Samtíðin - 01.06.1934, Blaðsíða 18

r
SAMTÍÐIN ___
hann ósköp blátt áfram ojj ein-
lægnislega.
Lárus leit á hann.
— Það er þó víst ekki alvara
hjá þér, að þú haldir mig þann
mann?
Þórður þunni brosti.
— Ja, nei ... En þú skilur það,
að ef þú hefðir ekki haft þig upp
í að byrja, þá hefði sjálfsagt ekki
heldur orðið neitt úr neinu fyrir
mér.
Nú hló Lárus. 0g hann gekk til
Þórðar, lagði höndina á öxlina á
honum og sagði:
— Þú ert svei mér k.vndugur
náungi, Þórður.
Þar með var það ráðið, að Lár-
us yrði skírnarvottur. Og Þórð
þurfti ekki að iðra þess, því að
oft sótti hann síðan góð ráð til
Lái’usar í Efribæ — og ósjaldan
þáði hann þaðan greiða, þegar
honum lá á. Það voru þeir guð
almáttugur og Lárus í Efribæ —
en líklega treysti hann nú Lárusi
heldur betur en hinum.
V V u
Árin liðu, og Þórður varð gam-
all og farinn. Svo var það eitt
vetrarkvöld, að Þórður veiktist og
auðsætt þótti, að nú mundi stund-
in komin.
Konan vék ekki langt frá rúm-
inu. Hrukkótt og hrörleg hag-
ræddi hún Þórði og hlúði að hon-
um — og tárin hrundu niður
kinnar henni. En Þórður var blíð-
ur og hæglátur eins og hans var
vani.
14
Hann vænti prestsins á hverri
stundu. Lárus í Efribæ hafði lof-
að að sækja hann á sleða og aka
honum heim í hlað á Sviðu.
I^oks heyrðist bjölluhljómur og
sleði stansaði við dymar á kofan-
um. Þá leit Þórður einkennilega
til konu sinnar.
Hún gekk að rúminu.
— Er hann Lárus sjálfur með
prestinum ? sagði hann lágt og
veiklulega.
— Já, hann er með honum,
sagði konan og lagaði undir höfð-
inu á Þórði.
Presturinn og Lárus komu
hljóðlega inn í eldhúsið, prestur-
inn á undan, og Lát’us á hæla
honum.
Konan fór fram, og gestirnir
heilsuðu henni. Hún vísaði þeim
inn í herbergið, og presturinn
gekk inn að rúminu og settist á
stól við stokldnn. Lárus hallaði
sér upp að dyrastafnum, og kon-
an stóð frammi við arininn og
starði inn í herbergið. Og tárin
hrundu eitt af öðru niður hrukk-
ótta vangana.
Presturinn hóf nú máls og sagði
margt gott og fallegt við Þórð,
sem lá nú þarna dauðvona. Og
Þórður, sem farinn var að heyra
illa, lá með spentar greipar og
hafði ekki augun af prestinum.
Loks spurði presturinn, hvort
Þórður væri nú reiðubúinn að
yfirgefa það jarðneska og afneita
hinum fallvöltu gæðum þessa
heims.