Samtíðin - 01.06.1934, Blaðsíða 17

s AMTÍÐIN
En honum fanst ekki sérlega
mikið til um sjálfan sig' á leiðinni
heim á hlaðið.
— Nú, nú? sagði Lárus, þegar
Þórður var kominn til hans, og
Þórður heyrði, að Lárus vissi svo
sem, hvað fyrir hafði komið.
— Já, þvílíkt og annað eins,
maður guðs og lifandi! segir
Þórður, grípur í húfuna, klórar
séi’ í höfðinu og reynir að brosa
og gera gott úr öllu saman.
Lárus stendur kyr og nú ískrar
niðri í honum hláturinn.
— Þú ert ekki svifaseinni en
sumir aðrir, hegar þú loksins ert
byrjaður.
Nú veit Þórður ekki sitt rjúk-
andi ráð.
— Ja, þú skilur hað nú, að
hetta er eitt af hví, sem manni er
ekki í sjálfsvald sett, segir hann
og skellihlær, en hó auðheyrilega
meira af vilja en mætti. — Ha,
i>a, ha! Það var ekki með mínum
góða vilja, að svo fór sem fór, en
hverjum gat dottið hað í hug, að
hú værir svona seinn á hér, bætir
hann svo við.
Og nú skellihlær Lárus líka.
— Ja, alveg ertu makalaus,
Þórður! segir hann — og svo fer
hvor til sinnar vinnu.
En hað var ekki laust við, að
Þórður væri eins og léttari í spori
en venjulega, hegar hann hélt
heim á leið um kvöldið. Honum
tanst, að í rauninni hefði hann
nú reynst meira að manni en hús-
bóndi hans.
Þó að Þórði Jmnna lánaðist ekki
að stilla svo til, að hann yrði á
eftir húsbónda sínum að eignast
erfingja, há var honum hó í
sjálfsvald sett að verða seinni til
að láta skíra.
Og hví var nú huð, að hegar
ei’fing'inn í Sviðu var skíiður,
sat hann uppréttur í keltu
móður sinnar. Og há er pxestui-
inn spurði, hvað barnið ætti að
heita, svaraði drengurinn: —
Mamma, mamma — og' var svo
hávær, að hað kvað við í kirkj-
unni.
Lárug í Efribæ var skírnarvott-
ur, og barnið var látið heita í
höfuðið á honum.
Skal nú sagt frá hví, hvað heim
Þórði og Lárusi fór á milli, hegar
Þórður bað hann að vera skírnar-
vott-
Það var eitt laugardagskvöld,
að Þórður fór í spariílíkurnar,
labbaði ofan að Efribæ og spurði
eftir Lárusi. Jú, jú, hann var
heima. Ja, Þórður hurfti að segja
við hann nokkur orð undir ijög-
ur augu. Og svo fóru heir há báð-
ir inn í stofu.
Þegar hangað kom, sagði Þórð-
ur, að nú ætlaði hann að fara að
láta skíra, og svo spurði hann
Lárus, hvort hann hefði nokkuð
á móti hví að vera skírnarvottur
og að barnið væri látið heita í
I höfuðið á honum.
— Því hað er nú eins og hú
eigir mesta hlutdeild í hví, sagði
13