Brautin - 03.05.1929, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
\
Þeir timar munu koma, þó
síðar verði, að menn munu
sannfærast um verðmæti Suð-
urlandsundirlendisins, og þá
munu þeir óþökk hljóta, sem
fastast stóðu móti þvi, að það
fengi sem fyrst þá samgöngu-
bót, sem því hentaði best.
Ummæli »Politiken« sanna
það, sem þegar heíir oft verið
haldið fram hjer í blaðinu áður,
að jarnbrautirnar eru lang-
öruggustu tækin.
Indverskar konur
eftir Clausen trúboða.
Mannfjöldi fyllir breiða veg-
inn, sem liggur frá hinum fagra
bæ, Simla, 8000 fet upp í hin
yndislegu Himalayafjöll.
Efnaðri Hindúarnir og nokkr-
ir Evrópumenn hafa leigt sér
vagna (»rikshaw«), sem fjórir
burðarmenn draga. •
Allir ætla upp til fjallanna til
að sjá »The Sibby Fare«. Pað
er vel þekt í Indlandi. Iunlendir
menn kalla það »Mela«.
Pað er Hindúahátið.
Við ætlum líka — ásamt
nokkrum trúboðum til »Mela«,
til að sjá hátíðahöldin með eig-
in augom. Vegurinn liggur igegn-
um fagurt landslag. Neðan úr
dalnum heyrist bjölluhljómur
frá búpeningnum, sem er þar á
beit. Djúpt niðri i dalnum
rennur silfurtær á. Xllskonar
söngfuglar, kunningjar frá Nor-
egi syngja hér og þúsundir ann-
ara fugla að auk. Veslings gauk-
urinn er hér líka. Hann er álíka
kvefaður eins og í Noregi.
Brunatryggingar allskonar
er hvergi betra að kaupa en hjá félaginu
„Nye Danske“, sem stofnað var 1864.
Umboðsmaður
Sighvatur Bjarnason
Amtmannsstíg 2.
Fimm til sex kílómetra frá
Simla hverfur manníjöldinn nið-
ur í djúpan dal. Par eru ef til
vill 50000 manns samankomnir.
Pangað koma altaf þúsundir og
þúsundir yflrgefa siaðiun eftir
að hafa lokið eriudum sínum.
Dalurinn er dimmur og skugga-
legnr og það sem gerist niðri i
dalnum þolir ekki dagsins ljós.
Pað er veröldinni til skammar.
Pað er Indlandi til skammar.
»Mela« er ekkert annað en
kvennasýning og sifeldar um-
ræður og þrátt ura verð meðal
hinna áhugasömu kaupenda.
Hér eru konur, sem mörgum
sinnum hafa áður verið leiddar
á torgið og sem mörgum sinn-
um hafa orðið að skifta um
menn. Pær sitja hér hver i sinni
girðingu eftir útliti, aldri og
verðmæti.
í einni girðinguuni sitja ung-
ar stúlkur frá 12—20 ára ald-
ri. í næstu frá 20—30 eða 35
ára og svo áfram.
Flestar þessar konur eru mjög
ljósar á höruud og margar mjög
fagrar. Engiu kona í heitni er
eins þolinmóð og sú indverska.
Hún ber þjáningar sinar og
kvalir með mestu rósemi. Stöku
sinnum getur þolinmæðiu bilað,
en hún er brátt tamin aftur
anuaðhvort með spansreyrnum
eða með að þola þau forlög að
verða fyrirlitin hjákona. »The
Sibby Fare« er stór viðburður í
Norður-Indlandi. Það er talað
um hana í blöðuoum löngu
áður en hún byrjar.
Enska stjórnin veitir henni
athygli.
Það hefir verið venja í mörg
ár, að enski undirkonungurinn
í Indlandi komi á þennan kvenna-
markað, og frá sjónarmiði
Hindúa er það álitin óbeinlínis
viðurkenning á þvi, sem fer fram
hér í þessnm skuggalega, dimma
dal.
Undirkonungurinn er nauð-
beygður til þess. Hann tekur sér
það að sjálfsögðu nærri. En Hin-
dúarnir krefjast þess og friðiun
verður að balda umfram alt.
Sólin hnigur til viðar bak við
hina hvössu fjallahnjúka í vestri.
Veguriun er aftur þakiun fólki,
sem streymir nú til Simla aftur.
Margar konur eiga i dag að
skifta um beimili og húsbónda.
Sumum mun liða ver, öðrum
betur, öllum illa. Þær ganga ef
til vill fimm, sex skref á eftir
nýja eigandanum og bera hinar
þungu byrðar haus. Þær drjúpa
höfði og sársauki lýsir sér i and-
litunum.
Það eru mörg endurbótalög
samin í Indlandi til hjálpar
indverska fólkinu. En það eru
enn þá engin lög samin með það
fyrir augum, að afmá þjáningar
og vanvirðu hinna undirokuðu
indversku kvenna. Enginn þorir
að að semja slik lög. Hindúarn-
ir vilja ekki láta segja sér að
gera það, sem þeira ekki geðj-
ast. Og konur sinar vilja þeir
vera sjálfráðir með.
Fréttir.
jSumarskemtiferdir til
útlanda og Eimskipafé.
la»iö. — Þeim þjóðum sem af-
skekt búa, er nauðsyu á að heim-
sækja önnur lönd og aðrar þióð-
ir, kynnast háttum manna, ment-
un og list. Sjá fögur lönd, miklar
borgir, sögustaði o. s. frv. Marga
langar í slik ferðalög til fram-
andi landa, og hálf öfunda þá,
sem geta veitt sér slíkt.
í öðrum löndum er gert mik-
ið að því að útbúa hóptúra fyrir
ferðafólk til helstu staða annara
þjóða og reynt að gera ferðirnar
sem allra ódýrastar og hentug-
astar, svo fátækara fólkið geti
einnig fengið að njóta ánægju
\
64
bauðst til að kosta nám hans. Slíkt hefði honum þótt varpa
of fögru Ijósi á athafnir mínar.
— Jú, það hefir hann gert.
Sagði hann líka frá því, að hann haínaði boði minu?
— Já.
Af því getur þú væntanlega séð, hvað hann er afskap-
lega þrár, þóttafullur og vanþakklátur. GeturCu furðað þig
á, að mér er þvert um geð, að þú gangir að' eiga slíkan
mann?
* — Hann hlýtur að hafa — eða hyggur að hann hafi —
einhverja ástæðu til að koma frani gagnvart þér, faðir minn,
eins og hann hefir gert.
— Ástæðu? Eðlilega þykist hann hafa ástæðu til þess. En
sú ástæða er elcki samboðin honum. Hann getur ekki fyrir-
gefið mér, að föður hans fór svo afleitlega úr hendi umsjón-
in yfir eignum hans, að eg varð loks að kaupa Fallsta, til
þess að hjálpa honum úr klípunni.
Vera var orðin náföl, því að nú stóð viðkvæmasta um-
ræðuefnið fyrir dyrum.
Þau stóðu hvort gagnvart öðru, og hún horfði spvrjandi
og með bæn í augum í andlit honum, er var einkar fritt, en
aldrei hafði henni litist það jafn þungbúið og hörkulegt.
— Vissir þú fyrirfram, að hlutabréfin mundu verða
einkisvirði, faðir minn? spurði hún kviðafull og í lágum
hljóðum.
Það hefði verið honum hægðarleikur að sannfæra hana
um sakleysi sitt, ef hann hefði i raun og veru verið sak-
laus. Ef hann hefði hiklaust neitað, jafnvel þótt þeirri
Guð hennar mömmu.
61
XXI.
Það lýsti vel skapgerð Antons Gjssler, með hans eirðar-
lausu starfsþrá, að hann hvíldist best á því að ferðast. Sjald-
an var það þó, og varla nokkru sinni, að hann tæki sér ferð
á hendur eingöngu sér til skemtunar. Til þess að ferðin yrði
honum til verulegs léttis, varð hann að hafa ákveðið mark
fyrir augum. Þessvegna var það, að hann sótti af og til á
i'und Veru, meðan hún dvaldi i hressingarhælinu upp til
fjallanna. Aldrei stóð hann þó við degi lengur hjá henni'
Það sem honum var mest um að gera, var hreyting á uni-
hverfi, og skröltið í eimlestinni dró úr taugastyrknum, að
honum fanst. Honum sofnaðist aldrei eins vel og í nætur-
lestinni; kom því ávalt að morgni og fór heimleiðis að
kvöldi.
Skömmu eftir heimsólcn Vilhelms gekk Vera niður á járn-
brautarstöðina til þess að taka móti föður sínum. Hún var
föl af geðshræringu, því að henni var mikið niðri fyrir út
af því, er hún hafði ásett sér að gera þann dag, er færi
gæfist.
Or því að henrti var nú batnað, og úr því að hún hafði
lofað Vilhelm hátíðlega að giftast honum, vildi hún ekki
dylja lengur trúlofun sína fyrir foreldrunum; ætlaði þvi að
segja föður sínum frá henni samdægurs.
En hún hafði meira i huga. Hún varð að leiða talið að
hlutabréfunum, og ef unt væri, komast eftir því, að hve
miklu leyti honum hefði verið kunnugt um þau, áður en
hann seldi. Ætti hún að reyna að koma sættum á milli
)