um sín mál og lætur
liart mæta hörðu, ef hann fær
ekki öllu framgengt, seni hann
óskar.
En austan þingmenn eru
hikandi um sín mál og eru alt
of sundraðir og dreifðir. —
Stendur á sama eða reiðast að
rninsta kosti aldrei, þó aðalmál
austanbænda séu hundsuð og
fyrirlitin. Og þess vegna finst
stjórninni og þinginu að ekkert
eða lítið sem ekkert tillit beri að
taka til þeirra og aðalmála
þeirra, en henda má þó í þá
bitlingabeini horuðu og mögru,
til að láta þá þó ekki alveg út-
undan með öllu. En öll aðal-
beinin verða auðvitað jafnað-
arforkólfarnir að fá.
Austfirðingaþingm. og Norð-
lendingaþingxn. standa venju-
lega sem einn maður urn mál
sinna fjórðunga.
Þannig hafa þeir komið því
fram, að strandferðaskipin
verða tvö i stað eins og þó er
hvert með hundrað þúsunda
króna árlegan reksturshalla.
En austanbændaþingmenn fá
eltki eyrisstyrk til hinna rán-
dýru bílferða austur. En að
réttu lagi ættu þessar bílferðir
að vera styrktar með minst 50
til 100 þúsund króna styrk á
ári.
Svona er alt eftir þessu.
Jafnaðarmenn fá alt. Aust-
firðinga- og Norðlendingaþing-
menn margt. — Austanbænda-
þingmenn lítið, — og þá venju-
lega með stór-eftirtölum, eins
og þeir væru einhverjir hinir
auinustu hetlarar og vesalingar.
Alt þetta orsakast af sam-
takaleysi austanbændaþingm.
En þetta má ekki svona
ganga lengur. Sveitirnar fyrir
austan þola það ekki. — Allir
Suðurlandsþingmenn verða nú
sveitanna vegna, að sameina
sig í fastan og harðsnúinn
flokk: Sunnlendingaþingflokk-
inn.
Hann á að taka upp aðferð
jafnaðarflokksþingmannanna og
standa sem einn maður um öll
velferðarmál Suðurlandsundir-
lendisins og láta hart mæta
hörðu, ef á að engu að sinna
aðalmálum austanbænda.
Og hann á að gera meira,
hann á að heimta að fá að
skipa einn ráðherra í stjórnina,
sem fylgi fast og einarðlega
málum sunnlenskra bænda,
þeim, sem þeim ríður mest að
fái þegar skjótan framgang.
Einkum og sér í lagi aðalmáli
Sunnlendingaflokksins — járn-
brautarmálinu.
Sunnlendingaflokkurinn á
þingi á að geta talið 5 til 6
þingmenn. Ef þessir menn
halda vel saman með festu og
einurð, eiga þeir að geta ráðið
öllum málum á þingi, sem þeir
þurfa og vilja, eins og þingi er
nú slcipað, því þeir geta þá ver-
ið tungan á vogarskálinni og
það hefur oft mikið að segja.
Þeir eiga engum flokki öðr-
uin að binda sig skilyrðislaust,
því þeir eiga engar gólfþurkur
að vera hjá jafnaðarmönnum
hér í Reykjavík eða öðrum. En
hvert gott mál hjá hvaða flokki
sem er, eiga þeir að styðja af
fremsta megni. En stjórnfylgi
eiga þeir engum að veita nema
þeim, sem gera vilja austan-
bænda.
Vér vitum að austan sveitirn-
ar eru nú í hinni mestu niður-
lægingu. Það þarf risaátök til
að koma þeim upp aftur. Og
vinst ekki nema með hörku og
samheldni þeirra manna, sem
forgöngu hafa um mál austan-
sveitanna.
Það er því ekkert betra né
réttmætara, en að þeir myndi
nú sterkan pólitískan flokk á
þingi til framgangs nauðsynja-
mála austanbænda, þvi það hef-
ir sýnt sig að ekkert vinst á
þingi, nema fast sé fylgt eftir
af þeim, sem áhugamálanna
eiga að gæta.
Síðar ætti Sunnlendingaflokk-
ur að halda fulltrúafundi fyrir
alt Suðurland, þar sem öll
helstu framfara og nauðsynja-
mál Suðurlandsundirlendisins
væru tekin til rækilegrar um-
ræðu og yfirvegunar.
Og þau mál, sem slikir fund-
ir samþyktu, skyldu svo Sunn-
anflokksmenn koma fram á
þingi með góðu eða illu.
Þessar þingmálafundaáskor-
anir eru oftast ekkert nema hé-
góminn einber og gagnslausar
með öllu.
En fundarsamþyktir fulltrúa-
funda austanbænda, bornar
fram af föstum skeleggum
þingmönnum, sem stæðu sam-
an í flokki sem einn maður,
hefði hin mestu áhrif og yrði
hver stjórn að taka mikið til-
lit til sliks flokks, bæði i nú-
tíð og framtíð.
Fjárhagsleg viðreisn austan-
bænda er svo mikið vandamál,
að það eitt ætti að knýja alla
austanþingmenn í einn fastan
þingflokk. Þegar þar við bætist
hið stærsla þjóðarvelferðarmál,
járnbrautarmálið, sem einnig
að mestu veltur á samheldni og
dugnaði austanbændaþingm., þá
eru næg og góð rök fyrir hendi
til að stofna slíkan þingflokk.
Sálarlíf barna.
Frh.
Siðfræði.
Flestar siðferðisreglur og
siðalærdómar hafa mönnum
verið kendir í sambandi viö
trúarbragðalæi-dóma þá, sem
þeim hafa kendir verið frá
bernsku; fyrir það hefir siðalær-
dómurinn oft liðið sama dóm
hjá þeim, sem hafa horfið frá
hernskutrú sinni að þeir hafa
heldur ekki viljað viðurkenna
gildi siðalærdómsins. Þó fylgist
þetta tvent ekki ætið að. En á-
stæðan fyiár því að menn hafa
fallið frá þessu tvennu liggur
oftast í þvi, að þeir, sem hafa
átt og hafa haldið trúar og sið-
ferðiskenningunum á lofti hafa
eigi lifað samkvæmt þeim. Slík-
ir menn eru oft harla óþarfir
góðum málefnum, er lyfta sér
til vegs og virðingar með því að
daðra við fagrar hugsjónir en
svíkja þær nær, sem eitthvað á-
reynir.
Fjöldinn læst vera hlyntur
öllum siðferðisreglum, lætur sér
nægja að halda hinar helstu
þeirra, og lætur svo frekari
prédikanir þeim viðvíkjandi
eins og vind um eyrun þjóta.
þriðji flokkurinn reynir að lifa
eftir þeim svo sem hann hefir
þrek til.
Ef vér íhugum boð þau og
siðferðisreglur, sem trúarlær-
dómarnir bjóða, sjáum vér
fljótt, að flestar þeirra eru