Brautin - 10.05.1929, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
einbeitt gegn hinuin stórkostlegn
kauplækkunaráformum dórns*
málaráðherra við konur þessa
iands og hún skal nota alla
sina krafta til þess þau nái
ekki fram að ganga.
Hún veit að hún muni fá
stuðning allra góðra og réttlátra
kvenna í þessu máli. Og þó að
isl. konur séu máske fyrirlit-
legar og einskis góðs maklegar
i augum dómsmálaráðherra, þá
ætla þær sér nú samt að standa
á móti hinni hæltulegu og rang-
látu kauplækkunarstefnu hans af
fremsta megni, og dómsmála-
ráðherra skal vita það, að isl.
konur hafa lika vilja og geð,
þó stiltar séu.
Fréttir.
Hlatsfofu heíir frk. Pjóla
Stefáns opuað í Aðalstræti 9,
hér i bæ, þar, sem áður var
versl. Sigurþórs Jónssonar úr-
smiðs.
þó húsrúm sé ekki mikið, er
þar öllu einkar vel og smekk-
lega fyrirkomið, má vænta þess
að aðsókn verði góð, og menn
kunni eins vel við sig þar og i
hinum stærri sölum.
Matstofan heíir á boðstóium
smjör og brauð, the, kaffi, öl
og ávexti. EÍDnig verða af-
greiddir smjör og brauð nestis-
pakkar i sumarferðalög og pönt-
unum út um bæ veitt móttaka.
Sími Matstofunnar er 2310.
Járnbraut, Járnbraut og
ehkert nema Járnbraut.
Siðastliðinn laugardag gerði
versta veður. Fyrir austan var
LITLA BÍLSTOÐIN
Sfmar: 668, 2368.
hefir áætlunarferðir
á hverjum degi
milli
Reykjavíkur —
Stokkseyrar
Og
Eyrarbakka.
Fyrsta flokks
lokaðtr bílar
NASH ogBUICK
þreifandi norðanbylur. Veður
ar svo slæmt, að menn muna
ekki annað eins á þessum tima
árs og varla svo slæmt vetrar-
veður um langt skeið, segir
fregn frá Pjórsártúni. Veðurhæð
afarmikil og blindhrið.
Fjölda margir bílar hriðteptir
fyrir austan fjall og á fjallinu.
Tveir bílar teptust i Kömbum
og fóru mennirnir þaðan gang-
andi niður veginn og áttu bágt
með að rata.
Á sunnudag lögðu 12 bilar
í fylkingu að austan. Voru
mokstrarmenn i fremsta bílnum
og ýinsir farþega höfðu fengið
lánaðar rekur og var bilunum
svo rudd braut i gegnutn verstu
168
lagi við mig. Meðan þú heldur trygð við hann, áttu ekkert
heimili hjá mcr, engan föður og — enga móður.
Þessi örin snart hjarta hennar. Hún stundi við og leit á
hann í angist, með bæn í augum, og spentum greipum.
— Hvernig getur þii verið svo harðbrjósta, faðir minn?
hvíslaði hún í hjartnæmum róm.
— Segðu honum upp; þá skal eg slá striki yfir þessa
samræðu, og alt kemst i samt liorf milli okkar og áður.
— Það get eg ekki.
Hvers vegna geturðu það ekki? Hverjuin töfrum hefir
hann beitt þig?
Astarinnar, hvíslaði hún.
Gisslcr rak upp bitran hæðnishlátur.
— Það er lagleg ástT sem er fengin með því að varpa saur
á föðurinn.
Það hefir Vilhelm ekki gert. Hann hefir að eins sagt
mér, hvernig á því stóð, að majór Gripénstam misti Fallsla,
og þú cignaðist það. Ef nokkuð er niðrandi fyrir þig, faðir
ininn, í þeirri frásögn, þá er það ekki sök Vilhehns.
Gisslcr varð orðlaus yfir þessari óheyrilegu dirfsku, er
honum þótti vera, og varð óttasleginn, er hann fann, hversu
hatrið var að gagntaka sálu hans gagnvart dótturinni, er
hann lil þessa hafði elskað eins heitt, og honum, eftir skap-
gerð sinni, var unt.
Vera viknaði, eflir að hafa mælt þessum þungu orðum, og
hélt áfram í klökkum róm:
Æ, faðir minn góður, eg vildi óslta þess inniiega, að

Melrose’s
Tea
er best.
Heildsölubirgðir hjá
Ó. Johnsen & Kaaber.
snjóskafiana. Mestan hluta dags-
ins voru þeir á leiðinni, en
strönduðu svo í snjó neðan við
Hólm. Þar urðu allir að ganga
af bílunum og niður að B.dd-
urshaga. Hvað segja nú bila-
skrumararnir? Hvað segir nú
svikaskjalið, sem stjórnin er að
pukrast með til að vinna istöðu-
litlar sálir gegn áhugamáli
austanbænda? Hvort éru nú
loks að opnast augu manna
fyrir göllum bílanna sem vetr-
arsamgöngutækis á heiðum uppi,
þegar þeir stöðvast með öllu,
ef veruleg drífa kemur að sum-
arlagi? Er nú vert að verja
mörgum miijónum króna i
ónýtan kákbilveg austur fyrir
þessi dvergtæki? Nei. Járnbraut
og ekkert nema járnbraut. Hún
verður að koma og það strax.
Ung kona á þlngt Breia.
Nýlega var kona kosin á þing
Breta, setn er aðeins 24 ára að
aldri. þykir þetta miklum tíð-
indum sæta hjá hinu mikla
heimsveldi.
Alstaðar eru konurnar að láta
stjórnmálin meira og meira til
sin taka. Þær eru þegar að fá
GuO hennar mömmu.
þann metnað i sig, að láta ekki
karlmennina fara með sig eins
og kjöltukrakka i stórmálum
þeim, sem þjóðina varðar.
Yngri kynslóðin er að rfsa upp.
Hrista af sér hlekkina og taka
þátt i baráttu hins góða, frjáls
og óhindruð. Heimurinn er að
breytast, og karlmennirnir hrista
höfuðin yfir dirfsku þeirra.
Ætlið þið nú lika að dirfast
þess að fara að hafa sjáifstæð-
ar skoðanir án þess að spyrja
okkur karlmennina um leyfl,
segir Tiraaritstjórinn, og hristir
höfuðið svo ákaft að kvarna-
skellirnir heyrast langar leiðir.
Barnaloikvelllr og
skipulagsiioíndin. 1 hinni
stórmerku grein hér í blaðinu
12. f. m. »Börnin okkar«, var
getið um þá miklu nauðsyu
fyrir æskulýðinn, að honum
væri séð fyrir grænum túnum
lil leika, einkum yngri börnun-
um. Um þetta ættu allir góðir
menn að geta orðið sammála.
En hveruig hefir Skipulags-
nefnd Rvfkurbæjar séð um
þetta. Bendir nppdráttur heuuar
til þess að svo sé?
Ef það er ekki, er þá ekki
nauðsynlegt að konur reyni að
koma þvi til leiðar við uefnd-
ina og bæjarstjórn að úr þessu
verði bætt sem fyrst.
Vér megum ekki gleyma
börnunum okkar, þó smá séu,
þau þurfa að fá loft og sól,
fagra leikvelli, umönnun og gott
atlæti.
Fau munu borga okkur það
margfaldlega, sem við leggjum
f sölurnar fyrir þau.
Og í framtiðarskipulagi höf-
165
neitun haföi fyigt ofsaleg reiöi út af óréttmætum grun,
mundi hún liafa sannfærst, því að ekkert kaus hún fremur
en það, að geta trúað á sakleysi hans.
En í stað þess að bera af sér sakir, tók hann í hams-
lausri reiði að ausa úr sér bitrum ákærum á hendur Vilhelm,
og það áleit Vera sönnun fyrir sekt hans, þó afarþungt félli
henni að komast að þeirri niðurstöðu.
— En það mannhrak! hrópaði hann, og skutu augun
gneistum. Að ræna mig sæmd og heiðri í augum eigin-
barns míns!
— Það hefir hann ekki gert! svaraði Vera, albúin þess gð
Aerja Vilhelm.
— Ekki það? Úr því þú getur koinið með þessar getsakir
gegn föður þinum? En það varmenni! Eg vildi óska að eg
hefði hann hérna milli handanna.
Gissler krepti hnefana svo að þeir hvítnuðu. Þótt Veru
þætti býsna óviðfeldið að sjá föður sinn í þessum ham,
þakkaði hún eigi að siður sínum sæla fyrir, að það var hún,
en ekki Vilhelm, er var sjónarvottur að þessari ofsalegu
reiði. Sjálfrar sinnar vegna var hún ósmeyk, cn hitt var það,
að faðir hennar var ekki ólíkur særðu villidýri, og það var
aftur staðfesting þess, að eitthvað væri bogið við fyrri
breytni hans.
Hann hafði líka þegar í stað þókst skilja, hvaða hlutabréf
hún ætti við. Var það ekki votlur þess, að enn, eftir að þó
svo langt var um liðið, væri einhver viðkvæmur blettur á
samvisku hans, og að einmitt það hefði valdið þvi, að hann
misti stjórn á sjálfum sér?