Samtíðin - 01.06.1934, Blaðsíða 16

SAMTÍÐIN
augun eru björt og hressileg, og
hún sýnist þétt og- þi'ekleg’, þó að
ekki sé hún holdug.
— Það verður sjálfsagt að vera
á þínu valdi, segir hún. Hún roðn-
ar, og það vottar fyrir spékopp-
um í kinnunum á henni.
— 0, þú veist nú, hver minn
vilji er, segir hann og hallar henni
eins og varfærnislega að sér.
— Annaðhvort er það þá nú
eða aldrei, hvíslar hún hljóðlega.
— Ég skal nefna það við hann
Lárus, segir Þórður ákveðinn og
stendur upp.
Hálfum mánuði síðar var svo
lýst með hjáleigubónda Þórði
Ólafssyni í Sviðu og heiðarlegri
yngismey Guðríði Knútsdóttur fi'á
Norðurhlíð.
Óðalsbóndinn hélt sitt brúðkaup
með raúsn og' prýði. Stóð það
samfleytt fjóra daga, og fór mik-
ið orð af því víða um sveitir. Og
fólki fanst nú, að Þórður hefði
ekki eftir neinu að bíða og gæti
haldið sitt brúðkaup um svipað
leyti og Lárus.
En svo leið einn mánuður —
og svo liðu tveir, að ekkeit brúð-
kaup varð í Sviðu. Og þegar fólk
spurði Þórð, hvernig á þessu
stæði, þá svaraði hann svo sem
ekki miklu. En hann hafði sínar
góðu og gildu ástæður til að flasa
ekki að brúðkaupinu. Ef hann
hefði strax gengið í hjónabandið,
hefði það vel getað átt sér stað,
að fyr hefði fjölgað í hjáleigunni
en heima á sjálfu óðalinu — en
12
slíkt mátti alls ekki koma fyrir.
Þegar svo Þórður þunni hafði
beðið í þrjá mánuði, þóttist hann
öruggur, og loksins varð þá af
brúðkaupinu. En á fyrsta hjú-
skaparárinu átti Þórður við að
stríða mikinn ótta og þungbærar
sorgir. Þegar kom fram á vorið,
varð honum það sem sé ljóst, að
nú var von á erfingja í hjáleig-
unni — en heima á óðalinu var
ekl\i að sjá neina breytingu.
Það er erfitt að lýsa því, hve
raunamæddur og sneyptur Þórður
þunni var.
Það hafði ekki komið fyrir
hann áður á æfinni að sýna hús-
bónda sínum frekju og ósvífni.
Að hugsa sér það, að hann, sem
hafði beðið með brúðkaupið í fulla
tvo mánuði til að vera viss í sinni
sök, skyldi svo verða á undan
húsbóndanum. Þarna hafði nátt-
úran gert honum fallegan grikk
— og í rauninni gat hann aldrei
fyrirgefið himnaföðurnum það
fyllilega, að hann skyldi láta slíkt
eiga sér stað.
Morguninn eftir að erfinginn
fæddist í hjáleigunni, átti Þórður
að fara ofan að Efribæ að aka
inn korni
Þegar hann kom að hliðinu á
túngirðingunni, sá hann, að Lár-
us stóð við fjósdyrnar. Þórði datt
þá fyrst í hug- að reyna að sneiða
hjá Lárusi, en svo sá hann að
það tjáði ekki. Húsbóndann varð
hann að hitta, og svo lét hann
það þá hafa það að halda áfram.