Brautin - 22.03.1929, Blaðsíða 3
BRAUTIN
3
® ®
flurtapottar 1
® allar stæroir ®
1 Vald. Poulsan, |
® Klapparstíg 29. — Sími 24. ®
§®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®
látnar í ljósi, hafa þær eigi að
síður áhrif á barnið og vekja
sainskonar hneigðir, sem t'elasl
með barninu, er koina i ljós er
það fer að vaxa, og þá getur
orðið nijög' örðugt að ylirvinna
þær.
Þess vegna ætti sérhver móðir
að gæta þess, að girnast hvorki
né hugsa neitt það, sem hún
ekki vill að komi fram, sem
hneigð eður löngun hjá barni
hennar. Ef hún heldur stúlku
til þess að annast harnið, er
nauðsyn að vanda sem hest val
á hénni, en jafnvel þótl hún sé
góð við barnið, er vandhæfni á
því, að hún hafi svo þroskaða
sál sein móðirin sjálf, ætti hún
því að láta barnið sem minst frá
sér fara meðan Jiað er ómálga.
Allir, sem umgangast börnin
a*ttu að ala hjá sér óeigingjarna
elsku, há og göfug áform, svo
að þeir ineð því geti haft hin á-
kjósanlegu áhrif á barnið,
verndað og þroskað hina góðu
eiginleika þess og hlýðni A'ið
góðar kendir.
En það er ekld einungis ill-
ar hugsanir, sem ber að varast
í nálægð liarna, heldur og sorg-
ir og áhyggjur, því að þær hafa
drepandi áhrif á þau. Cdaðværð
er jafnan nauðsynleg', hún lífg-
ar og glæðir huglíf barnsins,
jafnvel þótt hún sé þvinguð
fram í fyrstu, getur hún orðið
eðlileg síðar, ef fylgt er þeim
ásetningi að viðhalda henni,
þótt eitthvað andstætt mæti.
Daprar hugsanir og umhugsun
um sorgir og andstreymi deyða
lífsþróttinn, en glaðværð þar á
móti eykur hann og viðheldur
honum.
Þegar barnið fer að fá at-
hafnalöngun er nauðsynlegt að
það fái eitthvað til að starfa
við. Leikföngin sem það fær,
þurfa að vera við hæfi þess og
þarf með alúð að segja því til
— á hvern hátt því heri a'ð með-
höndla þau og geti haft mesta
ánægju af þeim. Hitt er grimd-
arfull misþyrming á hverju
barni, að ætlast til að það geti
setið einhversstaðar auðum
höndum og athafnarlaust. Það
þarfnasl hreyfingarinnar og
starfsins, eins og lofts og fæðis,
og hugur þess þarf einnig eitt-
livað til þess að glíma við. Nú
getur barnið girnst að hafa
hönd á einhverju, sem það ekki
má snerta við, þarf þá helst að
leiða huga þess að öðru án þess
að banna því. Best væri að
banna börnum sem minst uns
þau hafa fengið skilning á því,
hversvegna þau ekki mega gjöra
eitt eður annað, sem þarf að
halda þeim frá að gjöra, og ekk-
ert ætti að banna þeim án þess
að útskýra fyrir þcim, hvers-
vegna bannað er. Jafnframt því
mega þeir, sem ineð börnmn
eru aldrei gleyma því, að þau
hafa ennþá ekki öðlast þann
skilning á siðferðisreglum þeim,
sem þeir eru að kenna, er þeir
sjálfir hafa; ber þeim því að
44
til Veru. En þeim árekstri, er hann sá framundan, hugðist
hann að rýma burt úr huga sér að svo stöddu; nógur væri
tíininn að veita viðnám, er þar að kæmi. Meðan trúlofuninni
væri haldið leyndri, þurfti hann ekkert að vera að hugsa
um, að Vera væri dóttir Gisslers.
— Eg skal ekki heldur hafa orð á þessu heima, enn sem
komið er, mælti hún, eins og hún hefði lesið i huga hans.
Það hafði henni þó ekki tekist; hana rendi ekki einu sinni
grun í, hvað hann hugsaði þessa stundina, svo var hún sokk-
in niður í sínar eigin hugsanir. Hún hafði verið að velta fyr-
ir sér um nóttina, að vel mætti svo fara, að lienni yrði ekki
bata auðið, og að Vilhelni neyddist lyrir þá sök að draga sig
í hlé, því hafði hún ásett sér að biðja hann um, að halda
trúlofuninni leyndri um stiindarsakir. Hún- vildi ekki i-
þyngja honum með því,' að hann þyrfli að dragast með
heilsubilaða konu. Næði hún ekki fullri heilsu var lnin stað-
ráðin í því að giftast ekki. Þetta haiði hún ætlað sér að
segja honum, en hún átti svo bágt ineð að stynja þvi upp.
En úr því að þeim liafði komið saman um að halda trúlofun-
inni leyndri, fanst henni að rétlasl væri, að vekja hvorki
honum né sér sálarkvöl með þvi að hafa orð á þeim mögu-
leika, að þau néýddust til að slíta sundur með sér. flann
þóttist viss um að henni batnaði. Ef það rættist, kom ekki
til að ræða um skilnað. Yrði hill aftur ofan á, að henni
batnaði ekki, væri nógur tíminn að ganga undir þann sárs-
auka, er þar at' leiddi. Glaðari í huga vatt hún þvi þessu
sára umhugsunarefni á bug, og naut að fullu sælu líðandi
stundar.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
Páskaeg-g
komu með Drotningunni.
Verslun
GU'ÐRÚNAR JÓNASSON
Aðalstræti 8.
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
sýna börnunum umburðarlyndi
i þeim efnum. Það er ekki æski-
legt að börn hlýði einungis fyr-
ir hræðslusalcir, því þá er hætt
við að þau boð og bönn, er þau
fyrir þá skuld hlýða, séu brotin,
þegar óttinn við að það komist
upp er horfinn. Hin aðferðin er
miklu affarasælli, að sá er veit-
ir börnum leiðsögn, geri sér
fyrst og freinst far um að ná
elsku þeirra og trausti, þá hlýða
þau vegna þess, að þau vilja
geðjast þeim sem þau elska,
þau vita að lirjóti þau í bága
við það sem hann hefir kent
þeim, veldur það honum hrj'gð-
ar, sem er vinur þeirra. Tilsögn
ÖII ætti að vera sem jákvæðust;
vekja ætti athygli barnanna á
því, sem er æskileg't að þau
gjöri og hafi mætur á. Kenna
þeirn að bera velvildarhug til
alls og allra, manna, dýra og
blóma. Vekja athygli þeirra á
öllu því, sem er fagurt, nytsamt
og göl'ugt. Börnin vilja að þau
séu elskuð og á þeim grundvelli
er hægast að innræta þeim elsku
og velvild til annara.
Frh.
Fréttir.
Trnlofun
sina hal'a opinberað fyrra
laugardag ungfrú Rannveig
K. Bjarnadóttir, Finnbogahúsi
við Laugaveg og Gunnlaugur
Sænuindssön, blikksm., Bræðra-
borgarstíg 12.
Sorglcgur utburður.
Fyrra sunnudagskvöld um
9% leytið kom fyrir sorg-
legur atburður hér í bænum.
Stúlka liafði gengið út í tjörn-
ina gengt brunastöðinni. Og
stóð hún í vatni upp undir
mjaðmir. Var hún föl, æst og
örvæntingarfull. Fólk, sem að
kom, bað hana að fara upp úr
vatninu. Og vildi ná í hana. En
hún vildi það ekki og hótaði að
fara lengra út, ef á sig* væri sótl.
Heimtaði hún að maður einn,
sem væri inn í brunastöðinni
kæmi mg bæði sig að fara upp,
þá skyldi luin fara með góðu.
Sagðist hún þunguð af hans
völdum, en hann hefði ekkert
viljað sinna sjer nú. Hún hefði
alla svívirðinguna, en hann
slippi hjá öllu ámæli.
Reynt var að fá manninn til
að koma út úr brunastöðinni
og reyna ineð góðu til að ná
stúlkunni upp. Én hann neitaði
því með öllu. Var nú hringt á
lögregluna. En 15—20 mín-
útur liðu áður hún kom. Og alt
af var ófríska konan í köldu
vatninu, skjálfandi af kulda og
hrópandi á barnsföður sinn að
koma og tala við sig. Loks kom
lögreglan og náði i stúlkuna og
fór með hana burt hljóðandi og
grátandi, kalda og rennblauta.
fíuð hcnnar mömmu.
41
— Og hver var það, sem þú átaldir fyrir það, að hún
vildi ekki lifa? hvíslaði hún að honum i innilegum róm.
—Vill liún það nú, spurði hann hljóðlega.
— Já, nú vill hún það. En, ef til vill, verður hún einmitt
þessvegna að deyja.
— Hvi segir þú þetta?
— Grikkir minnast á það, að guðirnir öl'undi þá hina
hamingjusömu og láti þá deyja.
Slíkur er ekki guð okkar, Vera.
— Hvern veg er þá okkar guði háttað? Vilhelm, segðu
mér það, mælti hún í alvarleguin bænarróm.
Hann fór að hugsa um guð niöminu sinnar, friðþægjar-
ann, og um sinn guð, er endurgeldur, og' braut heilann um
það, hvort það gæli verið sami guðinn, eða hitt, að það
hlytu að vera tveir andstæðir guðir.
Við skulum leita guðs bæði saman, Vera, og l'inna
hinn eina, lifandi guð.
— Þekkir þú hann þá ekki?
. — Eg veit ekki, hvort minn guð er sá hinn rétti. En þú
þá?
—- Eg trúi á guð, en hann er svo fjarlægur og þoku hul-
inn. Eg þekki hann ekki.
■— Þá er líkt á komið með okknr; við verðum að byrja
sem börn, mælti hann, glaður í hragði yfir því að svona
væri jafnt á komið fyrir þeim í þessu efni.
Þau sátu áfram í legubekknum hvort við annars hlið.
- Ertu kunnug nokkrum til hlitar, sem þekkir guð?
spurði hann eftir stundarþögn.