Eyjablaðið - 08.05.1927, Blaðsíða 1

8 niQÍ 1927
Útgefaudi „Verkamaimafjelagið Dríf-
audi Vestmamiaeyjum. Ábyrgðarmað-
ur Jón Rafnsson. Blaðið kemur út
hvern sunnudagsmorguu. — Kostar kr.
1.50 um ársfjórðunginn innanbæjar.
7 krónur árgangurinn útum land —
iAálgagn alpýðu
í Vestmannaeyjum
1. árgaogur - T6l. 84.
Auglýsingaverð 1 króna sentimet'erinc
cindálka. Smáanglýsingar tín auba orð-
ið. 50 aura stofngjald. Sími, Prent-
smiðjan 160. Box 113. — Prentkmíðja
Eyjablaðsins
Lokin.
Nú liður óðurn að lokutn hess-
arar VéltiðaV. Sjómenn víðsvegar
utan af landi munu farnir að hugsa
til heimferðar.
Að koma loksins heim til fjöl
skyldu sinnar eflir erfiða og veður-
harða vetrarvertíð, heflr jafnan
verið hin Ijiífasta tilhugsun sjó*
mannsinsj i sambandi við lokadag-
inn.
fetta mun flestum vel skiljan-
legt, sjerstaklega þeim er e'nu sinni
hafa verið sjómenn, og vegna lífs-
kjara sinna, neyðst til að hverfa
frá heimilum sínum Og leita sjer
atvinnu til fjarlægra staða,
Að yfirgefa friðsöm heimili sín
og fjölskyldu til þess að hætla lífl
sinu og heilsu, útí baráttuna við
loft og lög, um harðasta tíma árs-
ins, gjörir enginn að gamni sínu.
Af knýjandi nanðsyn og í von um
að geta fullnægt brýnusfu þövfum
sínum og sinna, hafa vaskir menn
úr öllum fjórðungum landsins, safn
ast hingað t.il Vesfmannaeyjá, í
aflasældina fiægu.
Fullkomin ástæða er til að æt-la,
enda mælir og öll heiJbrigð sann-
girni með, að slíkur afbmða afli
sem á land berst Jijer í Eyjum,
hljóti að skila sæmilegum launum
í hendut þeirra manna, sjómann-
anna, sem ætið standa þar sem
bardaginn er harðastur og hættu-
legastur, mennirnir sem með sín-
um eigin vöðvakrafti og þrautseygju
verða að sigrast á örðugleikum
óblíðrar náttúru, áður en þeir hafa
skilað aflanum á þurt land, menn-
irnir sem skapa verðmæti fiskjar-
ins með vinnu sinni.
Flestir munu á eitt sáttir um,
að þessir menn hafl mest til mat-
arins unnið, og þeir ættu ekki
síst.skilið góðann ávöxt eður sæmi-
legt endurgjald afreka sinna, hvað
sem öðru líður.
Pessu mun þó öðruvísi farið
þegar að er gætt.
Mikill hluti manna þeirra, sem
nú leggja á stað til heimferðar,
munu skilja við Vestmannaeyjar
með ómaklega ljetta pyngju, en
dijúgan bagga af vonbrigðum og
áhyggjum fyrir ókomna tímanum.
FJestir munu hafa, þegar heim
kemur, sömu sögúna að segja:
„mikið erflði, lítill árangur". Sann-
*
ast þar að: „ekki eru allár ferðir
til fjár þó farnar sjeu“.
Vera má að einstakir menn telji
það næga afsökun og um leið
ástæðu fyrir svo lágu kaupgjaldi
sem nú er, að afli heflr eigi verið
svo gífurlegur nú í vetur sem und-
anfarið.
Er því þá til að svara, að fyr
en nú liefir alinent kaUpgjald hjer
í Vestmannaeyjum, lándfrægt orð-
ið fyrir hve langt niöur fyrir alla
sanngirni það hefir geugið, þó að
aldrei hafi það náð sííkii fjarstæðu
sem nú í ár. — Og í öðru Jagi
er það eigi kunnugt að umboðs-
menn íslandsbanka hafl gengið út,
ftá neinum iillabresti á þessari ver
tíð, þegar þeir á síðastliðnu hausti
kváðu sinn fyrsta dóm yfir sjó-
mannastjettinni hjer, en sem þeir
urðu þó að milda er þeir urðu
varir við vakningu sjómannastjett-
arinnar þá skömmu seinna. — Er
enginn vafl á pví, að Sjómanna-
fjelagið hjer. þó uýstofnað væri og
þar af leiðandi ekki vel undirbúið,
átti heiBurir.n af bvi að þoka kaup-
gjaldinu lítið eitt í sanngirnisátt-
ina þó mikið vantaði á að sæmi
• legt. yrði að þessu sinni. Var þess
bvýn nauðsyn, þó fyr hefói verið,
að sjómenn tækju höndum saman
til varnar gegn marg endurtekn-
um árásum stórkaupmanna og
bankavaldsins, sem ætíð hötðnuðu
með ári hverju.
Það lá í augum uppi að
með sama áframhaJdi hlaut að
koma að því, að útgerðin yrði sjó-
mannastjettinni sú- drápsbyrði, sem
hún eigi gæti staðið ómeidd undir
til lengdar.
Eru þvi sjómenn staðráðnir í því
að hrinda af sjer okinu með öflug-
um og víðtækum samtökum. Að-
komusjómenn éru altaf með hverju
árinu að sannfærast betur og bet-
ur um, að Vestmannaeyjaferðir
þeirra svari eigi kostnaði, að þeim
er eins gott að halda kyrtu fyrir
heima við Jjelega atvinnu, eins og
að slíta sjer Ut í Vestmannaeyjum
endurgjaldslaust.
Ihaldið hjer í Eyjum, sem ann-
arsstaðar, er farið að grafa uridan
sjer sínar eigin máttarstoðir. „Bjarg
ráðanefndir" þess eru farnar að
skerða hinn dýrmæta höfuðstól,
vinnuaflið.
Smá-útvegsmenn, er jafntnauð-
ugir sem viJjugir hafa hingað til
um of orðið að undirkasta sig vilja
stórkaupmanna og bankastjóra,
hljóta að hafa rekið sig á það, að
sparnaðarkenningar og ráöstafanir
íhaldsins eru blekkingar tómar.
Þeir verða, ef útgerð þeirra tilheyr-
ir framtiðinni, að unna sjómönn-
um sínum þess að geta lifað sænii-
Jegu lífi af vinnh sitini. — Þeir
vevða' að skiJja og hafa hugfast: að
sá atYÍnmirefestnr á ekkl til-
yerurjett, sem efekl gctur iull
nægt lífsjörfum þcirra sem
yift liann Yinna.
Þeir verða að snúa vopnum sam
taka sinna að hinum rjetta mót-
aðilja, stóikaupmönnunum, »em
um margra ára skeið hafa fleytt
rjómann ofan af framleiðslu þeirra,
en látið þeim eftir uhdanrennuna
og dreggjarnar. Með því einu geta
þ,eir einhverntima um frjálst höfuð
strokið og orðið sjálfstæðír fram
leiðendur, gætu gjört sjómönnum
sínum ánægjulegan lokadag, fyrir
vel unníð vertíðarstarf.
Skal hjer engu um það spáð,
hvort smáframleiðendum þessa
bæjar auðnast að koma upp svo
góðum samtökum með sjer, að
þeir í náinni framtíð komist að
hinu gullna marki sjálfstæðis og
velmegunar.
Væri' þess þó óskandi.
Hitt er -óhætt áð fúllyrða, að
sjómennirnir, jafnt aðkomumenn
sem heimamenn, eru ákveðnir í
* mu. ^
AðalhlutVetk: ft
* Conrad Veiát, *
Liane ttáid, *
Albert Bassermann; *
* *
ft Osifald-kvikmynd frá Berlín ft
* Sagan gerist á árunum ♦
* 1496—1507. *
* *
■ ft ftftftftftft * ft ■
!
1
cJllþýéuBlaéiÓ
Dagblaft
Reykjavík
Víkublað
Stævsta blað íslenska verka-
lýðsins.
Dagblaðsútgáfan kostar kr. 18
á ári. Vikuútgáfán kr. 8 ár-
gangurinn.
Hentugast fýrir menn utari
ReykjaVíkur að kaupa viku-
É útgáfuna. ^
því, að standa allir seiri eirin mað
úr, á vé'iði gegn árásum auðvald-
ins í Vestmannaeyjum.
Eyjablaðið leyfir sjer, í riáfni
allra góðrá Eyjaskeggja, að þakka
sjóínörinunum fýrir vel unriin Vér-
tíðarstörf og árnar þeim allra héillá'
í nútið og framtíð.
ífifl iariitölt alþýðúnnár !
J. R.