Brautin - 17.05.1929, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
Karliannatöt
bæði blá cheviotföt og ljós sumar-
föt. Unglingaföt blá og misl. Sport-
föt fyrir drengi. Matrósaföt. Ryk-
frakkar. Miklar birgðir af þess-
um vörum eru nýuppteknar hér.
S. Jóhannesdóttir,
Austurstræti 14, Sími 1887'
beint á móti Landsbankanum.
fyrir hátitina:
Hveiti Alexandra 25 au. Va kg.
— Crystal 23 au J/2 kg.
Egg, ný 17 au. stk.
— útlend 15 au. stk.
Succat. Kókósmjöl. Fiórsykur.
Púðursykur.Cardemommer, heil-
ar og st. Vanillestengur, st. og
litlar. Sýróp, ljóst og dökt. Diop-
ar, allar tegundir. Hjartarsalt.
Möndlur, stórar og sætar ogbitrar,
Gerduft, laust og í pk. Eggjaduft.
Ávaxtasulta, 1 pd. glas 95 au.
Pað er viðurkent að köku-
efnið trá okkur sé það besta.
eður annari persónu sögunnar.
Margir ætla að börnin taki
ekki eftir öðru en því, sem þau
gefa sig að, i það og það skiftið,
en oft kemur það siðar í ljós,
að þau veita fleiru eftirtekt, og
að tala eður aðhafast það í aug-
sýn barna, sem menn vilja ekki
að þau taki eftir, í þeirri trú að
þau geri það ekki, er mjög var-
hugavert og ætti aldrei að hætta
á það, og aldrei ætti að vekja
eftirtekt barna á neinu því, sem
menn vilja leyna þeim, eins og
því ver að oft er gert, til þess
að storka þeim. Pvílikar aðfarir
hafa mjög skaðleg áhrif, því
það vekur þrá og þráa hjá þeim,
til þess að forvitnast eftir því,
sem þeim er bægt með valdi
frá að kynnast. Að láta börn
komast að því, að það sé verið
að leyna þeim hinu og öðru,
skapar hjá þeim samskonar
kendir, þ. e. að leyna einu og
öðru, sem þau aðhafast sjálf og
ímynda sér að þau séu ekki
meiri en frjáls að því að gera,
eður þá að eins í hefndarskyni
fyrir þaö, sem aðrir eru að
leyna fyrir þeim.
Pað eina sem skapað getur
traust, hlýðni og innilega tiltrú
barna, er frjálsleg, hrein og á-
stúðlega framkoma gagnvart
þeim í öllum kringumstæðum.
Pað ætti að kenna börnum,
að umgangast húsdýr og aðrar
skepnur, sem þarfa félaga sína
eður þjóna með velvild og um-
hyggju fyrir því, að þeim líði
sem best, kenna þeim ekki að
dýrin séu »skynlausar skepnur«,
sem kallað er, því það er
hörmuleg villa, ósamboðin
mannlegri skynsemi, því eins
og allir vita, sem umgengist
hafa dýr, hafa þau næmar
skynjanir og tilfinningar (eg á
við tamin og vanin dýr), fyrir
þvi hversu með þau er farið og
sýna oft eftirtektaveröa grimd
umhyggju, traust og trygð, í
því að skilja þarfir og huga
þeirra sem þau hafa fengið mæt-
ur á. Petta er hægt að sannfæra
börnin um, og fá þau til þess
að láta vel að dýrunum, i stað
þess að sýna þeim óvináttu og
hlífðarleysi.
Par sem hægt er að koma
þvi við, ætti fólk að hafa blóm-
garða við hús sin eður bæi, og
fá börnin til þess að annast þá,
innræta hjá þeim elsku til
blómanna, það vekur hinarbestu
tilfinningar i brjóstum þeirra,
að hlúa að þeim veiku og sýna
ástúð og umhyggju. Blómin
skapa einnig hjá þeim fegurðar-
tilfinningu og ást á þeim sak-
lausa unaði sem fegurð náttúr-
unnar svo oft og á margan hátt
veitir börnum sinum, ef þau
aðeins geta veitt honum viðtöku.
Fréttir.
Stjórnin og svikaskjal-
Ið. Aldrei hefur nokkur stjórn
hér á landi orðið sér jafnmikið
til minkunar fyrir framferði sitt
i stóru framfaramáli sem stjórn-
in 1 járnbrautarmálinu.
Hún veit að það er lifsnauð-
syn fyrir austanbændur að fá
járnbrautina sem fyrst. Hún
veit að áveiturnar miklu aust-
anfjalls eru bændum þyngsta
byrði, þangað til þeir fá nauð-
synlegar samgöngubætur. Efna-
leg afkoma þeirra veltur á þessu.
En hvað gerir stjórnin? Hún
lokkar hina istöðulitlu og ve-
sölu austanbændaþingmenn með
bitum og bitlingum til að svikja
málstað þeirra manna, sem
kosið hafa þá i fuliu trausti
þess, að þeir fylgdu fram mesta
□auðsynjamáli þeirra. En stjórn-
in lætur sér ekki nægja þetta.
Hún gerir mann út á Iaun
undir því yfirskyni, aö hann
eigi að fara til Sviss, en aðal-
erindið er að senda hann beint
til hr. járnbrautarfræðings Sv.
Möllers í Noregi, til að fá hann
til að afneita með öllu sinum
fyrri járnbrautaráætlunum og
tillögum, og hjálpa sér þannig
til að bregða sem rækilegast
fæti fyrir nauðsynjamál austan-
bændanna, járnbrautina. En
þegar Sv. Möller vill ekki verða
við þessu svíviröuverki, vélar
hún hann til að svara fyrir-
spurnum, lævislega orðuðum,
til þess að svo megi út lita
sem hann hafi skift skoðun í
málinu. í það minsta i augum
þeirra, sem grunnhygnir eru og
nógu heimskir. Petta svikaskjal
172
að lyfta þeirri byrði, er hún bugaðist undir fyrst er hún var
á hana lögð.
En þung reyndist henni byrðin, ó, svo þung. Jafnvel í
svefni fann hún til þunga hennar, og er hún vaknaði, var
fyrsta hugksun hennar undrun yfir þvi, hvernig gæti staðið
á því, að þetta þunga farg lægi stöðugt á henni. En undir
eins og hún vár alvöknuð, ryfjaðist alt upp fyrir henni og
þá var ekki um annaö að ræða en að bera sig vel, en daginn
út fann hún þö til logandi sársauka út af rciði föður síns
og hins líttbærilega skilnaðar.
Vera og móðir hennar skiftust á bréfum, og ekki var þeim
bannað að hittast, en enga huggun færðu bréfin Veru, og
i'remur kveið hún því, en að hana langaði að hitta móður
sína, því að fortölur hennar og kveinstáfir í bréfunum voru
henni meir en nógu sárir, þótt ekki bættusl við samfund-
irnir, þegar móðir hennar reyndi með tárum og á annan hátt
að lelja henni hughvarf. v
Frú Gissler vissi að eins það, að Vera ætlaði að giftast
dr. Gripenstain, en liitt var henni ókunnugt um, að maður
sinn væri svo andvigur þeim ráðahag, að liann, til þess að
koma i veg fyrir það, hefði gripið til þess örþrifaráðs, að
hóta henni þvi, að útskúfa henni. Hún hafði fyrir löngu
vanið sig á, að Iáta sér lynda það, sem manni hennar þókn-
aðist að láta hana vita, og þar sem hún að eðlisfari var væru-
kær og afskiftalítil, hafði hún fljótlega hætl öllum tilraunum
lil að hnýsast eftir ástæðunum að breytni hans. Fyrir því
hafði hún enga hugmynd uin, hvað það væri sem Gissler
hefði út á hinn unga lækni að setja; hún gekk út frá þvi
Guð hennur mömmu.
169
þú gætir sagt mér, að þú heíðir engan grun haft um, að
hlutabréfin mundu falla í verði.
Hann hló við þessum innilegu tilmælum hennar.
— ímyndar þú þér, að þú mundir leggja trúnað á nokkuð,
er eg gæti fært fram mér til varnar, eftir að þessi niðingur
hefir eitrað huga þinn gagnvart mér?
— Það hefði verið hægðarleikur að sannfæra mig. Einkis
mundi eg fremur óska, en að geta treyst þér, faðir minn.
Brjóst liennar bifaðist af vonlausum, táralausum ekka,
og sá ekki sannfærði liann betur en nokkur orð um það,
hve gersamlega hann hafði glatað trausti hennar. Um sein-
an sá hann nú, hve óhyggilega hann hafði farið að, og með
því spilt fyrir sér. En nú var til einkis að snúa við blað-
inu, enda var hann of mikillátur til þess. Ekkert annað var
fyrir hendi, en að halda áfram eins og hann hafði byrjað,
og beita valdi með harðri liendi.
— Ó, faðir minn, bará þú gætir fengið þig til að játa og
iðrast. Þá gæti alt lagast.
—1 Iðrast! Eg þarf einkis að iðrast, mælti hann harð-
neskjulega.
Hún gerði ekki annað en horfa á hann. Það augnaráð
snart hann sem eldslogi. Þótt sýnilegt væri, að það var ást
barnsins, er skein út úr þvi augnaráði, varð liann hams-
laus af reiði.
—• Þú hefir unnið dáindis þokkalegt dagsverk í dag. Þú
hefir komið af stað logandi hatri milli tilvonandi manns
þins og fyrverandi föður þins.