Brautin - 22.02.1929, Blaðsíða 4

4
BRAUTIN
snafitoofiHKO&HMfaooooooðaooa
o o
| BRAUTIN I
o o
B kemur út á föstudðgum. — B
0 Mánaðargjald fyrir fasta á- 0
B sbrifendur er 50 aura; einstök O
blöð kosta 15 aura. 0
ÍTÍÍ •!■• tll* •■¥• Tti «IT» rffl alla aff • rfla "aBa •¥*• «IB« «Tb» o¥T» •flla •¥■• •¥■• HÍTt IjJlffvPCP Gp Qb* Ljfcf Lft? HM
§
^ AFGREIÐSLA blaðsins er á g
O Lokastig 19, O
3 uppi. — Opin kl. 5—7 daglega. S
O O
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
pottanna“, — ný skilti,
nýr pottud, málning og
fleira ......,........... — 101,15
9. Fé i sjóði til ráðstaf-
ana siðar ...............— 1044,68
Alls: Kr. 8134,50
Reykjavik, þann 6. febrúar 1929.
F. Hjálprscðisherinn.
Oddur Ólafsson,
adjútant.
Gestur J. Árskóg,
kapteinn.
Til minnis.
m
$
m
m
#:
m
m
m
m
Hitamestu steamkolin
ávalt fyrirliggjandi í kolaverslun
ÓLAFS ÓLAFSSONAR
SÍMI 596 SÍMI 596
Þvottadagamir
hvíldardagar.
Sunnudagur;
Aspargessúpa. — Karbónaði
með grænum baunum og kar-
töflum. — Súkkulaðibúðingur
með þeyttum rjóma.
Mánudagur:
Hrísgrjónavellingur ineð kan-
el og sykri. — Kjötfars með
hvítkáli eða kartöflum og
bræddu smjöri.
Þriðjudagur:
Soðin nýr fiskur með tómat-
sós eða bræddu smjöri og
kartöflur. — Rauð- eða rabar-
bargrautur með mjólk.
Látið DOLLAR
vinna fyrir yður
- S io ro |
- 01 h 1
nisiiiiiiiiiiiiitiiiiimiiiaiiiiiimitHUiiii
s
X
6 meðan þjer sofið.
Fæst víðsvegar.
í heildsölu hjá
Halldrói Eiríkssyni.
Hafnarstraeli 22. Sími 175.
Miðvikudagur:
Macaronimjóllc. — Kjöt í kar-
rýsósu og hrísgrjón.
Fimtudagur:
Brauðsúpa með þeyttum
rjóma. — Fiskibollur steiktar
og kartöflur.
1-------ja, eni
IVöruhúsiðl
mm mm
| selur ódýrara, §
iimmmi^mimummiimmmmmiH
Föstudagur:
Kjötsúpa með káli og rófum,
kjötið borið með. — Pönnukök-
ur með kaffinu.
Laugardagur:
Áfasúpa. — Steiktur fiskur
og kartöflur.
Ingunn Bergmann.
Prentsmiðjan G.utenberg.
ffi 0. JOHHSSOH & KAABER ®
ffl ®
r^rt^mmri-irr>frirrifr>rrtrr»rt->
mUJOjqJmtlitptDipClICDlD

MATARDEILD 1
g
SLÁTURFELAGSINS |
Hafnarstræti. g
hefir ávalt á boðsfól-
um nýtt eða frosið
dilkakjöt, nautakjöt, g
8 svínakjöt, smjör, skyr, §
B og margt fleira. — ®
I I
®ffl®ffl®ffl®ffl®ffl®ffl®ffl®ffl®fflfflffl®fflO
<S

126
þessu yrði þann veg hagað. Hún var sem sé dóttir auðugs
manns, og þurfti því ekki launanna vegna að halda fast í
stöðuna. Hefði hún verið illa efnum búin, hefði prófessor-
inn ef til vill, af því að hann var góðhjartaður, geymt henni
stöðuna, en þar sem þessu var ekki til að dreifa, féll málið
niður af sjálfu sér.
Frú Gissler gerði sér ferð til Stokkhólms. Veru var ókuun-
ugt um ferð hennar og átti ekki von á móður sinni, er hún
kom í sjúkrahúsið, og var því hissa á, að sjá hana koma
móti sér í ganginum, svona með öllu óvænt.
Vilhelm gekk einnig af hendingu eftir ganginum í sama
augnabliki, og þessvegna hittist svo á, að hann sá álengdar
þegar móðir og dóttir mættust. Hann tók eftir því, að Vera
ætlaði að kyssa móður sína, en að hún hopaði snögglega,
ósjálfrátt aftur á bak.
Hrædd við smitun!
Aldrei á æfi’sinni hafði Vilhelm orðið jafn sár og gramur,
og þegar hann sá þetta.
Hann var á leiðinni út úr sjúkrahúsinu og ætlaði, að
vanda, að sækja móður sína heim. Hann var í æstu skapi
út af því, sem fyrir hann hafði borið, er hann kom inn til
hennar.
— Mamma, eg vildi óska að þú færir út í sjúkrahúsið
á morgun og kystir Veru beint framan á munninn, til þess
að sýna henni, að allir séu ekki hræddir við hana.
Aldrei hafði móðir hans heyrt jafn titrandi viðkvæmni í
róm hans, og aldrei hafði hún séð son sinn í jafn æstu
skapi.
127
— Gjör þú það sjálfur, Vilhelni!
Hann dró andann þungt og starði á hana. Hafði hann
heyrt rétt? Var hún að gera gys að honum — eða hvað
átti hún við?
Hún horfði rólega framan í hann, og af því hvað svipur
hennar var hreinn varð honum ljost, hvað hun atti við.
Djúpur roði fór um andlit hans; hann sneri sér undan
og þagði.
' Hann gekk út að glugganum, stóð þar, horfði út án þess
að hann festi augun á neinu.
Móðir hans ávarpaði hann eklíi. Til þessa hafði hún ekk-
ert látið á sér skilja, en vitað vel, hvað honum leið. Hún
furðaði sig aðeins á því, að hann virtist eklci hafa sjálfur
vitað það, en að honum skyldi hafa tekist svo lengi, að gefa
tilfinningum sínum önnur nöfn en hin réttu.
„Gjör þú það sjálfur, Vilhelm!“ Þessi áskorun, svo ein-
föld og óvænt, reif bindið frá augum hans, velti brott fyrir-
hleðslunni, og gaf hinum nýja, stríða, sterka mætti lausan
tauminn, er hafði algerlega og óafturkallanlega náð valdi
yfir honum, án þess hann hefði viljað við það lcannast.
Nú skildi hann, hversvegna honum hafði fundist sem
byrgt væri fyrir öll ljós í heiminum, er hann heyrði skrjáf-
hljóðið í lungunum á Veru. Nú skildist honum til fulls,
hversvegna hann hefði átt svo afarörðugt með, að bæla nið-
ur kvíðann fyrir þeim degi, er hann kæmi í lækniserindum
í sjúkradeild Veru, en hún öll á burtu. Nú skildi hann, hvers-
vegna hann fann til bæði líkamlegs og andlegs sársauka, er
hann heyrði á máli hennar, að hún væri þreytt á lífinu. Nú